evet kitabı da var hatta "mahallenin en mutlu yumurcağı" isminde. ben de alacağım o kitabı, teşekkürler tavsiye içinn :)
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
2010 Ekim Bebekleri Büyürken...
- Konu Sahibi BAYLEMUR
- Başlangıç Tarihi
evet kitabı da var hatta "mahallenin en mutlu yumurcağı" isminde. ben de alacağım o kitabı, teşekkürler tavsiye içinn :)
a türkçe olması da süper kesin al tavsiye ederim, bizim hayatımızı kurtatrdı heheheheee keşke yemek yedirecek de bi kitap olsa şimdi:)
ahh ne güzel dertler darısı başımıza boshayallersmile o zamanlar gelince de hamileliği özleyeceğiz belki de ama kaydirigubbakcemile3
valla ben hamileliği hiç özlemedim.. çok sıkıcı bi süreç gibi geliyo bana... ama bebeişlerini ilk kollarına alan insanlara hala imrenerek bakıyorum... o duyguyu çok özlüyorum ve herkesin de özleyeceğini düşünüyorum... ben hamileliğim ve doğum zamanlarımda eşimin işleriyle ilgili çok sıkıntı yaşadım... ne doğudman bişey analadım ne bebeğimin işlk zamanlarından... aklım hep eşimin işlerindeydi.... en büyük pişmanlığım da budur... yaşayacağınız olaylar şartlar ne olursa olsun ilk heyecanın ilk günlerin gzüelliğini doya doya yaşayın... tüm sıkıntıalrı bertaraf edin söylenen herşeyi iyiliğiniz için söylendiğini varsayıp kulak arkası edin... heleki 2. çocuğu düşünmüyorsanız bunu mutlaka yapın... çünkü hayatınız da ilk ve son olarak yaşayacağınız duygular olabilir...
hamilelikten ben hiç sıkılmadım ama en çok merak ve heyecanla beklediğim de kuzumu ilk kucağıma alacağım an boshayallersmile ben kendimi şimdiden bebiş ve kendim dışında hiçbişeye kafayı takmıycam diye şartlandırıyorum. inşallah becerebilirim
ben hiç düşünmüyodum fragolacım... benim herşeyim kocamdı.... ama seni takdir ettim en doğrusunu yapıyosun... ben uzun sre nille arama farkında olmadan hep bi engel koymuşum... sonradan farkettiğimde çok vicdan azabı çektim....
kuzu farketmemiştir o engeli herhalde, daha minik o bence üzme kendini canım yaa. hem ne kadar engel koymuş olabilirsin, canın o sonucta, sevgini hissettikten sonra herşey hallolur.
ben hamilelik boyunca en ufak şeyi bile kendime 10 katı dert ettiğim ve hamileliğin son aylarında bunu daha yeni yeni farkettiğim için şimdiden bebiş doğunca hiçbişeyi takmayacağım diye kendi kendime gaz veriyorum bakalım, olduğu kadar, yani benim becerebileceğim de muamma :)
inanmak başarmanın yarısıdır diye klişe bi söz diyim sana... ben bu durumun farkında değildim... ve yeterince sevgimi yansıtamadım gibi geliyo ilk zamanlar... yani bu durum tabi ilk 2 ay falan oldu... şimdi kocaman ve iyi bir bağımız olduğunu düşünüyorum... eğlenceli ve sevgi dolu.... ama tabiyki keşke o zmanda böyle olsaymış demeden geçemiyor insan...
geç olsun güç olmasın demişler :) değiştiremeyeceğimiz şeylere üzülmemeyi bi başarsak ne güzel olacak aslında di mi, ben hiiç beceremiyorum ama deniyorum kendimce. zaten bicok kadının lohusa depresyonu vs sebeplerden ilk ayları pek sevimli geçmiyormuş diye duyuyorum hep. belki benim de öyle olacak ama şimdi senden sonradan düzeldiğini ve herşeyin çok güzel gittiğini duymak bile motivasyon oluyor.
valla ben de ne hamile psikolojisi oldu ne lohusa sendromu canım... biraz fazla hazırlamıştım kendimi... ama hesaplanmayan bazı gidişatlar beni zora soktu... yoksa öyle çok abartıldığı kadar bi durum yok....
inşallah olmaz bende de :)
ben şimdi şimdi anlıyorum baya lohusa sendromu oldum. geceleri uyanıp uyanıp ağlıyordum, çocuğa nasıl bakacağım diyer kendimi çok yetersiz hissediyordum bahaircim senin ilk ay yaşadıklarını ben de yaşadım sanki o zaman yavrumu yeterince sevemiyordum, anneme çok kızıyorum aslında yani herzaman yanımızdayı saolsun ama yavrumu benden çok sahiplendi.. aslında anneyle cocuk arasına kimsenin fazla girmemesi lazım...
kızlar gecenlerde dınledıgım bı programda artık bebegın kundaklanmasının onemınden bahsedılıyordu .ozellıklede uyurken.bu hem cocugun uyku sırasında elını kolunu yanlıslıkla yuzune carpıp korkmasını engellıyormus hemde kundak onu sararak yalnız olmadıgının guvenını verıyormus bana mantıklı geldı yanı.bebekler ıcın ılk yıl tuz ve sekerde yasakmıs
canımcım bizim araya şahıslar dğilde olaylar girdi.. yoksa annem ve k. validem aynı evde olmamıza rağmen nil ne kadar ağlarsa ağlasın üst kattan innmiyolardı... öyle tembihlemiştim çünkü:)))
kalça çıkığı olup olmadığını öğrendikten sonra çok sıkmadan kundaklamak dediğin gibi bi etki yaratıyor. özellikle her uyku vaktinden önce ince bi örtüyle sıkmadan sararsanız uyku vaktinin geldiğinide anlayacak ve uyku düzeni oluşturmaya da yardımcınız olacaktır. ancak kalça çıkığı olan bebekler için kundak zararlı canlarım aklınızda bulunsuna.s.
malesef büyüklerimiz bize yardımcı olduklarını sanıyorlar ama doğru değil yaptıkları. bebek doğmadan önce bebeğin bakımıyla ilgilenecek kişiler ( anne, baba, dede, nine, hala vs...) oturup konuşulması lazım. anne ve baba ne istiyor nasıl bi yöntem izlenecek ve en önemlisi bebek üzerindeki oterite kim olacak. oterite diyince katı ve sertlik aklınıza gelmesin. yani bebeğin kimin kurallarıyla büyüyeceği konuşulmalı. tabi ki normal olan anne ve babanın ortak kararlarıyla yetiştirlmeli ama bunu sağlamak biraz sabır gerektiyor. (bebek doğmadan önce konuşulursa ilerde çıkacak problemlerde birbirine kırılma daha az olacaktır.) mesela çelişkiye düşülen konular kesinlikle çocuk önünde tartışılmamalı, ebeveynlerden biri bişeye hayır dediyse kesinlikle diğeri evet dememeli veya yüz vermemeli. biraz katı gelebilir ama eminim etrafınızda anne kızdığı zaman babaanesine dönüp ağlayan ondan yüz bulup istediğini yaptıran bir çok bebek görmüşsünüzdür. bebek eğitiminde en önemli noktalardan biri tutarlılıktır. anne baba ve bebeğe bakan kişiler ortak hareket etmeli birbirleriyle ve kendileriyle tutarlı olmalıdır.
ayyy daha yazacak çok şey varda zaman zaman ekliyim. sıkmıyım şimdiden :CüvCüv:
