-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
2009 Nisan Kuzuların Doğum Hikayeleri
- Konu Sahibi NAVRIS
- Başlangıç Tarihi
- 20 Ağustos 2008
- 4.111
- 668
- 688
Meraba ben DEMıR ERVA,
Dünyaya gelmeye karar vermem haziran 2008’le başladı. Annemle babam bebek sahibi olmaya karar verdiklerinde onlara gökten beni yolladı RABBıM. Benden haberdar olmaları ağustos ayıydı. Bir sevinç kapladı herkesi. Ağustos ayına kadar anneme sıkıca tutundum çünkü benden habersiz çıkmadıkları Karadeniz yaylası, gitmedikleri tekne turu kalmadı ayvalıkta. ış bana düştü ve bırakmadım onları…
23-03-2009 da sabah 9:30 (Zübeyde hanım hastanesinde) annemle kucaklaştık, 22 sabahı 5 de beni burada tutmaya çok yarayan tıkacı çıkartmayı başardım, annem gelmeye çalıştığımı anlayarak babama haber verdiyse de babam bu konuda rahat davrandı (hadi gel yat dedi hatta). Sabah annemle uyandık, beraber yıkandık uzun uzun, 10’a kadar ben yoluma koyuldum. Sonra ananemlere gittik, öğlene kadar sancılarımı düzene sokamadığım için annem ve ananem gezmeye gitmeye karar verdiler. Akşam eve geldiğimizde ben hala çalışıyordum kendimi belli etmek için; akşam 10 da sancılarımı 15 dakika arayla getirmeyi başarabildim ve sabah 3 e kadar sancılarımı 3 dakikaya bir düşürdüm. Bu süre de annemle babam evde aylardır izledikleri egzersizleri yaptılar, bana çok yardımcı oldular, derin nefes almak, topta zıplamak ve bol bol sıcak duş almak bana çok iyi geldi, sıkıntıya düşmeden yolun çoğunu tamamlamıştım. Babam bizim elimizi hiç bırakmadı. Gece uykuya yenik düşse de 3 dakikalık aralarda hem uyuduk hem sancı karşıladık. Her sancıyı annemle beraber karşıladı.
Hastaneye gittiğimizde hemşire aylardır içinde bulunduğum evimin suyunu boşalttı ve 8 cm açılma var 1 saate doğar bebek dedi. Biz çok sevindik çünkü aylardır bu anı bekliyorduk, hemen doğum haneye yolladı bizi. Ama burada bir şeyler yanlış gidiyordu, burada ki hemşireler 2 cm daha açılması gerekiyor diye annemi yatağa yatırdılar ve bizi o hiç sevmediğimiz nts ye bağladılar, oysa bizim yatağa değil ayakta kalmaya ihtiyacımız vardı. Sabah 6’ya kadar dayanabildi annem o yatağa ve nts ye sonra onlardan kurtuldu. Ve ayağa kalkmayı başardı, tabi hemşireler panik oldular, hatta bizi rapor mu ne edeceklermiş, annem beni tehlikeye sokuyormuş. Annem hemşireye öyle bir baktı ki teyze korktu, ben ve bebeğim iyiyiz kaldı ki o benim bebeğim ve sıkıntıda değil dedi. Hatta suni sancı vermeye kalkmışlardı sanki ben sancı yaratamıyormuşum gibi, annem onu da istemediği için istenmeyen hasta olmuştu. Oysa ben söylüyordum anneme ayağa kalkmasını, annemin artık dayanacak gücü kalmıyordu hissediyordum, ıkınıyordu ama yanlış yaptığından sadece canını acıtıyordu. Doktoru görmek istediğini söyledi. Doktor uykudan uyanmış olacak ki biraz sinirliydi ve beni görünce de büyük olduğumu düşündü ve hemşirede annemi şikayet edince sezeryana alın dedi. Annemin dayanacak gücü gerçekten kalmamıştı, tek istediği uyumaktı, bana bir şey olabileceği ihtimali onu çok korkutuyordu. Ayağa kalktı babamı aradı ve ananemle konuştu, onların sesini duymak çok iyi geldi. Ama artık ayağa da kalkamıyordu.
Dünyaya gelmeye karar vermem haziran 2008’le başladı. Annemle babam bebek sahibi olmaya karar verdiklerinde onlara gökten beni yolladı RABBıM. Benden haberdar olmaları ağustos ayıydı. Bir sevinç kapladı herkesi. Ağustos ayına kadar anneme sıkıca tutundum çünkü benden habersiz çıkmadıkları Karadeniz yaylası, gitmedikleri tekne turu kalmadı ayvalıkta. ış bana düştü ve bırakmadım onları…
23-03-2009 da sabah 9:30 (Zübeyde hanım hastanesinde) annemle kucaklaştık, 22 sabahı 5 de beni burada tutmaya çok yarayan tıkacı çıkartmayı başardım, annem gelmeye çalıştığımı anlayarak babama haber verdiyse de babam bu konuda rahat davrandı (hadi gel yat dedi hatta). Sabah annemle uyandık, beraber yıkandık uzun uzun, 10’a kadar ben yoluma koyuldum. Sonra ananemlere gittik, öğlene kadar sancılarımı düzene sokamadığım için annem ve ananem gezmeye gitmeye karar verdiler. Akşam eve geldiğimizde ben hala çalışıyordum kendimi belli etmek için; akşam 10 da sancılarımı 15 dakika arayla getirmeyi başarabildim ve sabah 3 e kadar sancılarımı 3 dakikaya bir düşürdüm. Bu süre de annemle babam evde aylardır izledikleri egzersizleri yaptılar, bana çok yardımcı oldular, derin nefes almak, topta zıplamak ve bol bol sıcak duş almak bana çok iyi geldi, sıkıntıya düşmeden yolun çoğunu tamamlamıştım. Babam bizim elimizi hiç bırakmadı. Gece uykuya yenik düşse de 3 dakikalık aralarda hem uyuduk hem sancı karşıladık. Her sancıyı annemle beraber karşıladı.
Hastaneye gittiğimizde hemşire aylardır içinde bulunduğum evimin suyunu boşalttı ve 8 cm açılma var 1 saate doğar bebek dedi. Biz çok sevindik çünkü aylardır bu anı bekliyorduk, hemen doğum haneye yolladı bizi. Ama burada bir şeyler yanlış gidiyordu, burada ki hemşireler 2 cm daha açılması gerekiyor diye annemi yatağa yatırdılar ve bizi o hiç sevmediğimiz nts ye bağladılar, oysa bizim yatağa değil ayakta kalmaya ihtiyacımız vardı. Sabah 6’ya kadar dayanabildi annem o yatağa ve nts ye sonra onlardan kurtuldu. Ve ayağa kalkmayı başardı, tabi hemşireler panik oldular, hatta bizi rapor mu ne edeceklermiş, annem beni tehlikeye sokuyormuş. Annem hemşireye öyle bir baktı ki teyze korktu, ben ve bebeğim iyiyiz kaldı ki o benim bebeğim ve sıkıntıda değil dedi. Hatta suni sancı vermeye kalkmışlardı sanki ben sancı yaratamıyormuşum gibi, annem onu da istemediği için istenmeyen hasta olmuştu. Oysa ben söylüyordum anneme ayağa kalkmasını, annemin artık dayanacak gücü kalmıyordu hissediyordum, ıkınıyordu ama yanlış yaptığından sadece canını acıtıyordu. Doktoru görmek istediğini söyledi. Doktor uykudan uyanmış olacak ki biraz sinirliydi ve beni görünce de büyük olduğumu düşündü ve hemşirede annemi şikayet edince sezeryana alın dedi. Annemin dayanacak gücü gerçekten kalmamıştı, tek istediği uyumaktı, bana bir şey olabileceği ihtimali onu çok korkutuyordu. Ayağa kalktı babamı aradı ve ananemle konuştu, onların sesini duymak çok iyi geldi. Ama artık ayağa da kalkamıyordu.
8 de tüm personel vardiya değiştirdi. Yeni doktor halimizi görünce az kaldı uyumak yok, doğuracaksın dedi, ve tanıdık bir yüz vardı yanımızda şimdi. Ananem orada çalışan bir arkadaşını bulmuş ve babamdan, teyzemden ve kendisinden mektup yollamıştı bize. Mektuplar bizi bekleyenlerin yanımızda olduğunun işaretiydi. Ve diğer bir işaret; işte o güler yüzlü ebe abla “hadi gel Didem” dedi anneme çok heyecanlandım. Geliyorum dedim. Annemde öyle bir kalktı ki, o nefret ettiği çatal yatakta buldu kendini. Mulise ebe ne derse onu yapacaklardı, anlaştılar, ama ebe durumu pek parlak görmedi. Gece çekilen yanlış sancılar rahmin morarmasına sebep olmuş ama ebe yırtılmadığı için şanslısın dedi. Neyse ben geliyorum, annem ebemiz ne derse onu yaptı ve 2. ıkınmada kendisiyle uzaktan da olsa tanıştık.
Dünyaya geldiğimde ilk hayal kırıklığımı yaşadım çünkü ilk olarak beni anneme değil giydirme masasına verdiler, üstelik 2 de aşı yaptılar bizim fikrimizi almadan. Oysa benim o aşılara değil annemin kokusuna ihtiyacım vardı. Şimdi ben ondan zayıftım. Artık annemi yönlendiremem, o beni koruyacak biliyorum ama bizi bir buluştursalar. Ben çıktım ama anneme hala bir şey yapıyorlar sanırım yaptığım tahribatı düzeltmeye çalışıyorlardı. Ve nihayet annemin kolları arasındayım. Ve hatta göğüsleri
canım yaa. Demir beye maşallah..
Ben valla senin kadar ceseratli olamam
zırlar dururum...
Birazcık sancım olsa -- hemen hastaneye koşarım..
Sen ne güzel
8 cm açılma olana kadar evde kalmışsın...
Nişan - lekelenme falan gelmedimi sende..
RUMELı 'den alıntıdır.
pamuk prensesin tahtı yer ile yeksan oldu kızım doğunca:))
23.03.2009 sabah saatlerinde yeni bir haftaya ve hatta sıkıcı olduğuna kesin kanaat getirdiğim bir haftaya başlamış olmanın verdiği sıkıntı ile yataktan kalktım.....doktorum bana sezaryan için 30.03 tarihini vermesine rağmen benim kızım beklemez tavırlarımda peşimde:)).....hafif sancılar vuruyor belime ama her zamanki sancılardır bunlar deyip yüzde vermiyorum ağrılara.....saatler ilerliyor sanırım saat 15.00 gibi şiddeti biraz artan sancılar başlayınca elime sevdiğim bir kitap ve cep telefonumun kronometresi ile koltuğa uzanıyorum.....oda nesi ben içimden saymasamda her ağrıda kontrol ettiğimde çok dakik olacak şekilde 10 dakikada bir görüyorum.....ve duaları başlıyor Allahım şayet bunlar doğum başlangıcına delaletse bana bir işaret gönder ki hastaneye gitmeme vesile olsun çünkü bu sancılar ara ara 2 haftadır çekiyordum ......saat 5.00 gibi beklediğim işaret geliyor nişanım....:)) kayınvalideme sakin bir dille anne biz hastaneye gidelim diyorum sanırım nişanım geldi....ve 5.15 gibi hastanedeyim meşhur çatı kontrolü ve nst den sonra 1 cm açıklık olduğu ve sancıların 6 dakikada bir geldiği tespit ediliyor ama benim sezaryan tarihim var diyorum ebeye.....doktorunla bağlantıya geçelim sen rahat ol diyerek rahatlatoyor ebe beni....o esnada eşim odaya gelip tamam canım odamız 1309 ve doktor seni 8.00 de alacak diyor...ne 8 mi bu kadar çabuk mu derken odada kendimi buluyorum üstümde mavi önlük ve ailemden haber verdiklerimle odamızdayız.....saat gelince ayrılıyorum herkesten başımda yaşamam sebeplerimden eşim sürekli herşeyin iyi olacağı konusunda telkin ediyor.....ve benim pamuk prensesim 20.20 de dünyaya geliyor ....zamanın nasıl geçtiğini çokta anlamadığım hamilelik sürecimden sonra içimden gelen o şahane varlığa bakıyorum...işte yaşamak dedikleri,insanın burnunu sızlatan,tuvalete bile gittiğimde yüzünün hayaliyle gitiğim evladım,canım,idilim nede güzel bir bebek bu.......hastanede kaldığımız sürece kendisine ufak çaplı bir hayran kitlesi oluşturan kuzumun fotosu ile veda ederken Rabbim herkese bu güzel duyguyu tattırsın........
pamuk prensesin tahtı yer ile yeksan oldu kızım doğunca:))
23.03.2009 sabah saatlerinde yeni bir haftaya ve hatta sıkıcı olduğuna kesin kanaat getirdiğim bir haftaya başlamış olmanın verdiği sıkıntı ile yataktan kalktım.....doktorum bana sezaryan için 30.03 tarihini vermesine rağmen benim kızım beklemez tavırlarımda peşimde:)).....hafif sancılar vuruyor belime ama her zamanki sancılardır bunlar deyip yüzde vermiyorum ağrılara.....saatler ilerliyor sanırım saat 15.00 gibi şiddeti biraz artan sancılar başlayınca elime sevdiğim bir kitap ve cep telefonumun kronometresi ile koltuğa uzanıyorum.....oda nesi ben içimden saymasamda her ağrıda kontrol ettiğimde çok dakik olacak şekilde 10 dakikada bir görüyorum.....ve duaları başlıyor Allahım şayet bunlar doğum başlangıcına delaletse bana bir işaret gönder ki hastaneye gitmeme vesile olsun çünkü bu sancılar ara ara 2 haftadır çekiyordum ......saat 5.00 gibi beklediğim işaret geliyor nişanım....:)) kayınvalideme sakin bir dille anne biz hastaneye gidelim diyorum sanırım nişanım geldi....ve 5.15 gibi hastanedeyim meşhur çatı kontrolü ve nst den sonra 1 cm açıklık olduğu ve sancıların 6 dakikada bir geldiği tespit ediliyor ama benim sezaryan tarihim var diyorum ebeye.....doktorunla bağlantıya geçelim sen rahat ol diyerek rahatlatoyor ebe beni....o esnada eşim odaya gelip tamam canım odamız 1309 ve doktor seni 8.00 de alacak diyor...ne 8 mi bu kadar çabuk mu derken odada kendimi buluyorum üstümde mavi önlük ve ailemden haber verdiklerimle odamızdayız.....saat gelince ayrılıyorum herkesten başımda yaşamam sebeplerimden eşim sürekli herşeyin iyi olacağı konusunda telkin ediyor.....ve benim pamuk prensesim 20.20 de dünyaya geliyor ....zamanın nasıl geçtiğini çokta anlamadığım hamilelik sürecimden sonra içimden gelen o şahane varlığa bakıyorum...işte yaşamak dedikleri,insanın burnunu sızlatan,tuvalete bile gittiğimde yüzünün hayaliyle gitiğim evladım,canım,idilim nede güzel bir bebek bu.......hastanede kaldığımız sürece kendisine ufak çaplı bir hayran kitlesi oluşturan kuzumun fotosu ile veda ederken Rabbim herkese bu güzel duyguyu tattırsın........
Allan analı, babalı büyütmeyi nasip etsin.
Benzer Konular
