Herkesin 14 Şubat'ı kutlu olsun. Tüm sevenler kavuşsun... Biz de bebeklerimize hayırlısı ile sağlıkla kavuşalım. Benim için bugün sürpriz oldu. Ben de bugün kontrole gittim. Dün geceyi de kanamalı vs değil biraz ağrılı geçirdim ve tuhaf rüyalar gördüm (rüyamda martı gördüm).. gece kalktım geri yattım hep aklımda bugünkü randevu vardı. Vakit geldi çattı gittik. Sıra vardı biraz bekledik.. Diyorum kesecik orda mı büyüdü mü ? Aklımdan bunları geçiriyorum. Kalp atışı için sonraki hafta demişti. Nasıl bekliycem ne yapsam nasıl vakit geçecek diyordum içimden. Sonra doktor ceren hanım buyrun sizi alayım dedi. İçimde heyecanla gittim ultrasona girdim. Önce keseyi gösterdi gayet iyi dedi içinde bebek oluşmuş yolk sac var dedi 6 hafta artı 3 günlüksün bu ölçüme göre dedi. Bebegin boyutu 0,62 cm dedi. Yani 6mm civarı.. Ee dedim forumdaki kızlar duymuş kalp atışını dedim. Durun bakalım dedi... Ve bir şeyler yaptı ben o anda ağlamaya başladım çünkü kalp atış seslerini duyurdu bana. Ağladım dedim Allah sizden razı olsun bana dünyanın en güzel sesini dinlettiniz inanamıyorum dedim.
Çok bekledim çok sabrettim. İsyan ettiğim dönemler de geride kalmış ve yaşadıklarım beni olgunlaştırmıştı. İki senedir hayatım bu yüzden kaymış gibiydi. 2018'deki düşük tecrübesi ardından da en sevdiğim kızım Hamuş kızım kedimin aniden ölümü beni çok üzmüştü. Psikologlar kaygı bozuklukları.. Herkese her şeye dünyaya aileme tanıdıklarıma öfke içinde aylar geçerken yalnızlaşmıştım. Yanımda sadece eşim vardı...Bir de büyük kedim Mestan efendi. (erkek olur kendisi).. aylar geçerken kendimi konferanslara mesleğime yazılara derslere verdim. Geçti sandım ama geçtiğimiz yaz yine hastanelik oldum panik atak yüzünden. Sürekli yakınlarıma tanıdıklarıma sevdiklerime bir şey olacak. Herkes her an ölebilir korkusunu yenmeye çalıştım. Hem öfkeli hem de onlar için endişeli olmak çok garip bir psikoloji. Ama bir şekilde şifamı bulmaya çalıştım.
Aklımda çocuğum olmazsa da dünyanın sonu değil. Ben yine de ayakta kalmayı bilmek zorundayım diye cümleler kurarken buna yakın hissetmeye uğraşmak o kadar zordu ki.. Kabullenme eşiğim yükselmeye başlamıştı. yarın ne olacağımız belli değilken olmazsa da vardır bir hayır diye diye aylarımı geçirdim.. Troid hastası olduğum için bunun için kontrollerime gittim. Ve belli bir düzeyde iyileşme yaşadım o açıdan.. Sonra tüm gücümü toplayıp en iyisi olmalı dedim en iyi merkez neresiyse oraya gideceğim maddi gücümün de manevi gücümün tamamını yatırıp sonra da vazgeçeceğim bu işlerden. Sırf ben elimden geleni yaptım olmuyorsa da Allah'ın takdiri diyebilmek adına.. Belki başka bir misyonum vardır deyip kendimi adayacak başka alanlar bulmaya karar vermek adına... Çok zordu çocuksuzluğu kabullenmek. Ama ben kabullenmiştim iyi kötü.. Olmazsa dünyanın sonu değil fikri aklıma yerleşmişti...İşte tam böyle bir zamanda. 5 aylık uğraşımız Ankara'ya gitmeler gelmelerimiz görüşmeler gerekli tetkikler sonucumuzda kalp atışlarını duymak bana çok büyük bir hediye. Armağan. Hele ki 14 Şubat gibi bir günde tüm sevenlerin mutluluktan ağlaması dileğiyle..
❤
Korkma sen. Oyalanmak lazım insan sürekli oraya adapte olunca sürekli teoriler yürütüyor
bende senin hissettiğin cogu seylerı hıssettım hep inşallah kalp atışını duymayıda görür, hissederim bugun kontrolüm var ınsallah bebeğim duruyodur takvımıme gore 5+3 gorunuyorum kalp atışını bugun duyamam sanırım ama karnımda olduğunu bılmek bıle cok güzel Allah ım ısteyen herkese bu duyguyu yasatsın kımsenın kucağı bebeksız kalmasın ınsallah
