Benim hepinizle paylaşmak istediğim bir mesele var; yorumlarınız benim için çok önemli... Mesele şu ki, benim annelik duygularım başlamadı sanırım. Çok fazla sevinemedim doğal olarak... Sizin bebeklerinizi nasıl özlemle beklediğinizi okudukça kendimi daha garip hissediyorum. Benim yaşadığım tek duygu bebeğimle ilgili, koruma duygusu.
Artık bilmeyeniniz kalmamıştır annemi onun yasını tutarken öğrendim, kendim anne olacağımı. Sonra pek de hazırlıklı değildik ebeveyn olmaya. Hesaplamadan, beklemeden oldu; hani şu kazayla olan bebekler vardır ya, öyle işte. İlacı bırakmamın 2. ayında hamile kaldım. Oysa 6 ay hamile kalmazsın demişlerdi. Düşünün ki evleneli 4,5 ay oldu. Çok erken yani...
Son zamanlarda herşey o kadar hızlı gelişti ki hayatımda; kendime dışardan bakabildim sadece. Filmlerde olur hani, biri öyle durur, olaylar; kişiler etrafından hızla geçer. Onun gibi. Sadece dışarıdan baktım... İntihar etmek aklıma gelmedi desem yalan olur. Ama karnımdaki can'a kıyamadığım için yapamadım. Etrafımdaki insanlar sağolsunlar çok anlayışlıydılar, ama güç bulamadım yaşamak için.
Daha da garibi ne biliyor musunuz? Annem gitmeden önce istiyordum bir bebeğim olsun; eşim istemiyordu hiç... Hamile kalınca o birden baba olmaya adapte oldu, ben istediğim halde beceremedim.
Bilmiyorum, belki de ölümü bu kadar yakından görmek incitti beni; bebeğimi de kaybederim diye bağlanmak istemiyor, reddediyor olabilirim.
...
