ben hamile kaldığımda herkes bana destekçiydi,hatta kayınvalidem ve kayınpeder yanımıza taşınacaktı,ben çalışmaya devam edecektim..vs vs vs
sonra ben iyice ağırlaştım evde oturamaz haldeydim, oğlum anasınıfına başladı onu getirip götüremiordum bile ,bir arkadaşın babasından rica ettik,daha doğrusu bize acıdılar ,o getirip götürdü sonra ben sancılandım gece doğum diye yatırdılar ,telefon açtı eşim gelsek mi ki dendi,neyse doğum durduruldu evde yattım ben doğuma kadar gidip geleyim eve dedi kayınvalidem :)
sonra kırkım çıktı ve ben başbaşa kaldım 3 çocukla, tabiki kendi bakacak dendi,hiç sesimi çıkarmadım şu an 17 aylığız kimseye minnetim yok,çalışmıorum ama kendim bakıorum oyüzden de kimse laf söylemior,oğlumun dersleriyle de ben ilgileniorum,kızlarıma da tek bakıorum,Allah öyle güzel güç verior ki ayrıca böyle olan tek kişi ben değilim,çoğu tek bakıor,o kadar gözün korkmasın,imkanın varsa yardımcı bile tutarım diorsun,ablan varmış
benim günlerce kapımı çalan olmadı burda hiç kimsemiz yok,sadece 1 saatliğine biri gelse de kouşup muhabbet etsek diordum yardımdan geçmiştim ,ablan sana gelse biraz kafan dağılır o bile yeter yardım etmesin ,sadece konuşun dertleşin o bile yeter
sen hiç kimseyi düşünme,onlar çocuklar doğduktan sonra anlayacaklar ,şu an her şey hikaye gibi geliordur,ancak yaşanınca biliniyor
