Üzüldüm canım ya, belliydi derinden bir şeylere üzüldüğün. Hayatın bir keşmekeş olmuş maalesef. Allah eşine akıl fikir versin. Boşan veya boşanma demek bize düşmez. Yalnızca diğer arkadaşlarımın görüşlerine katılıyorum: çocuğun için katlanacaksan aile içi ortama dikkat et. Sürekli huzursuz bir ortamda çocuğun mutsuz olur. Şiddet devam ederse de gerekli işlemleri yap canım, şiddetin olduğu yerde insanlık bitmiştir. İnsan olmayan biriyle de aynı ortamda yaşanmaz.bende biraz anlatayım size kendimi.Eşim benim yengemin ardeşi (dayımın karsı)ordan tanıyordum ama onunla evlenmek hiç aklıma gelmezdi aramızda 10 yaş var,küçükken hep görürdüm.sonra dayımın kızı anlatı annemler seni dayıma düşünüyor yeni bir fotorafını göstrdi,tabi ben asla olmaz hiç konuyu açmasınlar dedim.bir gün benim telefonumla dayı yeğen konuştular beni istedi telefona azıcık konuştuk osıralar mesleğinden istifa etmiş antalyada çalışıyordu,okonuşmadan sonra biz 6 ay hiç birbirimizi görmeden konuştuk.sonra geldi isteme olayı başladı kıyametler koptu bizim evde annem günlerce ağladı yapma kızım olmaz sen onlarla yapamazsın babam kesinle olmaz seni öldürürüm daha iyi dedi,çevremdeki herkes yapma kendine gel dediler ama ben kimseyi dinlemedim çünkü çok seviyordum ve sevdiğine inanıyordum.ve oldu bütün engelleri aştım ve evlendik,eşim görevine nişanlıyken döndü ilk görev yeri şırnak oldu.kaynanamla yaşımayı kabul ettim bir yaşlı kadına bakamazsam neye yarıyorum dedim.
düğünüm oldu bir hafta sonra Şırnaya gittik 3çümüz kimse demedin yeni evliler bira yalnız kalsınlar anneyi zora göndeririz.işte kabusumuzum ilk aydan başladı.herşeyi sorun etti kaynanam oturmam yanlış kalmamam yanlış her dakika oğluna şikayet etmeler eşim her eve geldiğinde evde kavga gitikçe benden uzaklaştı,neymiş ben alttan almasını bilmiyormuşum hep ben suçlanıyorum.ben ne yapsaydım ailemden,arkadaşlardan uzak orda hiç arkadaşım yok hep evde ilk hamileliğim boş gebelik deyip kürtaja yaptılar o beni tam delirtti.deprasyon hapları kullandım aylarca hamile kalınca bıraktım.bir gün dayanamadım yengemi dayımın halımına telefon aştım ben dayanamıyorum artık gelcecem dedim,oda kaynıma söylemiş gelip kaynanamı götürdü ama neye yarar biz artık birbirimizden kopmuştuk.sonra hiç istemediğim halde beni buraya getirdi.burda gittikçe daha kötü oldu her şey,eşim ailesi çok cahiller aklınız almaz yaptıklarana neler neler görüyüm duyuyorum.bir örnek vereyim geçen yaz kaynanam ve görümcem bana geldiler görümcemin çocuğu yok bana bi çocuk yap görümcene ver dedi kaynanam,sanki ev eşyası istiyor benden.bu kış eşimden şiddet gördüm ve aileme gittim1ay kaldım 1kere bile aramadı sormadı,abisi geldi gitti bir kaç kez annem çok ağladı git yuvanı yıkma dedi,çocugun var onu düşün dedi.tekrar geri geldim ama hiç bir şey değişmedi çok soğuk ev geldimi hiç konuşmaz sohbet etmez,özel hayat bitmiş zaten 2ikimizde mecburi oğlumuz için katlanıyoruz aynı evi paylaşma.ben ama ben artık dayanamıyorum bende insanım bende kadınım sevmek sevilmek istiyorum.bu gün söyledim ayın15cinden sonra mahkemeye baş vurcam ama boşanma bittikten sonra herkese söylüyecem,ben konuştukça oda dalga geçti benle.sizce oğlum için katlanmalımıyım bu hayata kendimi düşünerek ona haksızlıkmı yapıyorum