.
bütün kız çocukları bunların yüzlerinin yıkanmış hali olsun mümkünse...
En sevmediğim şey barbi bebeğe benzetilen kız çocukları.
gülümsemelerine bir lafım yok
hayırlı olsun. öğrenciliğim ankarada geçti. 3 yılda eryamanda oturdum. Şehre bayağı uzak ama çocuk büyütmek için keyifli bir mekandır.İstanbuldan sonra inşallah sıkılmazsın ankaradan
sen ne beceriklisin yaaa... ben de annem, teyzem örsün diye habire model yolluyorum...
ben de bir tuhaflık var.14.haftada bile eşim dahil hissediyorduk.. İnşallah şiddet meyillisi bir evladım yoktur.
ne eşler var yaaaa..bizimki kuru kuru kutlayıp öptü valla...O kadar....
ikiz diye herhal, anca hissetmeye başladım:) ama seninki de erken başlamış.
bünyeden bünyeye değişiyor:)
benim koca da kuru kuru kutladı:) seneye çocuklarla berbaer kutlayacakmış. :) sağlık olsun, o günleri de görelim de.
canım heyet raporunu özel hastanelr verebiliyr mu, biliyrmusun??????
heyet raporunda 40 günü toptan veriyrlar demi parça parça almamıyrz?;
ya canım hiç haberim yok benim bu işlerden ,daha önce hiç almadımmm,araştırmadımda şimdi başıma gelinceee
e insan başına gelmeyice ilgilenmiyor ki:)
heyeti özel hastane veremez. devlet hst olması lazım:) 40 günü toptan veriyorlar
ama bize dogum sonrası lazım.:)
bu raporu kimisi çok olay alıyor kimisi çok zor.
bakalım ben napıcam?
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
2012 Eylül Anneleri Paylaşım Alan
- Konu Sahibi suksuk
- Başlangıç Tarihi
tüm oğlan anne adayları okusun derim...
Ana ile oğul /Can dündar-Alıntıdır...
Katılır mısınız bilmem; derler ki: “Erkek kadınla hiç değişmeyeceğini umarak evlenir; kadınsa erkeği eninde sonunda değiştirebileceğini umarak...
Sonuç, her ikisi için de hayal kırıklığıdır:
Kadın çabuk değişir; erkek hiç değişmez.
Ve kadın, arzuladığı erkeği oğlunda büyütmeye çalışır.”
* * *
İlginç bir tez bu...
Dikkatli okunduğunda bir paradoks kendini ele veriyor:
Tez doğruysa o değişmeyen erkekleri de her kadın kendi eliyle yetiştiriyor demektir.
Neden olmuyor?
Sanırım cevap, ana-oğul ilişkisinin karmaşasında saklı...
* * *
Cloeen Sell’in Bir Fincan Huzur” kitabında (Arkadaş, 2010) “Anneler ve oğulları için yazılmış öyküler” var.
Birçok öyküde, bahsettiğim sorunun tezahürleri yazılmış.
Çoğu anne, oğlunu istediği kalıba dökemediğinden dertli...
Barbara Marshak, sık rastlanan bir ergen tavrını işlemiş:
6. sınıfı bitiren oğlu, okula giderken onu yanında istemiyormuş. Servise bindirirken, “Yanımda durma” diye bağırmış bir gün...
Annesi az öteye gidince “Biraz daha uzaklaş anne” diye seslenmiş.
Epey uzaktan izlediğinde de “Anne eve dön” diye kızmış.
Marshak, aynı yaşta kendisinin de annesinin okula gelmesinden duyduğu utancı hatırlıyor.
Öyküsünün adı:
“Şimdi biraz mesafe gerek.”
* * *
Bir başka “mesafe” öyküsü Jeannette Valentine’dan...
Oğlunun mezuniyet törenini anlatıyor.
Dekan, velileri selamladıktan sonra öğrencilere dönüp “Mezunlar lütfen ayağa kalkın” diye bağırıyor.
Mezunlar ayaklanıyor.
“Şimdi dönüp velilerinize bakın” diyor Dekan...
Oğullar, yüzünü arka sıralardaki velilere doğru dönüyor.
Dekan diyor ki:
“Beyler, şu an sizi büyütenlerin huzurundasınız. Onlar sizi ilk günden itibaren sevgi ve anlayışla destekledi. Şimdi onlara, önünüzdeki yeni hayata hazır olduğunuzu söylemenizi istiyorum. Lütfen benden sonra tekrarlayın.”
“Ben...” diyor Dekan...
Mezunlar “Ben...” diye tekrarlıyor.
“Şimdi isminizi söyleyin!”
Herkes ismini söylüyor.
“Benim için yaptığın fedakârlıklara müteşekkirim.”
Hep bir ağızdan tekrarlıyor mezunlar...
“Benimle gurur duyacaksın.”
“Ama istediğin gibi biri olabilmem için...”
Velilerin merakla beklediği son cümle can yakıcı:
“...lütfen beni bırak!”
Sonra Dekan velileri ayağa kaldırıyor. Onlara oğullarının yüzüne karşı “Seninle gurur duyuyorum” dedirtiyor. Ve aynı cümleyi tersten okuyor:
“...ve istediğin gibi biri olabilmen için...”
“...seni resmen...
“...bırakıyorum.”
Veliler gözyaşları içinde tekrarlıyor.
Bir oğlun yuvadan kanatlanış töreni adeta...
* * *
Erkekte arzuladığı değişimi başaramayan kimi kadınlar, onu oğullarında yaratmak ister.
Ama bu hırs, oğulların “Ben ayrı bir varlığım” direncine toslar.
Ve çoğu zaman, istenenin tam tersi sonuç verir.
Erkek çocuk, annesine direnerek büyür.
Anne ısrar ederse, o direnç, oğlanda karaktere dönüşür.
Ve erkekte değişim ümidini çaresizce gelin devralır.
Bu kısır döngünün kırılabilmesi, oğulların kendi ayakları üzerinde durabilmesi, değişebilmesi için “biraz mesafe” şarttır.
Maharet, “Lütfen beni bırak” diye haykırmadan, onu koltuğunun altından uçurabilmek, kanatlandırabilmektir.
Sağlam karakterler, biraz da bunu başarabilmiş annelerin eseridir.
Tüm annelerin ellerinden öperim.
Ana ile oğul /Can dündar-Alıntıdır...
Katılır mısınız bilmem; derler ki: “Erkek kadınla hiç değişmeyeceğini umarak evlenir; kadınsa erkeği eninde sonunda değiştirebileceğini umarak...
Sonuç, her ikisi için de hayal kırıklığıdır:
Kadın çabuk değişir; erkek hiç değişmez.
Ve kadın, arzuladığı erkeği oğlunda büyütmeye çalışır.”
* * *
İlginç bir tez bu...
Dikkatli okunduğunda bir paradoks kendini ele veriyor:
Tez doğruysa o değişmeyen erkekleri de her kadın kendi eliyle yetiştiriyor demektir.
Neden olmuyor?
Sanırım cevap, ana-oğul ilişkisinin karmaşasında saklı...
* * *
Cloeen Sell’in Bir Fincan Huzur” kitabında (Arkadaş, 2010) “Anneler ve oğulları için yazılmış öyküler” var.
Birçok öyküde, bahsettiğim sorunun tezahürleri yazılmış.
Çoğu anne, oğlunu istediği kalıba dökemediğinden dertli...
Barbara Marshak, sık rastlanan bir ergen tavrını işlemiş:
6. sınıfı bitiren oğlu, okula giderken onu yanında istemiyormuş. Servise bindirirken, “Yanımda durma” diye bağırmış bir gün...
Annesi az öteye gidince “Biraz daha uzaklaş anne” diye seslenmiş.
Epey uzaktan izlediğinde de “Anne eve dön” diye kızmış.
Marshak, aynı yaşta kendisinin de annesinin okula gelmesinden duyduğu utancı hatırlıyor.
Öyküsünün adı:
“Şimdi biraz mesafe gerek.”
* * *
Bir başka “mesafe” öyküsü Jeannette Valentine’dan...
Oğlunun mezuniyet törenini anlatıyor.
Dekan, velileri selamladıktan sonra öğrencilere dönüp “Mezunlar lütfen ayağa kalkın” diye bağırıyor.
Mezunlar ayaklanıyor.
“Şimdi dönüp velilerinize bakın” diyor Dekan...
Oğullar, yüzünü arka sıralardaki velilere doğru dönüyor.
Dekan diyor ki:
“Beyler, şu an sizi büyütenlerin huzurundasınız. Onlar sizi ilk günden itibaren sevgi ve anlayışla destekledi. Şimdi onlara, önünüzdeki yeni hayata hazır olduğunuzu söylemenizi istiyorum. Lütfen benden sonra tekrarlayın.”
“Ben...” diyor Dekan...
Mezunlar “Ben...” diye tekrarlıyor.
“Şimdi isminizi söyleyin!”
Herkes ismini söylüyor.
“Benim için yaptığın fedakârlıklara müteşekkirim.”
Hep bir ağızdan tekrarlıyor mezunlar...
“Benimle gurur duyacaksın.”
“Ama istediğin gibi biri olabilmem için...”
Velilerin merakla beklediği son cümle can yakıcı:
“...lütfen beni bırak!”
Sonra Dekan velileri ayağa kaldırıyor. Onlara oğullarının yüzüne karşı “Seninle gurur duyuyorum” dedirtiyor. Ve aynı cümleyi tersten okuyor:
“...ve istediğin gibi biri olabilmen için...”
“...seni resmen...
“...bırakıyorum.”
Veliler gözyaşları içinde tekrarlıyor.
Bir oğlun yuvadan kanatlanış töreni adeta...
* * *
Erkekte arzuladığı değişimi başaramayan kimi kadınlar, onu oğullarında yaratmak ister.
Ama bu hırs, oğulların “Ben ayrı bir varlığım” direncine toslar.
Ve çoğu zaman, istenenin tam tersi sonuç verir.
Erkek çocuk, annesine direnerek büyür.
Anne ısrar ederse, o direnç, oğlanda karaktere dönüşür.
Ve erkekte değişim ümidini çaresizce gelin devralır.
Bu kısır döngünün kırılabilmesi, oğulların kendi ayakları üzerinde durabilmesi, değişebilmesi için “biraz mesafe” şarttır.
Maharet, “Lütfen beni bırak” diye haykırmadan, onu koltuğunun altından uçurabilmek, kanatlandırabilmektir.
Sağlam karakterler, biraz da bunu başarabilmiş annelerin eseridir.
Tüm annelerin ellerinden öperim.
- 19 Aralık 2011
- 1.565
- 0
- 106
aslında kız annelerine de hitap ediyor.
dogan bebek bizden çıkıyor ama esas iş onun da bir birey oldugunu kabullenebilmekte:)
teoride kolay pratikte zor:)
şimdilerde çoğu anne veletlerinden bahsderken hep biz diye konuşuyor, babamız, amcaya teşekkür ederiz, filan falan.
sıkıntılı ifadeler bunlar bence.
geçenlerde de çocuklarına"annecim" diyen annelerle ilgili bir yazı okudum. o da değişik bi bakış açısı tavsiye ederim :)
evet erkek annelerine ithafen yazılmış bir yazı, ve belki erkek annelerinin, kız annelerine göre daha dominant tavırları olması nedeniyle yazıldı.Ama kız çocuk yetiştirmede de benzer problemler mevcut...
Hiçbir anne kendini çocuğuna karşı yeterli hissetmezmiş. Hep yetersiz hissedip, hem elinden geleni yapıp hem de yeterince özgür bırakabilmek. Hem yakın hem uzak durabilmek... Bütün bunların sınırı nerde başlıyor nerde bitiyor...Öğrenecek çok şey var.
Selaaaamm anca gelebildim eskileri oku oku bitmedi maşallahh. Cümlemizin anneler gününü bende kutlarım:) aahh ne güzel atanmışsınızda rapordu izindi koşturuyorsunuz innnşalllahh bende atanırım bu sene. Bu arada mummy hayırlı olsun bende 4 sene yaşadım ankarada küçüktüm ama severim. Şanslısınız. Bir arkadaşımız daha tain olmş galiba onada hayırlı olsun. Ben şu converse patiklere bayıldım keşke bende örebilsemmm
Selaaaamm anca gelebildim eskileri oku oku bitmedi maşallahh. Cümlemizin anneler gününü bende kutlarım:) aahh ne güzel atanmışsınızda rapordu izindi koşturuyorsunuz innnşalllahh bende atanırım bu sene. Bu arada mummy hayırlı olsun bende 4 sene yaşadım ankarada küçüktüm ama severim. Şanslısınız. Bir arkadaşımız daha tain olmş galiba onada hayırlı olsun. Ben şu converse patiklere bayıldım keşke bende örebilsemmm
Selaaaamm anca gelebildim eskileri oku oku bitmedi maşallahh. Cümlemizin anneler gününü bende kutlarım:) aahh ne güzel atanmışsınızda rapordu izindi koşturuyorsunuz innnşalllahh bende atanırım bu sene. Bu arada mummy hayırlı olsun bende 4 sene yaşadım ankarada küçüktüm ama severim. Şanslısınız. Bir arkadaşımız daha tain olmş galiba onada hayırlı olsun. Ben şu converse patiklere bayıldım keşke bende örebilsemmm
aynen öyle, öğrenecek çok şeyimiz var anchusa.
en az zaiyatla atlatırız umarım :))
herkese ii geceler :)
evlatlarınızla datlu uykular
BİR ÇERÇEVELEME DENEMESİ
2000'ler ya da "Annecim" Kuşağı
Yavrusuna neden "annecim" der bir insan. Şimdi orta yaş olduk, çocuklarımıza "annecim" diyoruz. Bunu bizden sonraki kuşaklara da öğrettik onlar da öyle diyor. Peki annecim diyenlerin prototipini çizmek mümkün müdür? Deneyelim bakalım...
47'liler, 68'liler, 78'liler, 80'liler ya da X kuşağı ve 90'lara eklenen "milenyum kuşağı"nın diğer adı da bence "annecim" kuşağı. İlginç biçimde 90'ların son kısmından itibaren - ya da ben o tarihlerde anne olduğum için böyle diyorum,belki önce de vardı- anneler çocuklarına "annecim" demeye başladılar.
Kısmen halalar, teyzeler, anneanne ve babaanneler hatta dayılar ve ablalar da bu hitapların arkasına "cim" ekleyerek onlara katıldılar -halacım, teyzecim, babanecim, vs. Hatta o kadar ki çocukların isimleri unutuldu, bu hitap şekli baki kaldı. Bir parka gidiyorsunuz, annecim kelimesinden başınız dönüp, mideniz bulanıyor neredeyse.
Uzunca bir süredir kulağımı tırmaladı bu kelime, sonra "neden bu kişiler bu hitap şeklini kullanıyorlar" diye düşündüm. Aslında buna sinir olmaktan düşünemedim bile. Gelin beraber düşünelim/düşünmeye çalışalım.
Yavrusuna neden "annecim" der bir insan. Bunu duyan öbür insanlar da bayıla bayıla bu hitap şeklini alırlar ve herkes bu şekilde neden hitap eder birbirine. Aile üyelerinden "annesi", "babası", "babamız" gibi acayip hitap şekillerine hiç girmiyorum. Onlar da bunlar kadar acayip.
"Babamız"
Ama onların şifreleri kendi içlerinde saklı sanki, örneğin "babamız" kelimesi. "Babamız", kocayla kadının iki aşıktan ziyade koruyup kollamaktan ibaret bir ilişki içinde olduklarını düşündürür hep. Hatta bir adım ileri gidip kocanın ya şam babası -yani biraz beceriksiz ama yağıp gürlemeyi de unutmayan- ya da aşırı manyaklık derecesinde despot olduğunu hissettirir bana. Bir de kocasından yaşça genç ve kariyer olarak daha alt basamakta duran kadınların kocalarından "babamız" diye bahsettiğini düşünürüm.
"Babamız"ı cümle içinde kullanırsak "biz kalkalım babamız gelir şimdi", "babamız çok kızar", "babamız göndermez". diğerleri "annesi" ve "babası" biraz daha mesafe ve küslük düşündüren, daha duruma göre kinaye de içerebilen kelimeler sanki.
Annelerin çalışmaya başlaması
Neyse biz dönelim "annecim"e. Anneler niye çocuklarına annecim derler ve kimse de neden böyle abuk bir hitap biçimi kullandığını düşünüp silkinmez.
60'lar ve 70'ler ülkemizde kadınların iş hayatına başladığı yılların başı olarak düşünülebilir. Elbette öncesinde de kadınlar çalışmaya başlamıştı. Ama anaokullarının ilk bu yıllarda hizmet vermeye başladığı düşünülürse, annenin çalışması nedeniyle çocuğun kurumsal bir hayata başlama yaşı bu yıllara denk gelir.
Örneğin bu sayfaların yazarı olan "bağyan" ülkemizin ilk anaokulu kuşaklarından sayılır. Ülkemizde bilinçli olarak tek çocukların yapıldığı ilk yıllardır bu yıllar. Çocuğun değerinin açık olarak farklılaştığı yıllar. Anneler ve babaların çocuklarına eskisinden biraz daha farklı değer biçmeye başladığı yıllar. Çocuk da evde karar merci artık. Üç yaşında bir çocuğun annesi ve babasına mum tutturmaya başladığı yıllar. Hatta çok garip karşılanıyor, tek çocuk olmak, her dediğinin yapılması, ona fikir sormak, o istemedi diye bir şeyin yapılmaması falan.
Neyse, tek çift diye uzatmayalım, o kuşaklar yani bizler annesi çalışanı, çalışmayanı, anaokuluna gideni, anneannesi bakanı, şimdi orta yaş olduk. Ve çocuklarımıza "annecim" diyoruz. Bunu bizden sonraki kuşaklara da öğrettik onlarda öyle diyor. Peki ne alakası var annesi çalışanların, diyeceksiniz.
Deneyelim
Birazdan annecim diyenleri çerçevelemeye, hatta kategorize etmeye çalışacağım da...
O yüzden yukarıdakilerden bahsettim. Sanki söz ettiğim 60 ve 70'lerde annesi çalışan kuşak, çocuklarına "annecim" demezmiş gibi geliyor. Çünkü onlar çalışan, temizlik manyaklığının bilinmediği, bilinse de kabul görmediği yıllarda anneleri çalışan çocuklar. Anneleriyle her yere giden çocuklar, her tür sosyoekonomik düzeyin her tür vasıtaya eşit olarak bindiği kuşak onlar. Kapının önünde de oynayan, evden çıkmasına izin verilmeyen de onlar. Hem oyun bilirler hem sınır. Oyuncağın bol olmadığı yıllarda, en fazla diğer tüm çocuklardan bir iki bebekle kafa farkı atabilen, mahalledeki tüm çocukların -apartman görevlilerinin çocukları da dahil- aynı oyunları oynadığı yıllar. Şimdiki gibi çocuklar arabanın camından seyretmiyor yaşadığımız şehri. Peki "Benim annem çalışmıyordu, ama böyleydi" diyenler ne olacak? O zaman sizin çocuğunuza "annecim" dememeniz gerekir? Diyorsanız, onu bilemem.
Peki annecim diyenlerin prototipini çizmek mümkün müdür? Belki. Deneyelim bakalım.
Hiçbir şekilde kocasına çocuk emanet edemeyen,
Mutfakta ve evde tertipli olmayı her şeyin üstünde gören, olmayanı kınayan, tertipli olmayan ama tertipliymiş gibi yapanı küçümsese de kınamayan,
Çocuğunun yemek yemesine ve ders çalışmasına kafayı takmış,
Bizim zamanımızda hobilere dersi engelliyor gözüyle bakılırdı, şimdilerde ise o kurstan bu kursa nefes almadan koşanlar, (bu maddeye evet dediyseniz bir alta geçiniz)
Çocukları kurstayken kendi bir şeylerle meşgul olmak yerine, onları huşu içinde izleyenler, kursun bitiminde de mutlaka terli üstleri değiştiren, ağzına bir şey tıkan, cereyandan koruyanlar -özellikle cereyan çok önemli bizim kültürde. Tüm bunları yaparken çocuğun yaşı kriter olarak alınmamalıdır. "Oğlum eşşek kadar oldun doyup doymadığını bilirsin" demeyenler,
Hatta mümkünse üstü başı kirlenecek, sırtında teri soğuyacak diye oyunu camdan izleyen ve izletenlerin simbiyoz birlikteliği.
Ya ortam
Yukarıdaki kriterlerden en az ikisini karşılıyorsanız, "annecim" hitabının arkaplanı üzerine düşünmeye devam edebiliriz. Aslında eğitim şart diyenlerin yüzde kaçının annecim dediği üzerine bir çalışma bile yapılır. Bunu annecim kuşağından bekliyorum artık.
Yukarıdaki kriterleri karşılayanların yaşadığı ve yaşattığı ortamın özelliklerine bakılacak olursa;
Çocukların büyüdüğü ortam, aşırı temiz, sıcak, koruyucu ve sorumluluk buldun kaç şeklindedir: Annecimlerin çocukları genelde yemeğini yemez, ağzında tutar, kirlettiği için kendi yemesine izin verilemez, parkta, plajda, lokantada anneler elinde tabakla aşırı bir meşguliyet halinde dolanırlar. Çocukların ağzına yemek tıkılır, onunla her yere gidilmez çünkü çocuk olay çıkarır -oysa çocuk olduğu gibi davranır ama annecim diyen anne her yerde panik olmalıdır-. Çocuk acayip derecede temiz ve sıcak bir ortamda yaşar, hatta mümkünse kaşkolu sadece gözlerini açıkta bırakacak şekilde açık kalmalıdır, hatta kirlenmesin diye kucaktan indirilmeyip yere bastırılmaz, duygusal olmakla suçlanır ve böyle olmaması tembih edilir. Takım yarışmalarında sorun yaşar çünkü anası babası ondan hep gol atmasını bekler, asist yapıp takımını başarıya götürmesini değil. Hatta geride durursa, öne koşması için uyarılır. Ezik diye veya özgüveni eksik diye psikoloğa götürülür, anneler babalar bunu düzelt derler psikologlara/psikiyatristlere. Anababa sorumluluğu almadığından çocuk da ne kadar suçlu olursam o kadar ilgi çekerim diyerek devam eder.
Aralarındaki simbiyotik ilişki devam eder. Yani anne-çocuğun anne karnındaki birliği fikren ve bedenen de devam eder. Örneğin başarılı bir çocuğun çocukken "itfaiyeci olacağım" demesine ihi ihi diye gülünürken, annesi babası avukat olan bir çocuğun itfaiyeci olmak için belediyeye başvurmasına üzülünür. Herkes aynı şeyleri sevmeli, hoşlanmalı, mümkünse aynı evler döşenmeli, nikah davetiyelerine ailelerin adı mutlaka yazılmalıdır. Herkes ailesine yakışanı yapmalıdır, yakışanda benzer olmaktır. Çocuk azıcık garipleşse bu çocuk elden gidiyor diye panik olur "annecim"ler, oysa armut dibine düşer bilmezler.
Kim anne kim çocuk belli değildir. Oysa anne annedir, çocuk da çocuktur. Bu her yaşta her durumda böyledir. Elbette yaşlar ilerledikçe roller değişir. Kim ebeveyn kim çocuk karışır ama büyüyene kadar herkes yerini bilmelidir. Annecim dediğinizde yerinizi bilmeniz mümkün müdür? Değildir. Çünkü siz daha yeni yürümeye başlayan o tazecik mis kokulu varlığı anneniz yapıp sorumluluğu da kucağına atmışsınızdır ona annecim diyerek. Ona kendi annenize söylemediğiniz kelimeyi söylüyorsunuz. Çocuk nasıl bilsin çocukluğunu. Anne diye hitap edilen verir kararı. Oysa hem çocuk anneye "annecim" demektedir, hem de anne çocuğa "annecim" demektedir. İkisi de bunları birbirlerinden bir şey isterlerken söylerler. Ne büyük karışıklık. Kim patron belli değil. Ünlü aile terapisti Salvador Minuchin ailede hiyerarşinin en temel yapı olduğunu söyler. Yani bizim anlayabileceğimiz şekilde herkes yerini bilsin, anne anneliğini çocuk da çocukluğunu bilsin ki, ailenin yapısı sağlıklı biçimde sürsün der. Bu sürekli höt höt demek, saçma sapan otoriter yöntemlerle disiplin naraları atmak demek değildir. Tam tersine koruyan, besleyen ve destekleyen bir büyüğün gölgesinde serpilmek demektir.
Annecim kuşağı "yürüyen neyşınıl cıyografik" kuşağı olarak da anılabilir. Piramitlerin nasıl yapıldığı, sürüngenlerin nasıl ürediği, kaplanların kaç ışık hızında koştuğunu bilir. Tenten'in köpeğinin adını, Fantom'un kaç kaplan gücünde olduğunu veya bebeğine elbise dikmeyi değil. Ve "siz hiç hedöhödölerin nasıl rororo olduklarını biliyor musunuz" diye sizi kendisine hayran bırakmak için gözlerini devire devire size sorular sorar.
Şimdi bir de, "Çok bilmiş hanım, ben bu kriterleri karşılamıyorum ama 'annecim' diyorum" diyenler bulunabilir, onlar da "atipik annecim"ler olarak düşünülebilir, ya da sonradan olma "annecim"ler. Onlar için zannımca ışık biraz daha çok gibidir.
"Annecim" deseniz de demeseniz de ışık hep sizinle olsun! (ÇCK/TK)
* Çiğdem Cordan Kudiaki, klinik psikolog.
en az zaiyatla atlatırız umarım :))
herkese ii geceler :)
evlatlarınızla datlu uykular
BİR ÇERÇEVELEME DENEMESİ
2000'ler ya da "Annecim" Kuşağı
Yavrusuna neden "annecim" der bir insan. Şimdi orta yaş olduk, çocuklarımıza "annecim" diyoruz. Bunu bizden sonraki kuşaklara da öğrettik onlar da öyle diyor. Peki annecim diyenlerin prototipini çizmek mümkün müdür? Deneyelim bakalım...
47'liler, 68'liler, 78'liler, 80'liler ya da X kuşağı ve 90'lara eklenen "milenyum kuşağı"nın diğer adı da bence "annecim" kuşağı. İlginç biçimde 90'ların son kısmından itibaren - ya da ben o tarihlerde anne olduğum için böyle diyorum,belki önce de vardı- anneler çocuklarına "annecim" demeye başladılar.
Kısmen halalar, teyzeler, anneanne ve babaanneler hatta dayılar ve ablalar da bu hitapların arkasına "cim" ekleyerek onlara katıldılar -halacım, teyzecim, babanecim, vs. Hatta o kadar ki çocukların isimleri unutuldu, bu hitap şekli baki kaldı. Bir parka gidiyorsunuz, annecim kelimesinden başınız dönüp, mideniz bulanıyor neredeyse.
Uzunca bir süredir kulağımı tırmaladı bu kelime, sonra "neden bu kişiler bu hitap şeklini kullanıyorlar" diye düşündüm. Aslında buna sinir olmaktan düşünemedim bile. Gelin beraber düşünelim/düşünmeye çalışalım.
Yavrusuna neden "annecim" der bir insan. Bunu duyan öbür insanlar da bayıla bayıla bu hitap şeklini alırlar ve herkes bu şekilde neden hitap eder birbirine. Aile üyelerinden "annesi", "babası", "babamız" gibi acayip hitap şekillerine hiç girmiyorum. Onlar da bunlar kadar acayip.
"Babamız"
Ama onların şifreleri kendi içlerinde saklı sanki, örneğin "babamız" kelimesi. "Babamız", kocayla kadının iki aşıktan ziyade koruyup kollamaktan ibaret bir ilişki içinde olduklarını düşündürür hep. Hatta bir adım ileri gidip kocanın ya şam babası -yani biraz beceriksiz ama yağıp gürlemeyi de unutmayan- ya da aşırı manyaklık derecesinde despot olduğunu hissettirir bana. Bir de kocasından yaşça genç ve kariyer olarak daha alt basamakta duran kadınların kocalarından "babamız" diye bahsettiğini düşünürüm.
"Babamız"ı cümle içinde kullanırsak "biz kalkalım babamız gelir şimdi", "babamız çok kızar", "babamız göndermez". diğerleri "annesi" ve "babası" biraz daha mesafe ve küslük düşündüren, daha duruma göre kinaye de içerebilen kelimeler sanki.
Annelerin çalışmaya başlaması
Neyse biz dönelim "annecim"e. Anneler niye çocuklarına annecim derler ve kimse de neden böyle abuk bir hitap biçimi kullandığını düşünüp silkinmez.
60'lar ve 70'ler ülkemizde kadınların iş hayatına başladığı yılların başı olarak düşünülebilir. Elbette öncesinde de kadınlar çalışmaya başlamıştı. Ama anaokullarının ilk bu yıllarda hizmet vermeye başladığı düşünülürse, annenin çalışması nedeniyle çocuğun kurumsal bir hayata başlama yaşı bu yıllara denk gelir.
Örneğin bu sayfaların yazarı olan "bağyan" ülkemizin ilk anaokulu kuşaklarından sayılır. Ülkemizde bilinçli olarak tek çocukların yapıldığı ilk yıllardır bu yıllar. Çocuğun değerinin açık olarak farklılaştığı yıllar. Anneler ve babaların çocuklarına eskisinden biraz daha farklı değer biçmeye başladığı yıllar. Çocuk da evde karar merci artık. Üç yaşında bir çocuğun annesi ve babasına mum tutturmaya başladığı yıllar. Hatta çok garip karşılanıyor, tek çocuk olmak, her dediğinin yapılması, ona fikir sormak, o istemedi diye bir şeyin yapılmaması falan.
Neyse, tek çift diye uzatmayalım, o kuşaklar yani bizler annesi çalışanı, çalışmayanı, anaokuluna gideni, anneannesi bakanı, şimdi orta yaş olduk. Ve çocuklarımıza "annecim" diyoruz. Bunu bizden sonraki kuşaklara da öğrettik onlarda öyle diyor. Peki ne alakası var annesi çalışanların, diyeceksiniz.
Deneyelim
Birazdan annecim diyenleri çerçevelemeye, hatta kategorize etmeye çalışacağım da...
O yüzden yukarıdakilerden bahsettim. Sanki söz ettiğim 60 ve 70'lerde annesi çalışan kuşak, çocuklarına "annecim" demezmiş gibi geliyor. Çünkü onlar çalışan, temizlik manyaklığının bilinmediği, bilinse de kabul görmediği yıllarda anneleri çalışan çocuklar. Anneleriyle her yere giden çocuklar, her tür sosyoekonomik düzeyin her tür vasıtaya eşit olarak bindiği kuşak onlar. Kapının önünde de oynayan, evden çıkmasına izin verilmeyen de onlar. Hem oyun bilirler hem sınır. Oyuncağın bol olmadığı yıllarda, en fazla diğer tüm çocuklardan bir iki bebekle kafa farkı atabilen, mahalledeki tüm çocukların -apartman görevlilerinin çocukları da dahil- aynı oyunları oynadığı yıllar. Şimdiki gibi çocuklar arabanın camından seyretmiyor yaşadığımız şehri. Peki "Benim annem çalışmıyordu, ama böyleydi" diyenler ne olacak? O zaman sizin çocuğunuza "annecim" dememeniz gerekir? Diyorsanız, onu bilemem.Peki annecim diyenlerin prototipini çizmek mümkün müdür? Belki. Deneyelim bakalım.
Hiçbir şekilde kocasına çocuk emanet edemeyen,
Mutfakta ve evde tertipli olmayı her şeyin üstünde gören, olmayanı kınayan, tertipli olmayan ama tertipliymiş gibi yapanı küçümsese de kınamayan,
Çocuğunun yemek yemesine ve ders çalışmasına kafayı takmış,
Bizim zamanımızda hobilere dersi engelliyor gözüyle bakılırdı, şimdilerde ise o kurstan bu kursa nefes almadan koşanlar, (bu maddeye evet dediyseniz bir alta geçiniz)
Çocukları kurstayken kendi bir şeylerle meşgul olmak yerine, onları huşu içinde izleyenler, kursun bitiminde de mutlaka terli üstleri değiştiren, ağzına bir şey tıkan, cereyandan koruyanlar -özellikle cereyan çok önemli bizim kültürde. Tüm bunları yaparken çocuğun yaşı kriter olarak alınmamalıdır. "Oğlum eşşek kadar oldun doyup doymadığını bilirsin" demeyenler,
Hatta mümkünse üstü başı kirlenecek, sırtında teri soğuyacak diye oyunu camdan izleyen ve izletenlerin simbiyoz birlikteliği.
Ya ortam
Yukarıdaki kriterlerden en az ikisini karşılıyorsanız, "annecim" hitabının arkaplanı üzerine düşünmeye devam edebiliriz. Aslında eğitim şart diyenlerin yüzde kaçının annecim dediği üzerine bir çalışma bile yapılır. Bunu annecim kuşağından bekliyorum artık.
Yukarıdaki kriterleri karşılayanların yaşadığı ve yaşattığı ortamın özelliklerine bakılacak olursa;
Çocukların büyüdüğü ortam, aşırı temiz, sıcak, koruyucu ve sorumluluk buldun kaç şeklindedir: Annecimlerin çocukları genelde yemeğini yemez, ağzında tutar, kirlettiği için kendi yemesine izin verilemez, parkta, plajda, lokantada anneler elinde tabakla aşırı bir meşguliyet halinde dolanırlar. Çocukların ağzına yemek tıkılır, onunla her yere gidilmez çünkü çocuk olay çıkarır -oysa çocuk olduğu gibi davranır ama annecim diyen anne her yerde panik olmalıdır-. Çocuk acayip derecede temiz ve sıcak bir ortamda yaşar, hatta mümkünse kaşkolu sadece gözlerini açıkta bırakacak şekilde açık kalmalıdır, hatta kirlenmesin diye kucaktan indirilmeyip yere bastırılmaz, duygusal olmakla suçlanır ve böyle olmaması tembih edilir. Takım yarışmalarında sorun yaşar çünkü anası babası ondan hep gol atmasını bekler, asist yapıp takımını başarıya götürmesini değil. Hatta geride durursa, öne koşması için uyarılır. Ezik diye veya özgüveni eksik diye psikoloğa götürülür, anneler babalar bunu düzelt derler psikologlara/psikiyatristlere. Anababa sorumluluğu almadığından çocuk da ne kadar suçlu olursam o kadar ilgi çekerim diyerek devam eder.
Aralarındaki simbiyotik ilişki devam eder. Yani anne-çocuğun anne karnındaki birliği fikren ve bedenen de devam eder. Örneğin başarılı bir çocuğun çocukken "itfaiyeci olacağım" demesine ihi ihi diye gülünürken, annesi babası avukat olan bir çocuğun itfaiyeci olmak için belediyeye başvurmasına üzülünür. Herkes aynı şeyleri sevmeli, hoşlanmalı, mümkünse aynı evler döşenmeli, nikah davetiyelerine ailelerin adı mutlaka yazılmalıdır. Herkes ailesine yakışanı yapmalıdır, yakışanda benzer olmaktır. Çocuk azıcık garipleşse bu çocuk elden gidiyor diye panik olur "annecim"ler, oysa armut dibine düşer bilmezler.
Kim anne kim çocuk belli değildir. Oysa anne annedir, çocuk da çocuktur. Bu her yaşta her durumda böyledir. Elbette yaşlar ilerledikçe roller değişir. Kim ebeveyn kim çocuk karışır ama büyüyene kadar herkes yerini bilmelidir. Annecim dediğinizde yerinizi bilmeniz mümkün müdür? Değildir. Çünkü siz daha yeni yürümeye başlayan o tazecik mis kokulu varlığı anneniz yapıp sorumluluğu da kucağına atmışsınızdır ona annecim diyerek. Ona kendi annenize söylemediğiniz kelimeyi söylüyorsunuz. Çocuk nasıl bilsin çocukluğunu. Anne diye hitap edilen verir kararı. Oysa hem çocuk anneye "annecim" demektedir, hem de anne çocuğa "annecim" demektedir. İkisi de bunları birbirlerinden bir şey isterlerken söylerler. Ne büyük karışıklık. Kim patron belli değil. Ünlü aile terapisti Salvador Minuchin ailede hiyerarşinin en temel yapı olduğunu söyler. Yani bizim anlayabileceğimiz şekilde herkes yerini bilsin, anne anneliğini çocuk da çocukluğunu bilsin ki, ailenin yapısı sağlıklı biçimde sürsün der. Bu sürekli höt höt demek, saçma sapan otoriter yöntemlerle disiplin naraları atmak demek değildir. Tam tersine koruyan, besleyen ve destekleyen bir büyüğün gölgesinde serpilmek demektir.
Annecim kuşağı "yürüyen neyşınıl cıyografik" kuşağı olarak da anılabilir. Piramitlerin nasıl yapıldığı, sürüngenlerin nasıl ürediği, kaplanların kaç ışık hızında koştuğunu bilir. Tenten'in köpeğinin adını, Fantom'un kaç kaplan gücünde olduğunu veya bebeğine elbise dikmeyi değil. Ve "siz hiç hedöhödölerin nasıl rororo olduklarını biliyor musunuz" diye sizi kendisine hayran bırakmak için gözlerini devire devire size sorular sorar.
Şimdi bir de, "Çok bilmiş hanım, ben bu kriterleri karşılamıyorum ama 'annecim' diyorum" diyenler bulunabilir, onlar da "atipik annecim"ler olarak düşünülebilir, ya da sonradan olma "annecim"ler. Onlar için zannımca ışık biraz daha çok gibidir.
"Annecim" deseniz de demeseniz de ışık hep sizinle olsun! (ÇCK/TK)
* Çiğdem Cordan Kudiaki, klinik psikolog.
GECMIS OLSN CNM BENIM BELIM DEIL SIRTIM SAG TARAFI OZELLIKLE INS DAHA FAZLA AGRIMAZ
SIZINKILER KUTLAMIS YINE BIZIMKI ONU BILE YAPMADI..ANNEME GELDIM BNDE KUTLUYUM DIE ODA ANNESINE GITTI BEKLIOMKI ADAM GELSIN EYYY ALLAHIM NEDEN BEN NEDEN
- 19 Ekim 2009
- 11.217
- 749
- 413
Eryaman aklımda
hem güzel hem de uygun fiyatlı daireler var
çoğunlukla hep yeni binalar dimi
Şehir merkezine uzakmış evet ama İstanbulda heryer birbirine uzak araba kullanıyorum ben sonuçta
bilemiyorum yaa kafam çok karışık
yer çok güzel canımm yapılarr modrn, sakin bir yaşam varr orada eşimin teyzesi gil otaraftaa biz seviyoruz orayı tabii siz araştırınnn :)
- 18 Mart 2010
- 2.481
- 117
- 688
gunaydın kızlarr ...gune sınır bozucu basladımm bıktım artık yaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
hayırdır canım ??
gunaydın kızlarr ...
gunaydın hyrdr cnm
karsı komsumunn 2 aylık bebegı varr .. afedersınızz boklu bezlerını kapısının onune koyuyoo cok pıs bı koku yayılıoo kac gundurr
(( cok rahatsızıımm soledımm ama anlamamıs gıbı ddevam edıo ole yapmaaya napmam lazımmm kapımınn onunde durulmuoo ben okadar domestoslarla sılıyımm oraları bu halımlee klorak kokusundann bayılcak sekıldee temızlemekten mahvoldumm yaaaaaaaaa ..Benzer Konular
