Canım annelere. Hakseverin msji beni bunu yazmaya itti. Bir iç dokus bir rahatlama isteği... Çünkü burası sadece bebeklerimizden bahsettiğimiz yer değil aslında, gelişen sorunlu dünyada bir tutunacak dal, bir terapi... Belki inanmayacaksınız ama ben oğlumu daha yeni yeni gerçekten sevmeye başladım. Pek çoğunuzun şaşırdığını görebiliyorum

eveteskiden oğlumu ne zaman sevmeye kalksam bir tuhaflık olurdu, uykum gelirdi yada odadan çıkmak isterdim daraliyordum çünkü. Çok kafama takıyordum kimseye de takdir.ederdiniz ki kolayca.söylenemez çünkü yargısız infaz çok olur bizde. Gece hep kalkardim emzirirdim, altını iki saatte bir alırdım elbiselerini zevkle yıkar kaylatdim ama hep bir tuhaflık vardı esnemekten gözlerim yaşrir , uykum gelirdi. Bazen allah var kauinvalidemin nazarı yada benim nazarim değiyor diye suçlama yapardım. Ama oğlumla aramda hep bir nedenini anlayamadığım soğukluk vardı , beni sevmiyor derdim. Şimdi okula başladım okuldayken bir an bile unutamıyorum, yemek yemezse öleceğimi sanıyorum, bir gülüşü herşeye bedel. Anlafimki mükemmel anne yok ama elinden gelenin en iyisini yapan anneler var. Belki tam anlstamadim yaşadıklarımı( kusum uyanacak emzirmem lazım hızlı davranıyorum da ) ama çok zor bir süreçti benim için oğlumu seviyordum ama mesafeliydik....