Beş karış suratla, sürünerek gelmiş, bugünün cuma olduğuna hiç sevinmeyen, yorgun-argın-uykusuz-sinirli bir anneden günaydın..
Dün gece sabaha kadar küçük keneyi sakinleştirme operasyonu vardı bizim evde, tüm apartman küfür etmiştir kesin, o derece kuvvetli bağırıyordu, sanırım yine içine cin kaçtı..
Okuduklarımdan sonra suratımdaki beş karış kalktı, gülmeye başladım, cüceler çok fena hakkaten, don lastiği benimde B planım, akülü araba demeyin, hep ben abartırdım bu sefer eşim tutturdu ille akülü araba alalım diye ama yok ııhhhh almayacam, birikim yapmam lazım..
Annemin temizlik ve titizlik takıntısına bende gıcık oluyorum ama yapacak bişey yok, katlanıyorum..
Çocuklara vurma konusunda yazılanlara sonuna kadar katılıyorum, fakat bir şeyi yazmadan geçemeyeceğim, aylar önce birgün, küçük kene kanepenin üzerinde zıplayıp düşme tehlikesi geçirmişti, havada yakalamıştım kendisini, çok korkmuş ve kızmıştım, poposuna vurdum, elbetteki hafifçe, ertesi gün burada bunu yazdığımda Merlike ve Ocd arkadaşımız bana yazmadığını bırakmamıştı, kendimi çok kötü hissetmiştim, sanki dayakçı anne gibi, demek ki biz insanoğulları istemeden de olsa bu vurma refleksini yapabiliyormuşuz, bir kez bile olsa yapabiliyoruz, sonrasında pişmanda olsak yapabiliyoruz, hiç birimiz kötü anne değiliz ama sabrımızın tükendiği anlar oluyor malesef, önemli olan bunun bilincinde olup sonrasında daha dikkatli davranmaktır.