cnm bu konuda 1,5 yıl evlilik ve daha öncesi 6 yıllık flört dönemini yaşamış biri olarak tecrübelerimi paylaşayım.
öncelikle erkekler değişmekten hoşlanmazlar, onlar hep haklıdır, hep mükemmeldir.sorun hep bayanlardadır. bayan her türlü zorluğu çeker...erkeğin başı ağrısa sanırsın ki kıyamet kopacak...küçücük olayları büyütürde büyütürler. inan ben doğum yaptım, hiç nazlanmadım. eşim bir grip olsa sanırsın ki bir kaç güne ölecek



fıtrat olarak böyleler. biz de fedakalrlık edip edip sonunda karşılığını göremeyince sinir oluyoruz.senelerce alttan aldım aldım...şikayetlerimi söyledim durdum. dinlemedi...neden? anlatmaya başlayınca gene dır dıra başladın diyor, direk kapılarını kapatıyor. ben de artık pek üzerine düşmüyorum. valla dır dırda yok artık. en son askere gitmeden önce kavga ettik ve ben de ipler koptu. gidince soğuk konuştum. yani öyle şen şakrak aşkımlı cicimli konuşmadım. gayet saygılı ve mesafeli...o da anladı, ne oldu diye sordu. yooo bir şey iyiyim vs...dedim. hiç üstelemedim çünkü içimden böyle davranmak geliyordu. yemin törenine gidince de çok cıvıl cıvıl değildim. ne olduğunu sordu ben de kırgın olduğumu ve düzelemediğimi anlattım. gayet saygılı ve sakin bir şekilde. şimdi kuzu gibi...görsen bana şiirler, mektuplar...erkeklere çok yüz vermemek gerekli.
bir de tavsiye...telefonda çok neşeli olmayın. bizim burada çok eğlendiğimizi düşünebilirler, erkekler sadece yansıttıklarımızı algılar, ayrıntıyı düşünemezler



ben kocama şöyle söylüyorum: senin çok zorlandığını biliyorum, kızını çok özlediğini biliyorum, evet günler zor geçiyor,...haklısın askerlik zor...ama bir şeklide geçecek, sağlığına dikkat et ve günleri geçirmene bak...başka şsansımız yok...bugün ağladım, ben de çok zorlanıyorum vs...gerçekçi oluyorum ve inanın çok rahatlıyor. önemli olan anladığımızı hissetmeleri.