Merhabalar,
Öncelikle 2 yıl önce yaşadıklarımı diğer konularımda bulabilirsiniz. Özet geçmem gerekirse, erken yaşta evlilik geçirdim. Hamile olduğumu öğrenmenin 1 hafta ardından 14 aylık evliliğimde tamı tamına 7 ay aldatıldığımı öğrendim.
Süreç bundan sonra başladı. Eski eşim pişman olması gereken zaman da pişkinlikle geldi kapıma. Yasal süre dolmak üzereydi, ne kadar eğitimli bir aileye sahip olsam da ailemden boşanmam takdirinde bebeğimi doğurmam için bir destek alamadım. Aksi için ısrar turlarına maruz kaldım ve evliliģimi devam ettirebileceğime en ufak inancım kalmadığı için yaşımın küçüklüğü maddi güvencem olmaması nedenleri ile 7. Haftasında gebeliğimi sonlandırıp evliliğimi de bitirdim.
Arada 2 sene geçti, boşanmayı atlatmak zor olmadı. Kinci biriyim, unutamadım. Ama bebeğim, 2 yıl geçti ama her yıl bu günler yaklaştığında ölmekten beter oluyorum. Yaşadığım her an saniye saniye geçiyor bu günler yaşanırken. Boğuluyorum, sabah işe gideceğim, şu saatte göz yaşlarıma engel olamıyorum. Onu görmeden çok özlüyorum. Içim yanıyor. Nolur söyleyin, anlatın nasıl diniyor bu acı? Nasıl sönecek bu yangın? Kalbim sökülüyor, canım acıyor. Kürtaj günü duyduğum 5 saniyelik kalp atış sesi 2 yıldır hep kulağımda.
Uzun olduğunun farkındayım, okuyan herkesten özür diliyorum. Lütfen yardım edin, nasıl dinecek bu acım ?
Öncelikle 2 yıl önce yaşadıklarımı diğer konularımda bulabilirsiniz. Özet geçmem gerekirse, erken yaşta evlilik geçirdim. Hamile olduğumu öğrenmenin 1 hafta ardından 14 aylık evliliğimde tamı tamına 7 ay aldatıldığımı öğrendim.
Süreç bundan sonra başladı. Eski eşim pişman olması gereken zaman da pişkinlikle geldi kapıma. Yasal süre dolmak üzereydi, ne kadar eğitimli bir aileye sahip olsam da ailemden boşanmam takdirinde bebeğimi doğurmam için bir destek alamadım. Aksi için ısrar turlarına maruz kaldım ve evliliģimi devam ettirebileceğime en ufak inancım kalmadığı için yaşımın küçüklüğü maddi güvencem olmaması nedenleri ile 7. Haftasında gebeliğimi sonlandırıp evliliğimi de bitirdim.
Arada 2 sene geçti, boşanmayı atlatmak zor olmadı. Kinci biriyim, unutamadım. Ama bebeğim, 2 yıl geçti ama her yıl bu günler yaklaştığında ölmekten beter oluyorum. Yaşadığım her an saniye saniye geçiyor bu günler yaşanırken. Boğuluyorum, sabah işe gideceğim, şu saatte göz yaşlarıma engel olamıyorum. Onu görmeden çok özlüyorum. Içim yanıyor. Nolur söyleyin, anlatın nasıl diniyor bu acı? Nasıl sönecek bu yangın? Kalbim sökülüyor, canım acıyor. Kürtaj günü duyduğum 5 saniyelik kalp atış sesi 2 yıldır hep kulağımda.
Uzun olduğunun farkındayım, okuyan herkesten özür diliyorum. Lütfen yardım edin, nasıl dinecek bu acım ?
