Henüz yolun çok başındayım ama çok çocuk fikri bana hep cazip geliyor hepsi birlikte büyüsün bence en güzeli ama tabiki bakıp gelecek için imkan sağlayacak şartlarımız varsa sizin varmış eşiniz de sizce istiyorsanız bir çocuk daha evi şenlendirir ama bakımın işleri engellemesi ile ilgili yorumu doğumdan sonra paylaşabilirim ancaDeneyimlerini dinlemek isterim canim
Sn kedigiller20 lutfen bana birseyi aciklar misiniz? Konu sahibinin hangi anlamda 3 cocuga maddi ge manevi yetebilecegini dusundunuz? Size bunu düşündüren neydi?
Bu kadar karamsar olmayın, bizim doğduğumuz yıllar çok mu güzeldi? Çocuklarımıza her şeyi altın tepside sunarak, onlara ancak kötülük yaparız. Bırakın bizim gibi mücadele etsinler, çalışsınlar, zorlansınlar, her şeyleri olmasın, kendileri elde etsinler. Anne babalar ben yapamadım onlar yapsın, ben sıkıntı çektim onlar çekmesin diye, çocukları sorunsuz, kolay bir hayatın içinde yaşatıyoruz. Sonra değer bilmeyen, istekleri bitmeyen, kendi başına bir şey başaramayan bireyler oluyor.Sizinle şartlarımız da durumlarımız da çok benziyor @inci_ser , ben de çalışıyorum, nispeten çok iyi sayılabilecek ve düzenli bir gelirimiz, evimiz , arabamız ve kızımızın geleceği için ciddi bir birikimimiz var, duygusal olarak da hem eşim hem de ben kızımız için yaşıyor, onun ilgi ve ihtiyaçlarını herşeyin önünde tutuyoruz diyebilirim, bu koşullara rağmen bırak 2.yi düşünmeyi 12 yıl önceki şartlarla ( kızım 12 yaşında) bugünu karşılaştirinca dünyaya getirerek ona buyuk haksızlik yaptığımızi düsunuyorum bazen... sürekli daha da zorlaşan sağlık , eğıtım, işsizlik , ekonomi, toplumsal koşullar..vs beni her geçen gün onun geleceğiyle ilgili daha da endişelendiriyor.Ebeveyn olma mutluluğu yaşamak, kendi yaşamımızı güzelleştirmek için onu bu ülkeye mahkum ettiğimiz gerçeği çok ağır geliyor bazen...allah çocuklarımizın yardımcısı olsun
Benim yaşım 37 eşimin 46 . Benim çocuğum yok eşimin ilk evliliğinden 20 ve 15 yaşında iki çocuğu var. Yeni evlendik ve ben anne olmayı çok istiyorum. Bir taraftanda çocuğumun yanında yaşlı dururmuyuz, büyüdükçe bizden utanır mı acaba korkusu yaşıyorum. Maddi anlamda birikim yapıyorum şimdiden onun ihtiyaçları için ama manevi olarak ona yetememe korkusu beni bitiriyor. Bir yandan çok istiyorum öbür taraftan bu korkular beni mahvediyorEvin 3.ve son çocuğuyum. Buyuk kardeslerle aramda 15 ve 10 yaş var. Ben dogdugumda annem 35, babam 47 yaşındaymış.
Evet eve sonradan bir heyecan gelmis, cok sevildiğimi her zaman hissettim.
Dunyaya bin kere gelsem, ayni anne babanin cocugu, ayni abilerin kardesi olmak isterdim. Ama daha az yas farkiyla..
Inkar edemediğimiz bir biyolojik saatimiz var. Yas ilerledikce vucudun gucu azalıyor. Buna 40 yasinda dogurmak olarak bakmak, en iyi tabirle sadece kisa vadeli dusunmek olur.
Ergenliginde belki kendinizi yasli hissedeceksiniz, belki ayak uyduramayacaksiniz. Babam icin, deden mi diye sorarlardi çocukken. O kadar üzülürdüm ki. Ilgisiz anne baba, genc de olsa bir anlam ifade etmez. Her ileri yas anne baba, cocuguyla zayif bağ kurar diye bir genelleme de olamaz. Ama biyolojik saati cok de yabana atmamalı.
Bunu fikrinizden vazgecin diye degil, bu yonuyle de degerlendirin diye yazdim. Bunları da dusunup goze alırsanız, neden olmasin?
36 yasimda ikinciye hamileyim. hic cocugumun yaninda yasli durur muyum diye dusunmedim. cocugumun okulundaki butun annelerle asagi yukari yasitim, hatta benim sinif arkadasim cikanlar var. yani hepimiz 35yas ustu kucuk çocuğu olan kadinlariz.Bir taraftanda çocuğumun yanında yaşlı dururmuyuz, büyüdükçe bizden utanır mı acaba korkusu yaşıyorum.
Herkese merhaba
2. Evliliğini yapmış 2 çocuklu (esimle birer çocuklarimiz biyolojik) bir akademisyenim. Masallah çok güzel bir yuvam var. Maddi anlamda evimiz yok arabamız var. Ikimizinde güzel tatlı aileleri var. Çok sukur su anlık evliliği nde hiç bir sıkıntı yok (tabi ki 4 4 lük degil ama aklımı kurcalayan, içime sinmeyen birşeyler yok).
Daha önce eşimle 3 çocuk için konuştuğumuzda dalga geçmiştik ama hiç ciddi ciddi istiyorum dememişti ama artık cidden istediğini hissediyorum. Benim.isimle alakalı ciddi bir aşamam kaldi önünde. Akademik hayata çok sonradan geçtim onun için yaşıtlarıma göre biraz geriden gidiyorum yaşım 37.
Şimdi sizlere sorum şu 3. Çocuk çılgınlık mi? 3 çocuğu olanlar, hiç çocuğu olmayanlar, calisanlar, çalışmayanlar herkesten fikir istiyorum.
Kendimi anlatacak olursam hiç kendimi 3 çocuklu düşünmedim.
Birde düşünsem bile hemen düşünemem 40 yaş civarı bir planlama yapmamiz lazim.
Siz benim yerimde olsanız böylebir ise girer miydiniz?
Dipnot: eşim kesinlikle istemiyorum desem illa ki olsun diye zorlamaz. Ama o istiyor bugün kesin anladım ve ne kendime ne ona ne Kizlara ne de olursa bebeğe haksızlık etmek istemiyorum.
En Dipnot: bu işlerin bir yerde de nasip kısmet olduğunu biliyorum.
Ilk cümleye kesinlikle katılıyorum.3.bir çocuğa karar verirseniz, büyük kızlarınızın bakım ve yardımı yönünde beklentiye girmeden isteyin.
Kanaatim, böyle bir beklenti onlara haksızlık olur.
Onlar da çocuk, yardımcı-bakıcı değil.
Bu mecburi (belki hoşlarına gitmeyecek) sorumluluk, kardeşleri ile arasına mesafe koymasın.
Ablaları sadece seven (bebek kardeşin bakımda sorumluluk almak istemeyen) taraf olursa, siz ve eşiniz bakabilecekseniz düşünün.
On sene öncede depremler oluyordu tecavüz vardı kadın cinayetlerin salgın hastalıklar .... Mesela ben otuz sene önce de arkadaşımın tecavüze uğradığını blyrm. Hani çocuk için yok dünya kötü hastalık var demek bana garip gelio tam tersi şimdi cocugunuz tek çocuk eee bu kötü dünyada madem öyle destek olacak bir kardeşe ihtyc var gibi ki düşünmeli o çocuğun suçu ne diye ondan yazdm Allah sağlıklı ömürlü büyütmeyi nasıp etsin1. 9 yaşında. Yani 10 sene öncesi az zaman degil. Bir de kızım kararlaştırılmış bir gebelik değildi. Evlendim 9 ay sonra kucagimdaydi. Yani düşünsem belki olmazdı bilmiyorum.
Kizlar içinizde hiç 3 çocuklu varmı:)) gazlamayın beni
Neden kuzumVar cnm senin yerinde olsam 4. Yu bile dusunurdum: )
Yok yok hiç öyle dertleriniz olmasin huzurlu yuvada büyüyen her çocuk ebeveyni ile gurur duyuyorBenim yaşım 37 eşimin 46 . Benim çocuğum yok eşimin ilk evliliğinden 20 ve 15 yaşında iki çocuğu var. Yeni evlendik ve ben anne olmayı çok istiyorum. Bir taraftanda çocuğumun yanında yaşlı dururmuyuz, büyüdükçe bizden utanır mı acaba korkusu yaşıyorum. Maddi anlamda birikim yapıyorum şimdiden onun ihtiyaçları için ama manevi olarak ona yetememe korkusu beni bitiriyor. Bir yandan çok istiyorum öbür taraftan bu korkular beni mahvediyor
Kesinlikle şükretmeyi bilmeyen bireyler yetişiyor bunun sonucunda. Kendi adima sahane bir hayatım var diyemem ama başka bir hayati yaşamakta istemem. Içinde ki zorluklarla hatalarla ben oldumBu kadar karamsar olmayın, bizim doğduğumuz yıllar çok mu güzeldi? Çocuklarımıza her şeyi altın tepside sunarak, onlara ancak kötülük yaparız. Bırakın bizim gibi mücadele etsinler, çalışsınlar, zorlansınlar, her şeyleri olmasın, kendileri elde etsinler. Anne babalar ben yapamadım onlar yapsın, ben sıkıntı çektim onlar çekmesin diye, çocukları sorunsuz, kolay bir hayatın içinde yaşatıyoruz. Sonra değer bilmeyen, istekleri bitmeyen, kendi başına bir şey başaramayan bireyler oluyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?