- 4 Ekim 2009
- 203
- 0
- Konu Sahibi ozlemersel
- #1
normal doğumdan aşırı korkmam sebebiyle doktorumun ısrarlarına rağmen sezeryan olmayı tercih ettim. pişman olmaktan çok korkuyoordum ama yapabileceğimi bir an bile düşünemedim normal doğumu. yapanları takdirle ve özenerek selamlıyorum :))
12 şubat günü.. çok zor geçti. ne kadar bilsem de endişelerimden kurtaramıyordum kendimi. sürekli ağlamaklı, depresif bir ruh haliyle geçen günün akşamını dua ederek biraz daha rahatlamış olarak geçirdim.
sabah 7de hastanede olmamız gerek. erkenden yatıldı. eşim annem ve babam yanımda olacaklar. ama uyumak ne mümkün. zaten uzun zamandır uykularım kaçmış düşünmekten kafayı yiyecek hale gelmiştim. nasılsa uykuya dalmış sabah 5. 30da uyanmıştım. herkes ayakta kahvaltı yapıyordu ben aç ama yemek yok. doktor 12den sonra bişey yeme diye tembihlemişti. napalım heyecandan zaten açlığın aklıma geleceğini sanmam. evin içinde boş boş dolaşıp vakit doldurmaya çalışıyorum.
6.40 evden çıkıyoruz hastaneye doğru. kızımla göbüşümdeki son fotosunu çekiliyoruz :))
hastaneye vardık. yatış işlemleri falan bir süre sürdü. sonra hadi gel bakalım odaya seni hazırlayalıııım.
odaya geçtik. hasta bakıcı teyze önlüğü giydirdi. hep pembe giyerim diye hayal etmiştim mavi çıktı şansımıza
(
nst cihazını getirip bağladılar bebğimin kalp atışlarını kontrol edeceklermiş. o arada bir hemşire form dolduruyor. heyecandan saçma sapan cevaplar veriyorum kıza 10 kere düzeltiyor annem :))
form bitince takıyor eldivenleri. odadakileri dışarı alalım sonda takıcam diyor aynı hemşire. Allahımmmmm işte en çok çekindiğim şeylerden biri. birkaç denemede ancak takabiliyor benim yüzümden. doğumla ilgili hatırlayacağım kötü şeylerden biri( ıyyyyyyyy
ve işte hazırım..
ibrahim abiiii hastayı alabiliriz diye sesleniyor hemşire. kapıda annem babam ve eşim. babamla gözgöze geliyorum gözleri dolu. alnıma bir öpücük konduruyor ama tek kelime yok(
asansöre biniyoruz. eşim yanımda. kafama o boneyi takıyor hemşire. ıyy kim bilir ne çirkin görünüyorum şuan :)) -1e indik. ameliyathane. eşim bir adım daha atıyor sonra kalıyor kapının dışında. son bi kez dokunamadım bile az daha gelseydi keşke(
kapının arkası kalabalık. herkes sanki beni karşılıyor. 5 numaraya alalım. ve gidiyoruuuuuuz
aman Allahım hep derlerdi amaliyathaneler soğuk olur diye. gerçekten mi soğuk yoksa ben korkudan mı tittiyorum her tarafım zangır zangır. girer girmez hemşire radyoyu açıyor. özellikle unutmayayım demiştim ama akıl mı kalmış. ama tarkan şarkısıydı bence ilk çalan sonra da sertap..gerisi zaten hiç duymadım bile..
anestezi uzmanı oturalım diyor bacakları aşağı salıp.
" şidi önlüğünü açıyorum iğneyi yapmak için. önce iyice temizleyeliiim. çeneni göğsüne daha ve omuzlarını aşağı düşür. hiç bişe hissetmeyeceğine emin olabilirsin"
an gibi kelime kelime aklımda. hemşire destek oluyor omuzlarımdan sabit durabilmem için.
eee bu kadar mıydı hani acıtıyordu bu iğne. kasıklarımdan yediğim iğneler çok daha fazla can yakıyor buna eminim.
eveeet uyuşturucuyu yemişim. kuzu kuzu uzanıyorum masaya. kollarımı sağdan soldan bacalarımı dizlerimden mıhlıyorlar. sağ kolumda tansiyon ve nabız ölçen aletler ve sağ tarafta anestezi uzmanı. solumda saniye saniye gözümün içine bakan bir hemşire kolumda bilimum hotumlar serumlar bilmem neler. yeşil örtü iniyor gözümün önüne. üst tarafta ışıklara odaklanıyorum aklımdan neler geçiyordu o an hiç farkında değilim. acaba aklım yerinde miydi ki onu da bilmiyorum :))
ayaklarım karıncalanmaya başlıyor evet diyorum sanırım vakit yaklaşıyor. dua etmek geçiyor sadece aklımdan. heyecan doruktaaaa..
atom karınca doktorum görünüyor ufukta. "günaydınnn. hazır mıyız bakalım" nst sonucuna bakıyor. o arada espriler yapılıyor ortam kalabalık. günün ilk ameliyatı olması sebebiyle herkes birbiriyle selamlaşır durumda. sağ baş hemşiresi şimdi doktor hanım seni önce muayene edecek diyor. ağzımdan kelime çıkmıyor. hadi len çocuk mu kandırıyosun sen diyesim geliyor. öyle bi bakış atıyorum.
saat 8. 30u geçmiş bu arada. tam karşımda dakika dakika kontrol ediyorum. yapılan herşeyi hissediyordun ama acı yok diyordu herkes. ama ben hissetmediim. ameliyatla ilgili hiç bi konuşma geçmedi aralarından. doktorum sessiz sessiz işi götürüyor. ötekilerde bi altın muhabbeti. ikisi nişanlıymış kim kaç tane altın yaptı diye birbirlerine soruyorlar. dedikoduyu severim. onları takip etmekten olaydan kopmuşum
şimdi seni biraz sarsacağız diyor ve üstüme göğsüme doğru abanıyor doktorun yanındaki kadın, hemşire mi doktor mu bilmem kimse. sarsılıyorum gerçekten de. anlıyorum ki geliyor son müdahale buuuu
ve işteeeeeeee
kesik bir ağlama..peşinden iki kez daha. nuktum tutuluyor. Allahım geldi işte bebeğiiiiim
bağırasın geliyor ama ses yok sanki. gözyaşları hücuma geçiyor sanki o anda..ağlamamak imkansız. sağ tarafta bekleyen hemşire uzanıyor bebeğime. onu gördüüüm..gözlerimin 27 yıl boyunca değdiği en mükemel şey sanki. Rabbimin mucizesi.
( bu anı tarif edecek kelimeler henüz literatüre girmemiş. o yüzden hızlı geçiyoruz)
kafam sağ tarafa kilitleniyor bundan sonra. saatmiş ameliyatmış ohoooo..
temizleyip siliyorlar bebiğimi. anastezi uzmanı yeşil bi örtüde yarı çıplak uzatıyor. " işte bak bu senin bebeğin"
o anda hep onu öpüp koklayacağımı hayal etmiştim ama ağzımı açıp ta öpeyim diyemiyorum. mütemadiyen ağlıyorum. içimde ukde kaldı. onu o an öpemedim :))
bebeğim gidiyor. o arada benim işim de bitmiş. hadi geçmiş olsun hayırlı olsun diiyor ve çıkıyor doktorum.
üzerime bi havlu atıp topalrlıyorlar üstümü başımı
çıkar çıkmaz annemle göz göze geliyoruz. ağlamış belli. haydi yukarııııııııı
odaya geldiğimde bebğim giyinmiş babasıyla hasbihal ediyor :)) evli, mutlu, çocukluyuz artııııık
gene zangır zangır titriyorum üşüdüm sanıyor üstüme ne bulduysa örtüyor annem. sonradan öğreniyoruz ki anastezinin etkisiyle titriyormuşum. sanki karın altında dımdızlak kalmış gibi durdurmak imkansız..eşim omuzlarımdan bastırıp yatağa sabitlemeye çalışıyor resmen
sezeryan sonrası ilk günler nasıl geçer? kafamdaki en büyük soru. devamı az soraaaaa :))
12 şubat günü.. çok zor geçti. ne kadar bilsem de endişelerimden kurtaramıyordum kendimi. sürekli ağlamaklı, depresif bir ruh haliyle geçen günün akşamını dua ederek biraz daha rahatlamış olarak geçirdim.
sabah 7de hastanede olmamız gerek. erkenden yatıldı. eşim annem ve babam yanımda olacaklar. ama uyumak ne mümkün. zaten uzun zamandır uykularım kaçmış düşünmekten kafayı yiyecek hale gelmiştim. nasılsa uykuya dalmış sabah 5. 30da uyanmıştım. herkes ayakta kahvaltı yapıyordu ben aç ama yemek yok. doktor 12den sonra bişey yeme diye tembihlemişti. napalım heyecandan zaten açlığın aklıma geleceğini sanmam. evin içinde boş boş dolaşıp vakit doldurmaya çalışıyorum.
6.40 evden çıkıyoruz hastaneye doğru. kızımla göbüşümdeki son fotosunu çekiliyoruz :))
hastaneye vardık. yatış işlemleri falan bir süre sürdü. sonra hadi gel bakalım odaya seni hazırlayalıııım.
odaya geçtik. hasta bakıcı teyze önlüğü giydirdi. hep pembe giyerim diye hayal etmiştim mavi çıktı şansımıza
(nst cihazını getirip bağladılar bebğimin kalp atışlarını kontrol edeceklermiş. o arada bir hemşire form dolduruyor. heyecandan saçma sapan cevaplar veriyorum kıza 10 kere düzeltiyor annem :))
form bitince takıyor eldivenleri. odadakileri dışarı alalım sonda takıcam diyor aynı hemşire. Allahımmmmm işte en çok çekindiğim şeylerden biri. birkaç denemede ancak takabiliyor benim yüzümden. doğumla ilgili hatırlayacağım kötü şeylerden biri
( ıyyyyyyyyve işte hazırım..
ibrahim abiiii hastayı alabiliriz diye sesleniyor hemşire. kapıda annem babam ve eşim. babamla gözgöze geliyorum gözleri dolu. alnıma bir öpücük konduruyor ama tek kelime yok
(asansöre biniyoruz. eşim yanımda. kafama o boneyi takıyor hemşire. ıyy kim bilir ne çirkin görünüyorum şuan :)) -1e indik. ameliyathane. eşim bir adım daha atıyor sonra kalıyor kapının dışında. son bi kez dokunamadım bile az daha gelseydi keşke
(kapının arkası kalabalık. herkes sanki beni karşılıyor. 5 numaraya alalım. ve gidiyoruuuuuuz
aman Allahım hep derlerdi amaliyathaneler soğuk olur diye. gerçekten mi soğuk yoksa ben korkudan mı tittiyorum her tarafım zangır zangır. girer girmez hemşire radyoyu açıyor. özellikle unutmayayım demiştim ama akıl mı kalmış. ama tarkan şarkısıydı bence ilk çalan sonra da sertap..gerisi zaten hiç duymadım bile..
anestezi uzmanı oturalım diyor bacakları aşağı salıp.
" şidi önlüğünü açıyorum iğneyi yapmak için. önce iyice temizleyeliiim. çeneni göğsüne daha ve omuzlarını aşağı düşür. hiç bişe hissetmeyeceğine emin olabilirsin"
an gibi kelime kelime aklımda. hemşire destek oluyor omuzlarımdan sabit durabilmem için.
eee bu kadar mıydı hani acıtıyordu bu iğne. kasıklarımdan yediğim iğneler çok daha fazla can yakıyor buna eminim.
eveeet uyuşturucuyu yemişim. kuzu kuzu uzanıyorum masaya. kollarımı sağdan soldan bacalarımı dizlerimden mıhlıyorlar. sağ kolumda tansiyon ve nabız ölçen aletler ve sağ tarafta anestezi uzmanı. solumda saniye saniye gözümün içine bakan bir hemşire kolumda bilimum hotumlar serumlar bilmem neler. yeşil örtü iniyor gözümün önüne. üst tarafta ışıklara odaklanıyorum aklımdan neler geçiyordu o an hiç farkında değilim. acaba aklım yerinde miydi ki onu da bilmiyorum :))
ayaklarım karıncalanmaya başlıyor evet diyorum sanırım vakit yaklaşıyor. dua etmek geçiyor sadece aklımdan. heyecan doruktaaaa..
atom karınca doktorum görünüyor ufukta. "günaydınnn. hazır mıyız bakalım" nst sonucuna bakıyor. o arada espriler yapılıyor ortam kalabalık. günün ilk ameliyatı olması sebebiyle herkes birbiriyle selamlaşır durumda. sağ baş hemşiresi şimdi doktor hanım seni önce muayene edecek diyor. ağzımdan kelime çıkmıyor. hadi len çocuk mu kandırıyosun sen diyesim geliyor. öyle bi bakış atıyorum.
saat 8. 30u geçmiş bu arada. tam karşımda dakika dakika kontrol ediyorum. yapılan herşeyi hissediyordun ama acı yok diyordu herkes. ama ben hissetmediim. ameliyatla ilgili hiç bi konuşma geçmedi aralarından. doktorum sessiz sessiz işi götürüyor. ötekilerde bi altın muhabbeti. ikisi nişanlıymış kim kaç tane altın yaptı diye birbirlerine soruyorlar. dedikoduyu severim. onları takip etmekten olaydan kopmuşum
şimdi seni biraz sarsacağız diyor ve üstüme göğsüme doğru abanıyor doktorun yanındaki kadın, hemşire mi doktor mu bilmem kimse. sarsılıyorum gerçekten de. anlıyorum ki geliyor son müdahale buuuuve işteeeeeeee
kesik bir ağlama..peşinden iki kez daha. nuktum tutuluyor. Allahım geldi işte bebeğiiiiim
bağırasın geliyor ama ses yok sanki. gözyaşları hücuma geçiyor sanki o anda..ağlamamak imkansız. sağ tarafta bekleyen hemşire uzanıyor bebeğime. onu gördüüüm..gözlerimin 27 yıl boyunca değdiği en mükemel şey sanki. Rabbimin mucizesi.
( bu anı tarif edecek kelimeler henüz literatüre girmemiş. o yüzden hızlı geçiyoruz)
kafam sağ tarafa kilitleniyor bundan sonra. saatmiş ameliyatmış ohoooo..
temizleyip siliyorlar bebiğimi. anastezi uzmanı yeşil bi örtüde yarı çıplak uzatıyor. " işte bak bu senin bebeğin"
o anda hep onu öpüp koklayacağımı hayal etmiştim ama ağzımı açıp ta öpeyim diyemiyorum. mütemadiyen ağlıyorum. içimde ukde kaldı. onu o an öpemedim :))
bebeğim gidiyor. o arada benim işim de bitmiş. hadi geçmiş olsun hayırlı olsun diiyor ve çıkıyor doktorum.
üzerime bi havlu atıp topalrlıyorlar üstümü başımı
çıkar çıkmaz annemle göz göze geliyoruz. ağlamış belli. haydi yukarııııııııı
odaya geldiğimde bebğim giyinmiş babasıyla hasbihal ediyor :)) evli, mutlu, çocukluyuz artııııık
gene zangır zangır titriyorum üşüdüm sanıyor üstüme ne bulduysa örtüyor annem. sonradan öğreniyoruz ki anastezinin etkisiyle titriyormuşum. sanki karın altında dımdızlak kalmış gibi durdurmak imkansız..eşim omuzlarımdan bastırıp yatağa sabitlemeye çalışıyor resmen
sezeryan sonrası ilk günler nasıl geçer? kafamdaki en büyük soru. devamı az soraaaaa :))
Son düzenleme:
bebegini Allah analı babalı saglıklı bi şekilde büyütmeyi nasip etsin arkadaşım
