• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

2.5 yaşındaki kızımın garip korkuları:(

Merhaba
Bunu dersimizde işlemiştik.
Çoçuklar, bebek yaşlarında bile annenin onu bırakacaklarından korktukları için anneye baglanip yakasini birakmiyorlar.
Belki geçmişte siz onu atıyorum yemek yapacam diye baska odada habersiz birakip onu alistirmadan cikmissinizdir.
Ona öncelikle o güveni verin. sürekli iletişim halinde onun.

" bak kızım ben şimdi yan odaya geçiyorum şu işim var. bana ihtiyacın olduğu zaman cağirabilirsin istersen yanimada gelebilirsin. ben senin sesini duyarim bana güven" gibi olumlu telkinlerde bulunabilirsiniz.

Gecenleree kahvaltiya davetliydik. oglum 1 yasinda ev sahibinin kizi 1 bucuk. yuruyordu ve saniyorumki kendi boyunda birinin yurudugunu gormek onu ürkuttu. masada beni cok bunaltti hep bana yapisti ortamda cok degisikti. ben pek farkinda degildim ama baska bi kiz bana" cok sabirlisin hic sesininyukseltmedin cok sasiriyorum" filan dedi ki ben tezcanliyimdir. ama ilk defa gittigimiz bir ev oldugu icin ve herkes ona yabanci geldigi icin o anne diyip bana yapistikca ben onun sirtini sivazladim ben burdayim oglum hersey yolunda tamam mi hadi oyna sen dedim tabii bunu 20 defa filan demisimdir ne yedigimide anlamadim xd ama o an sinirlensem bunu hissettirsen cocuk kendince bastan atildigini hissedecek.
 
Cocugunuzun bu kadar korku icinde olmasinin sebebi sizsiniz cünkü siz korkuyorsunuz. yazdiklarinizi okurken tedirginliginizi korkunuzu hissedebiliyorum. Siz saglam olcaksinizki, tedirginliginiz ona gecmesin. pedagoga gidin...
 
oğlumu anlatmışsınız sanki oğlum 3,5 yaşında hala mutfağa yemek yapmaya gittiğimde bile ağlıyor:KK43:
ben çok araştırdım bu konuyu, çocuklarımız bize bağımlı maalesef. ben düzeltebilmek adına çok uğraştım ama yol katedebilmiş değilim. pedagog yardımı lazım bence ama bizim maddi durum şuan buna müsait değil. keşke devlet hastanelerinde pedagog olsaydı.

bu arada sorun onlardan çok bizde ben araştırdıklarımdan bunu fark ettim. emin olun kızınızı 1 sene sonrada kreşe vermek istemeyeceksiniz. ben şuan sizinle aynı duygular içerisindeyim, bensiz duramaz deyip erteliyorum habire. allah sonumuzu hayretsin. yalnız değilsiniz.
 
Son düzenleme:
merhabalar arkadaşlar.. buraya konu açıp açmamayı çok düşündüm. fakat fikirlerinizi almaya gerçekten çok ihtiyacım var. lütfen fikir sahibi yada tanıdığınız birinin başına geldiyse bana bi yol gösterin lütfen...

kızımın değişik korkuları var. mesela oturmaya gideyim çocuklar bi odada oynuyor kızım benim yanımdan ayrılmıyor. çocukların oynadığı odaya gitmek istiyor bazen beni elimden tutup onların yanına götürüyor ben başında durursam duruyor. diğer odaya geçeyim koşarak yanıma geliyor. komşumun oğlu 1 yaşında ve acayip hareketli konuşamıyor bağırarak sesler çıkarıyor daha öncede kızımın yakasına yapışmıştı ve biz zor ayırmıştık. o zamandan beri onu görsün deli gibi kaçıyor resmen omzuma kadar çıkıyor. onun yanındayken ben iş yapmaya ayağa kalkayım deli gibi ağlıyor.

daha önce kızımın burnuna kayısı kaçtı ve çıkarması zor oldu aspiratörle çıkarmaya uğraştık kablolu aspiratörle. acile gittik falan öyle etkisinde kaldı ki 1 hafta sonrası kuzenime gittim elinde şarj kablosunu gördü ve 1 saat ağladı ağlamaktan heryere kustu (çok ağlayınca kusmaya başlıyor) ben ne yapacağımı şaşırdım.
o zamandan beri nereye gidersek gidelim hastane, asansör, dükkan (lc waikikiye gitmiştik bi keresinde) oradan çıkana kadar ağlıyor. yine bişey olacağını zannediyor. bu kayısı olayı olalı 3 4 ay oldu neredeyse..
bana bu konuyu açtıran olayda bugün yaşandı. sağlık ocağına gittik boy kilo kontrolüne ve kızım yine girince ağlamaya başladı (hemşireyi görünce) orada da kustu. o kadar üzüldüm ki bu duruma.. yemin ederim dua ediyorum hasta falan olmasın diye yoksa hastaneyi ayağa kaldıracak ağlarken. 3 ay sonr tekrar sağlık ocağına gidicez inanın şimdiden düşünmeye başladım.

yakınlarımın evine gittiğimizde bi sorun yok. ama hiç gitmediğim bi yere gideyim zile basayım o zamanda ağlamaya başlıyor. annemle ve kızımla dha önce gitmediğimiz 2 yere gittik ikisinde de zile basıp beklemeye başladığımızda dakikalarca ağladı mahalle ayağa kalktı. sanki orada ona bişey yapacakmışız gibi düşünüyor herhalde bilemiyorum.

olayların uzuuuuun bi süre etkisinde kaldığını düşünüyorum. açıkçası bu durumun benim yüzümden olduğunu düşünüyorum. çünkü kızım 1 yaşlarındayken yatağa yatıyoduk beraber ama kızım kalkıp yatakta geziniyodu bende yataktan düşmesin hemen uyusun diye yatağın tahta kısmına 1 2 kere vurup hiiii çabuk yat uyu diyodum sesli bi şekilde. sonra kızımda hemen bana sarılıyodu. acaba benim bu tavrım yüzünden mi korkuları bu denli oldu diye düşünüyorum hergün..

benim kızımın böyle korkuları oluyor ama tavuktan kediden hayvanlardan hiç korkmaz diplerine kadar gider sever. bu arada kreş önerebilirsiniz ama ben bu korkuları yenene kadar göndermeyi düşünmüyorum benden bu zamana kadar hiç ayrı kalmadı. onu çook kötü etkileyebilir bu durum psikolojisi bozulabilir o yüzden düşünmüyorum. annemlerde bi yasin okutalım ne insanları karşılayabiliyorum nede ayağa kalkıp bişeye yardımcı olabiliyorum çünkü peşimde elimi tutup sürekli ağlıypr hep onun yanında olayım yanında oturayım istiyor. benden ayrı kalmaya dayanamaz. kreşe gidince oyuncakları görünce ağlamıyo diyolar çevremdekiler. ama benim kızım farklı onda çok büyük etki bırakabilir. öyle oyuncağa falan kanmaz yani.

pazara markete girdiğimizde bi sorun yok

ben ne yapacağımı şaşırmış durumdayım nolur bana bi fikir verin .. çevrenizde benzer durumlar yaşayanlar varsa cevap yazsınlar lütfen... çok çok üzgünüm:KK43: bana rahatlatıcı bişeyler söyleyn nolur

@ta mavra

İyi bir çocuk psikoloğuna götürün tabii. Niye bu zamana kadar götürmediniz? Üşütüp hasta olsaydı ve bunca zaman geçmeseydi doktora götürmez miydiniz? Bu da aynı şey. Hemen iyi bir çocuk psikoloğuna götürün. Birinden fayda gelmezse başkasına götürün. İhmal etmeyin lütfen. Çok geçmiş olsun.
 
oğlumu anlatmışsınız sanki oğlum 3,5 yaşında hala mutfağa yemek yapmaya gittiğimde bile ağlıyor:KK43:
ben çok araştırdım bu konuyu, çocuklarımız bize bağımlı maalesef. ben düzeltebilmek adına çok uğraştım ama yol katedebilmiş değilim. pedagog yardımı lazım bence ama bizim maddi durum şuan buna müsait değil. keşke devlet hastanelerinde pedagog olsaydı.

Bir yerde okumuştum, erkek çocuklarının 3 yaşına geldiklerinde baba aracılığıyla yavaş yavaş anneye olan bağımlılıklarının azaltılması gerekiyormuş. Örneğin baba-oğul anne olmadan, anneyi evde bırakıp bir yerlere, parka vs. gitmeleri, beraber bir şeyler yapmaları gerekiyormuş. Yoksa ileride karşı cinsel olan ilişkilerinde duygusal bağımlılık problemi yaşayabiliyorlarmış. Pedagoğa gidemeseniz bile biraz babası da ilgilensin.
 
Kızınızı kendinize bağımlı hale getirmişsiniz. Sizin onun yanında olmadığınız her an kendini savunmasız hissediyor, ağlamaları da o yüzden. Bir de korkutmuşsunuz, o yüzden yabancı ortamlarda da başına bir şey geleceğini düşünüyor olabilir. Çocuklar çok hassastır, sizin düşündüğünüzden de ağır bir etki bırakabilir üzerinde. Hemen bir çocuk psikoloğundan randevu almanızı öneririm.

Kreş olayına gelince kızınızı götürdüğünüz psikolog bu konuyu daha iyi analiz eder ve size gidip gitmemeye uygun olup olmadığını söyler ancak sizin kreş konusundaki tavırlarınızı okuyunca kızınızı biraz kendinize bağımlı yetiştirdiğinize daha çok inandım. "Öyle diyeceksiniz ama ben gönderemem, çünkü o yapamaz/hep yanında olmamı ister". Demek ki içten içe sizi bırakmaması, sizin yanınızda daha çok güvende olacağını kızınıza da hissettiriyorsunuz. Bunu yapmayın bu şekilde 5 yaşına geldiğinde de 10 yaşına geldiğinde de aynı bağımlı davranışları gösterebilir. Öyle bir durumda ne yapacaksınız? O zaman da okula hazır değil mi diyeceksiniz, okulda sırada beraber mi oturacaksınız?

Dediğim gibi hemen bir çocuk psikoloğundan randevu alın ve seanslara düzenli götürün. Umarım çabuk atlatır.
 
Hemen krese sal diyemeyiz.
Ama sizden ayri kalincada yasanilir oldugunu ogrenmesi gerek.
Benim yigenim 1 yasinda mesela bugun bizde durdu bi kac saat.
Eskiden cok zor bi cocuktu smdi neyseki duzeldi.
Yinede hala anneyi ariyor kapiyi gosteriyor mizirdaniyor. Ama sonradan unutup gidiyor.

Tabi smdi 1 ve 2 bcuk yasindaki cocugu bir tutamayiz. Ayni yigenimin abisi var 2 bcuk yasinda ve tamda o dizginlestiriyor kcuk kardesini" anne gelicek tm sus kardesim aglama" diye. 2 bcuk yasindaki bi cocugun korkusu ve aglamasi hic normal degil. Herseyin basinda bi uzmandan yardim isteyin.
 
Gayet ilgili ve guzel bir annesiniz bence. Kizinizi sizin korkuttugunuzu dusunmuyorum sadece size cok duskun bir cocuk. Arkadaslarinin yanina biraktiginda biraz yaninda durun oyuna dalinca ben hemen yan odadayim gelip sana bakacagim korkmana gerek yok diye surekli konusun onunla belli bir zaman sonra alisacaktir. Doktorculuk oynayin onu muayene edin o sizi etsin korkacak birsey olmadigini anlasin.
 
merhabalar arkadaşlar.. buraya konu açıp açmamayı çok düşündüm. fakat fikirlerinizi almaya gerçekten çok ihtiyacım var. lütfen fikir sahibi yada tanıdığınız birinin başına geldiyse bana bi yol gösterin lütfen...

kızımın değişik korkuları var. mesela oturmaya gideyim çocuklar bi odada oynuyor kızım benim yanımdan ayrılmıyor. çocukların oynadığı odaya gitmek istiyor bazen beni elimden tutup onların yanına götürüyor ben başında durursam duruyor. diğer odaya geçeyim koşarak yanıma geliyor. komşumun oğlu 1 yaşında ve acayip hareketli konuşamıyor bağırarak sesler çıkarıyor daha öncede kızımın yakasına yapışmıştı ve biz zor ayırmıştık. o zamandan beri onu görsün deli gibi kaçıyor resmen omzuma kadar çıkıyor. onun yanındayken ben iş yapmaya ayağa kalkayım deli gibi ağlıyor.

daha önce kızımın burnuna kayısı kaçtı ve çıkarması zor oldu aspiratörle çıkarmaya uğraştık kablolu aspiratörle. acile gittik falan öyle etkisinde kaldı ki 1 hafta sonrası kuzenime gittim elinde şarj kablosunu gördü ve 1 saat ağladı ağlamaktan heryere kustu (çok ağlayınca kusmaya başlıyor) ben ne yapacağımı şaşırdım.
o zamandan beri nereye gidersek gidelim hastane, asansör, dükkan (lc waikikiye gitmiştik bi keresinde) oradan çıkana kadar ağlıyor. yine bişey olacağını zannediyor. bu kayısı olayı olalı 3 4 ay oldu neredeyse..
bana bu konuyu açtıran olayda bugün yaşandı. sağlık ocağına gittik boy kilo kontrolüne ve kızım yine girince ağlamaya başladı (hemşireyi görünce) orada da kustu. o kadar üzüldüm ki bu duruma.. yemin ederim dua ediyorum hasta falan olmasın diye yoksa hastaneyi ayağa kaldıracak ağlarken. 3 ay sonr tekrar sağlık ocağına gidicez inanın şimdiden düşünmeye başladım.

yakınlarımın evine gittiğimizde bi sorun yok. ama hiç gitmediğim bi yere gideyim zile basayım o zamanda ağlamaya başlıyor. annemle ve kızımla dha önce gitmediğimiz 2 yere gittik ikisinde de zile basıp beklemeye başladığımızda dakikalarca ağladı mahalle ayağa kalktı. sanki orada ona bişey yapacakmışız gibi düşünüyor herhalde bilemiyorum.

olayların uzuuuuun bi süre etkisinde kaldığını düşünüyorum. açıkçası bu durumun benim yüzümden olduğunu düşünüyorum. çünkü kızım 1 yaşlarındayken yatağa yatıyoduk beraber ama kızım kalkıp yatakta geziniyodu bende yataktan düşmesin hemen uyusun diye yatağın tahta kısmına 1 2 kere vurup hiiii çabuk yat uyu diyodum sesli bi şekilde. sonra kızımda hemen bana sarılıyodu. acaba benim bu tavrım yüzünden mi korkuları bu denli oldu diye düşünüyorum hergün..

benim kızımın böyle korkuları oluyor ama tavuktan kediden hayvanlardan hiç korkmaz diplerine kadar gider sever. bu arada kreş önerebilirsiniz ama ben bu korkuları yenene kadar göndermeyi düşünmüyorum benden bu zamana kadar hiç ayrı kalmadı. onu çook kötü etkileyebilir bu durum psikolojisi bozulabilir o yüzden düşünmüyorum. annemlerde bi yasin okutalım ne insanları karşılayabiliyorum nede ayağa kalkıp bişeye yardımcı olabiliyorum çünkü peşimde elimi tutup sürekli ağlıypr hep onun yanında olayım yanında oturayım istiyor. benden ayrı kalmaya dayanamaz. kreşe gidince oyuncakları görünce ağlamıyo diyolar çevremdekiler. ama benim kızım farklı onda çok büyük etki bırakabilir. öyle oyuncağa falan kanmaz yani.

pazara markete girdiğimizde bi sorun yok

ben ne yapacağımı şaşırmış durumdayım nolur bana bi fikir verin .. çevrenizde benzer durumlar yaşayanlar varsa cevap yazsınlar lütfen... çok çok üzgünüm:KK43: bana rahatlatıcı bişeyler söyleyn nolur

@ta mavra
Kızlarımız yaklasık aynı yaşlarda. İki yaşına kadar doktora gittigimizde hep sıkıntı yaşadık. Doktoru gördügü anda aglamaya baslıyordu. En son gittigimizde aşı olmadı buna ragmen doktoru görünce yıktı ortalığı. Doktor şeker ve balon verdi ve briaz sevdi kızımı. O günden sonra saglık ocagının yanından geçerken doktor cok tatlı demeye basladı. Biraz hafifledi korkusu. Daha sonra kızıma doktor seti aldı teyzesi ve sürekli doktorculık oynadı kızımla. Ve iki bir iki hafta sınra aşıya gitti kızım ve hiç ağlamamış. Doktor korkusu için aşı seti cidden mantıklı bir fikir. Sürekli oynayarak alısması sağlanabilir canım.
 
Bence kendi gozunuzde cok buyutmeyin bu durumu. Cok abartilacak seyler gormeim ben. Herhangi bir olay yasamadik ya dahic biseyle korkutmadik bu zamana kadar ama benzer huylar bizde de var.
Kizimda alisveris merkezinde ki magazalara girince aglar. Ve tek sebebi orada sikilmadi. Market ya da oyuncak kitap olan yerlere girdigimizde cit yok.
Doktor gordugu an aglamaya baslar.ben iyilestim ben iyilestim der surekli. En son bir doktor kizimin elinde ki ayiyi sevdi onun kulaklarina bakti sirtini dinledi vs. Kizima yapacagi ne varsa ayisina yapti. Ayiyla konusarak. Simdi sira sende diye kizimi da konusarak muayene etti. Girerken aglayan cocuk gulerek cikti. Oyle birine denk gelebilseniz keske. Ya datanidiginiz bir doktordan rica etseniz.

Ilk gittigimiz yerlerde kizimda aglar cunku sikilacagini dusunuyor.

Birse krese gonderemem benden hic ayrilmadi demissiniz. Kizim suan 29 aylik ve ben onu uyanikkenn1 saat bile hic kimseye birakmadim. Babanne anane de de aglar genelde annem nerde diye. Yarim gun krese yazdirdim. Ilk gun ben agladim ama onda cit yoktu. Oglene dogru anne nerde falan diye sormus gittim aldim. Surekli tekrar gidelim dedi. Sonra ki gunler ise eve okul bitmesin diye aglayarak geldi..
Guvendiginiz bir yer bulursaniz yarim gun en azindn bir deneyin derim. Her cocukta bir olmaz ama bakarsiniz hosuna gider.
 
her anne çocuğunu en iyi şekilde tanır ve bilir. bende biliyorum ki kızım kreş için hazır değil biraz daha büyümesi lazım konuşması lazım. ufacık bi kayısıdan bile bu kadar etkilenen çocuk ben bi anda onu bırakınca kim bilir ne hale gelir
Geşmiş olsun üzülmeyin lütfen inşalllah düzelir bencede kreş yanlış olur korkusu iyice derinleşir yetişkinlerde korkunun üzerine gitmek dogru bir yaklaşım olabilir ama çocuklar için en iyi yöntem o korku hissini unutturmaktır diye biliyorum ama bazı arkadaşlarında dedigi gibi uzmanla görüşmek en iyisi sanırım
forum kuralarına aykırımı bilmiyorum ama bir forum var yeni kurulmuş sanırım çogunluğu pisikolok olan yada psikolojiyle ilgilenen edştörler sorulara cevap veriyor oraya yaz istersen ben sana özelden adresi atayım
 
Önce okurken gece terörü gibi bisey sandim ama sanirim bu korkularin tohumlarini once siz sonra evde yasanan biseyler atmis benimde kizim var 4 yasinda ne zaman isin icinden cikamasam hemen cocuk psikiyatristine kosarim kendimi cok iyi bir anne zannederken aslinda yanlis yaptigim elimde olmadan cocuga ogrettigin o kadar cok kotu duygu varmiski simdi beraberce hepsini duzeltiyoruz ben size once psikiyatrist sonrada kres oneririm kiziniz size siz kiziniza bagimlisiniz bagli degil bagimli bu isin baska cozumu yok maalesef
 
merhabalar arkadaşlar.. buraya konu açıp açmamayı çok düşündüm. fakat fikirlerinizi almaya gerçekten çok ihtiyacım var. lütfen fikir sahibi yada tanıdığınız birinin başına geldiyse bana bi yol gösterin lütfen...

kızımın değişik korkuları var. mesela oturmaya gideyim çocuklar bi odada oynuyor kızım benim yanımdan ayrılmıyor. çocukların oynadığı odaya gitmek istiyor bazen beni elimden tutup onların yanına götürüyor ben başında durursam duruyor. diğer odaya geçeyim koşarak yanıma geliyor. komşumun oğlu 1 yaşında ve acayip hareketli konuşamıyor bağırarak sesler çıkarıyor daha öncede kızımın yakasına yapışmıştı ve biz zor ayırmıştık. o zamandan beri onu görsün deli gibi kaçıyor resmen omzuma kadar çıkıyor. onun yanındayken ben iş yapmaya ayağa kalkayım deli gibi ağlıyor.

daha önce kızımın burnuna kayısı kaçtı ve çıkarması zor oldu aspiratörle çıkarmaya uğraştık kablolu aspiratörle. acile gittik falan öyle etkisinde kaldı ki 1 hafta sonrası kuzenime gittim elinde şarj kablosunu gördü ve 1 saat ağladı ağlamaktan heryere kustu (çok ağlayınca kusmaya başlıyor) ben ne yapacağımı şaşırdım.
o zamandan beri nereye gidersek gidelim hastane, asansör, dükkan (lc waikikiye gitmiştik bi keresinde) oradan çıkana kadar ağlıyor. yine bişey olacağını zannediyor. bu kayısı olayı olalı 3 4 ay oldu neredeyse..
bana bu konuyu açtıran olayda bugün yaşandı. sağlık ocağına gittik boy kilo kontrolüne ve kızım yine girince ağlamaya başladı (hemşireyi görünce) orada da kustu. o kadar üzüldüm ki bu duruma.. yemin ederim dua ediyorum hasta falan olmasın diye yoksa hastaneyi ayağa kaldıracak ağlarken. 3 ay sonr tekrar sağlık ocağına gidicez inanın şimdiden düşünmeye başladım.

yakınlarımın evine gittiğimizde bi sorun yok. ama hiç gitmediğim bi yere gideyim zile basayım o zamanda ağlamaya başlıyor. annemle ve kızımla dha önce gitmediğimiz 2 yere gittik ikisinde de zile basıp beklemeye başladığımızda dakikalarca ağladı mahalle ayağa kalktı. sanki orada ona bişey yapacakmışız gibi düşünüyor herhalde bilemiyorum.

olayların uzuuuuun bi süre etkisinde kaldığını düşünüyorum. açıkçası bu durumun benim yüzümden olduğunu düşünüyorum. çünkü kızım 1 yaşlarındayken yatağa yatıyoduk beraber ama kızım kalkıp yatakta geziniyodu bende yataktan düşmesin hemen uyusun diye yatağın tahta kısmına 1 2 kere vurup hiiii çabuk yat uyu diyodum sesli bi şekilde. sonra kızımda hemen bana sarılıyodu. acaba benim bu tavrım yüzünden mi korkuları bu denli oldu diye düşünüyorum hergün..

benim kızımın böyle korkuları oluyor ama tavuktan kediden hayvanlardan hiç korkmaz diplerine kadar gider sever. bu arada kreş önerebilirsiniz ama ben bu korkuları yenene kadar göndermeyi düşünmüyorum benden bu zamana kadar hiç ayrı kalmadı. onu çook kötü etkileyebilir bu durum psikolojisi bozulabilir o yüzden düşünmüyorum. annemlerde bi yasin okutalım ne insanları karşılayabiliyorum nede ayağa kalkıp bişeye yardımcı olabiliyorum çünkü peşimde elimi tutup sürekli ağlıypr hep onun yanında olayım yanında oturayım istiyor. benden ayrı kalmaya dayanamaz. kreşe gidince oyuncakları görünce ağlamıyo diyolar çevremdekiler. ama benim kızım farklı onda çok büyük etki bırakabilir. öyle oyuncağa falan kanmaz yani.

pazara markete girdiğimizde bi sorun yok

ben ne yapacağımı şaşırmış durumdayım nolur bana bi fikir verin .. çevrenizde benzer durumlar yaşayanlar varsa cevap yazsınlar lütfen... çok çok üzgünüm:KK43: bana rahatlatıcı bişeyler söyleyn nolur

@ta mavra
geçmiş olsun
burada care bulamazsınız
bir uzmandan destek alın
 
bence daha fazla ılgıye ihtiyacı varkı bellı ki çok korkmuş yavrunuz bol bol okuyun eğlencelı şeyler yapın gitmeden once gıdecegınız yerı ona anlatın orneğin komşuya gıdıosunuz şimdi bu ablalara gıdıoruz onların evıne ılk kez gıdıyorsun ben herzaman yanındayım bırşeye ıhtıyacın olunca çağırabılırsın arkadaşlarınla oynayıp eğlenmk ıstersen gidebılırsın ... gıbı lutfen ona bır bırey olduğunu hatırlatın eğilin goz hızasında konuşun telkın edın ....
 
Şoka girdim şu an, bu anlattıklarınızın hemen hepsini küçükken yaşadım ben.

Ve hala çok ağlayınca kusarım. :KK57:

Benim küçüklükten korkularım vardı aynı bu şekilde ve sosyalleşince, okula gidip arkadaş çevresi edinince geçti. Bazılarını da annemin telkinleriyle aşmaya çalıştım ve başarılı da oldum.

Ama geçmeyen birkaç tanesi kaldı. Mesela anneme hala çok düşkünüm ve bu beni evlilikten caymanın kıyısına kadar getirmişti  :KK17: Evlendim ama hala anneme aşırı bağlıyım.

Bence kreşe gönderin, faydalı olacağına inanıyorum, sorun yaşadığınızda da destek alırsınız uzman birinden.

Bir diğeri kızınızın hayal gücü geniş olabilir, üzerine düşüp içine kapanık olmasını engellerseniz başarılı olmasını sağlarsınız.
şaşırdım şuan. ne gibi şeyler yaşadınız küçükken?
 
bence daha fazla ılgıye ihtiyacı varkı bellı ki çok korkmuş yavrunuz bol bol okuyun eğlencelı şeyler yapın gitmeden once gıdecegınız yerı ona anlatın orneğin komşuya gıdıosunuz şimdi bu ablalara gıdıoruz onların evıne ılk kez gıdıyorsun ben herzaman yanındayım bırşeye ıhtıyacın olunca çağırabılırsın arkadaşlarınla oynayıp eğlenmk ıstersen gidebılırsın ... gıbı lutfen ona bır bırey olduğunu hatırlatın eğilin goz hızasında konuşun telkın edın ....
dediklerinizin aynısını yaptım gitmeden önce ama değişen bişey olmadı. zamanla düzelirmi diye düşünyorum. 100 kelimesi var ama konuşamıyor henüz belki konuşmaya başladığında daha iyi olacak herşey böyle ümit ediyorum
 
Kayısı cekirdegimi burnuna kaçtı anlamadım ?ve makas aspiratör falan.of çok fena.travma yaşıyor kızınız. pedagogla gorusmelisiniz...sizde biraz çocuklara yönelik kitaplar okuyun bence.hatalarınızı farkedersiniz.
travma yaşamıyor daha öncesinde de oluyordu. hiç olmayıp da bu kayısı yüzünden olsa travma olurdu. daha öncede komşumuzun çocuğundan korktu. yakasını yapıştı kızımın zor ayırdık o olaydan sonrada o çocuktan korkmaya başladı.
kayısı çekirdği değil. kayısıyı küçük küçük doğranmış şekilde hazır satılıyordu onu burnuna sokmuş. acile gittiğimizde 1 dk bile sürmedi işlem makasla çıkardılar hemen.
 
Merhaba
Bunu dersimizde işlemiştik.
Çoçuklar, bebek yaşlarında bile annenin onu bırakacaklarından korktukları için anneye baglanip yakasini birakmiyorlar.
Belki geçmişte siz onu atıyorum yemek yapacam diye baska odada habersiz birakip onu alistirmadan cikmissinizdir.
Ona öncelikle o güveni verin. sürekli iletişim halinde onun.

" bak kızım ben şimdi yan odaya geçiyorum şu işim var. bana ihtiyacın olduğu zaman cağirabilirsin istersen yanimada gelebilirsin. ben senin sesini duyarim bana güven" gibi olumlu telkinlerde bulunabilirsiniz.

Gecenleree kahvaltiya davetliydik. oglum 1 yasinda ev sahibinin kizi 1 bucuk. yuruyordu ve saniyorumki kendi boyunda birinin yurudugunu gormek onu ürkuttu. masada beni cok bunaltti hep bana yapisti ortamda cok degisikti. ben pek farkinda degildim ama baska bi kiz bana" cok sabirlisin hic sesininyukseltmedin cok sasiriyorum" filan dedi ki ben tezcanliyimdir. ama ilk defa gittigimiz bir ev oldugu icin ve herkes ona yabanci geldigi icin o anne diyip bana yapistikca ben onun sirtini sivazladim ben burdayim oglum hersey yolunda tamam mi hadi oyna sen dedim tabii bunu 20 defa filan demisimdir ne yedigimide anlamadim xd ama o an sinirlensem bunu hissettirsen cocuk kendince bastan atildigini hissedecek.
böyle durumlarda bende sinirlenmiyorum. annecim ben yanındayım diyorum sürekli. zamanla aşarmı sizce? ama bundan sonra çook dikkatli olucam.
gn içinde kızımla sürekli sohbet halindeyim birlikte yapmadığımız şey yok. oyun hamuruyla oynamaktan tutun da yemek yapana kadar...
 
Cocugunuzun bu kadar korku icinde olmasinin sebebi sizsiniz cünkü siz korkuyorsunuz. yazdiklarinizi okurken tedirginliginizi korkunuzu hissedebiliyorum. Siz saglam olcaksinizki, tedirginliginiz ona gecmesin. pedagoga gidin...
size inanın kızıma hiç bişey belli etmiyorum onun yanında gayet ılımlıyım ama bide içime sorun
 
Back
X