Çok canım sıkkın. Sizlerle paylaşmak istedim başka paylaşabileceğim birileri yok çünkü şu şartlarda.
Bebeğim bugün 22 günlük. Annemlerde kalıyoruz yaklaşık iki haftadır. Evim çok yakın annemlere ama çok güneş aldığı için dayanılmaz sıcak oluyor, el kadar bebek bile akşamın 10'unda dahi boncuk boncuk terliyor. Hem de annem sağolsun çok yardımcı oluyor bu ilk zamanlarda. Eşim tabii sesini çıkarmadı ilk günler ama insanlık hali, nereye kadar dayanabilir bir başkası böyle bir duruma. Günler geçtikçe evimizden gitgide daha soğuma yaşayabileceğimizi (ki bazı yapısal sorunlar var evde ve kiracıyız, evden pek memnun değiliz), işte evdeki büyük tv den bile tv izlemeye kadar basit şeyleri özlediğini dile getirdi. İnanılmaz bozuldum. Biliyorum zor ama benim de desteğe ihtiyacım var. Kendisi doğum yaptığımdan bu yana yoğun çalışmak durumunda kaldı mesai arkadaşı da evlendiği için, tam 3 hafta. Anlayamadı bebeğin varlığını. Hem iş koşturmacası, hem 'kendi' evinde olamaması.. Bebekle de çok ilgilenemedi haliyle. Her akşam geç geldiğinden yorgun düştü uyuyakaldı ben de onu yorgun diye elimden geldiğince uyandırmamaya çalıştım.
Asıl meseleye gelirsem.. Az önce bir söz söyledi ve resmen yıkıldım. Bazen kızım var mı yok mu anlayamıyorum, bilmiyorum neden dedi. Koşturmacadan, yorgunluktan olabilir dedi. Kızıma bakamıyorum, sevemiyorum dedi. Haliyle yüzüm düşünce bana kızma beni anlamanı istiyorum sadece dedi. Babalık hislerim daha tam oluşmadı dedi. Eşim dışardan bakıldığında inanılmaz saygılı, beni seven biri olarak bilinir ve benim ailmden herkes dahil ona bayılır. Ama herkesin bir böyle yanı var galiba dayanmak için. Yıkıldım ya. Hani bildiğin ama dile gelmeyen şeyler vardır ve sen duyduğunda mahvolursun ya bu da tam öyle bir şey.
Ne yapmam lazım bilmiyorum. Koşar adım uzaklaştığımı eşimden kaç gündür kendime söyleyemiyordum ama gidişat böyle. İçimi dökmek istedim...
seninki de öyle mi
