24 gün sonra çıkageldi kızlar...
Kendimi bu kadar güçlü bilmezdim, ağlamadım karşısında...
Benim hayallerimi yıktın dedi, madem bunu kafaya koymuştun neden başta bitirmedin dedi... Benim hayallerimden bahsetmedi tabi... Ona göre kandırmışım ben onu... 6 sene boyunca bizim hiç problemimiz yoktu, ailen işin içine girince bu hale geldik dedi... Kendi ailesinin hatalarını es geçti tabi... Yine ailemi suçladı yani...
Karşılık vermedim ona... Senin ailende onu yapmıştı bunu yapmıştı demedim... Öyle veya böyle yaşanması gerekiyormuş dedim... İleride daha kötü olmasındansa şimdi bitmesi hem senin için hem benim için hemde ailelerimiz için daha hayırlı dedim...
Her gün işten geldiğimde belki gelmişsindir diye ayakkabılarına baktım dedi... Ama 3 hafta boyunca hiç özür dilemedin, gelip benim gönlümü almadın demedim...
Tükenmişim artık dedim, yorulmuşum... Mücadele etmekten, alttan almaktan, değer görmemekten yorulmuşum...
Suçladı beni... Senin zaten düşüncelerinde varmış boşanmak dedi, kafaya koymuşsun dedi... Kendi saygısızlıklarını hiç dile getirmedi...
Benim annem hasta oldu sen gidince dedi... Benim annemin mutsuzluklarını, çağırdığı her seferinde gitmeyerek, telefonlarını açmayarak uğradığı hayal kırıklıklarını unuttu...
Bana destek olun kızlar... Onun karşısında dik durdum, asla başımı öne eğmedim, kararlılığımı gösterdim ama konuşma bitince ve gidince elim ayağım titremeye başladı...
Anlaşmalı boşanma en doğrusu, benim soyadımı taşıyosun, soyadımla hareket etmeni istemiyorum dedi.. Belkide şuan bile bulmuş olabilirsin birini, oyüzden bukadar kararlı olabilirsin dedi...
Herşeyi halledelim dedim ondan sonra bi dilekçeyle biter zaten dedim.. Benim çektiğim kredi var, araba almıştık, krediyi kapatalım, evden eşyalarımı alayım ondan sonra direkt bitiririz dedim... Bana güvenmiyomusun diye birşeyler geveledi...
Nasıl yazdığımı bile bilmiyorum şuanda, yanlış cümleler kurduysam kusura bakmayın lütfen... Sebebini eski konumdan okuyabilirsiniz...