canım benim yanımda kimse yok,ne yaparsam kendi kendime,ev temizliği için yardımım var,ama zorlandığım nokta bebeğin bakımı değil,benim psikolojim...ilaç kullanamam emzirdiğim için,bebeklede terapiye gitsem ne anlıycam,ben ilk doğumumdada böyle olmuştum,tarif edilmez bir his,tek başıma yarım saat yürüyüş yapabilsem o bile yetecek gibi...sanki artık özgür olamıycam gibi...ilk kızımdada aynen bunları hissettim,ama zaman böyle olmadığını gösterdi bana...ama duygulara söz geçiremiyorum işte...
hemde nasıl bir milat,molası yok,ertelemesi yok,çokta tatlı,bir okadarda çetrefilli...arada bir bırakacak bir yakınım olsa yanımda bu kadar zorlanmazdım ben,ama gel görelim ki gurbetteyim...kimseyede güvenemem ben bebeğimi,mevsimde kış,ben ki haftada 2 defa kuaföre giderdim...şimdi en son bayram öncesinde gitmişim,anneme bırakarak...sıkılınca atardım kendimi dışarı,,,büyük kızım ve eşim sabah gidip akşam geliyorlar eve...gün boyu çarşı ,market vs. gezerdim...okulum var onu dondurdum,bizim kisi süpriz bir bebek oldu,çokta iyi oldu ama...şu zıkkım kara bulutlarda dağılsa,çok daha iyi olacak...