neslihancım üzülme canım hepimiz aynıyız.ben 1,5 aylıkken bıraktım kuzumu.ilk 7 ay günde 2 kez gittim,şimdi 1 kez .yakında hiç gidemeyeceğim.sabah 8 akşam 7 çalışıyorum.cumartesi de yarım gün.ilk hafta sürekli ağlayarak geldim işe.hepsi benim salaklığım.herkes gitme işe bırakıp gidemezsin dedi.bende yok gidicem diye tutturdum.iş yerine de söz verdim geri gelicem diye.eleman almadılar.doğumdan sonra da yüzüstü bırakamadım.şimdi kovsalarda gitsem diye gözlerinin içine bakıyorum.kovulma şansım yok gibi.bende inş. kayınvalidem bakmayacağım artık derde bana da bahane çıkar işe gitmememk için dua ediyorum.:))evde olsaydım şöyle yapardım böyle vakit geçirirdim diye hayal kurup duruyorum.hep sabah işe gitmeyeceğim bananeee diyorum.sonra tıpış tıpış geliyorum:)))))
bırakıp geldiğim için kendimi suçlu hissediyorum.ama evdeyken tüm önceliğim oğlum.herşeyimi oğluma göre planlıyorum.gerekirse yemek yapmıyorum,iş yapmıyorum.vaktimi hep oğlumla geçiriyorum.bir nebzede olsa kendimi avutuyorum işte napayım
((
