şubatta doğacak ne çok bebiş varmış! :) Allah hepinize sağlıkla kolayca kucağınıza almayı nasip etsin yavrularınızı.
ben de hamileliğimin 7. haftasındayım.
5 senelik bir ilişkimiz var eşimle ancak yeni evlendik, 5 ay oldu. başından beri asla evlenmek istemediğini söylerdi ve böylece onu 5 yıl beklemiş oldum. hamile olduğumu söylediğimde bana hiç davranmadığı kadar kötü davranmaya başladı ve ben de bi süre ailemin yanında kalıp, eşimin bu tavrından ötürü mecruben tek başıma çok üzülerek kürtaj kararı aldım.
evime döndüğüm ikinci gece rahatsızlanıp acile gittiğimizde, doktor bebeğin iyi olduğunu söyleyip bazı tavsiyelerde bulununca eşim ne dese beğenirsiniz? "hamile mi şimdi, kesin mi?". gülsem mi ağlasam mı bilemedim. meğer onu kandırıyorum yalan söylüyorum ya da kesin değilmiş falan sanıp idrak edememiş. ne kadar acı!
bense her gece kabuslar gördüm, ağlayıp durdum, psikolojim mahvoldu kürtaj olsam mı olmasam mı diye düşünürken. gerçi anladıktan sonra değişip bana gül gibi bakmaya başladı ama şimdiyse dini açıdan kürtaj olmama karşı çıkıyor. beni de konuşturtmuyor konuyu kapatıyor hemen. ama benim aklım çok karışık. sonuçta mantık olarak onun da istemediğini kesinlikle biliyorum!
beni yine yalnız bırakıyor karar verme konusunda. böyle böyle kürtaj zamanı da geçecek. olan bana olacak! aklım çok karışık o yüzden. bir istiyorum, bir istemiyorum ben de zaten. neden böyleyim onu da çözemiyorum. ne istediğime emin olamıyorum. ama kendimi hazır hissetmiyorum. sonuçta nasıl ki o istemiyor diye 5 yıl beklediysem ben evlenmek için, şimdi de ben anneliğe hazır değilim diye çocuk için beklememiz gerekmez mi ben isteyene kadar?
sizce ne yapmalıyım? bu işin içinden nasıl çıkmalıyım? bu çocuğa bakacak ve büyütücek olan benim ve ben her ne kadar her bayan gibi anne olmayı arzu etsem de henüz hazır değil gibiyim. belki de eşimin o ilk zamanlardaki tavrı yüzünden kafam karıştı. çok dengesiz bir psikolojideyim. beni de bebeği de kötü etkilediğinin farkındayım.
ne yapayım ey dostlar? annelik duygusunu hissedemiyorum içimde...
[/TD]
