O kadar kötü hissediyorum ki kendimi, dertleşmeye ve biraz olsun moral bulmaya ihtiyacım var. Üniversiteden mezun olalı 3 yıl oldu, bu üç yıl içerisinde asgari ücretli olarak birkaç işe girip çıktım. Gerek pandemi, gerek olumsuz çalışma ortamı, gerek benim altüst olmuş psikolojim derken girdiğim işlerde tutunamadım. Aileme muhtaç bir şekilde yaşıyorum. Ortada fiziksel bir aile var ama, manevi olarak bütün fertleri dağılmış, sevginin ve bağlılığın olmadığı kan bağından ibaret birliktelik sadece bu.
Gönül ilişkilerinde de çok sıkıntılar yaşadım. Eski sevgilim bana o kadar değersiz hissettirdi ki, çok zor zamanlar yaşadım onunlayken. Ailemde göremediğim sevgiyi onda bulmaya çalıştım fakat o benim içinde bulunduğum zayıf durumu suistimal etti. İlk başlarda beni sevgiye boğan, fiziksel ve duygusal bir şekilde yoğun bir ilgi gösteren insan zaman geçtikçe beni aşağılamaya, geçmişimden ailemin durumuna, giydiğim kıyafetten ders çalışmama, fiziksel görünüşüme kadar her şeyimi eleştirdi, özgüvenimi yerle bir etti. Ayrılmamızın üzerinden 2 yıl geçmiş olmasına rağmen hala o yaşadıklarımın etkisini üzerimden atamadım. Hayatıma da gerçekten beni seven, bana değer veren kimse girmeyince "demek ki ben hak etmişim" diye düşünmeye başladım.
Hayata karşı o kadar umutsuzum ki, gerçekten intihar etmemek için hiçbir sebebim yok. Ama ölmekten de korkuyorum. Hayata da tutunamıyorum. Böyle arada kalmak çok acı veriyor.
