yok canım ayrı şehirlerdeyiz biz.
umarım düzelir, geldiğinde annesi yalnız kaldı diye devam ederse konuşup anlatırsın canım. Şu süreçte kendimle kaldıkça şunu anladım ki gerçekten herşeyin bir seviyesi olmalı. Eşim de bende biraz hassas insanlarız yani kimse üzülmesin incinmesin, olaylara hep iyi tarafından bakmaya çalışırız. Ama şimdi görüyorum ki çok yanlış yapmışız. Eşimin ailesini çok seviyorum çok iyi insanlar ama şöyle bir durum oluşmuş. "Onlar zaten takılmazlar buna, onlar anlarlar vs" diye diye çok hakkımıza girilmiş. Ayrı şehirlerde olduğumuz halde sanki herşeyimiz ortakmış gibi bir durum çıkmış ortaya. O yüzden en güzeli baştan sınırı iyi koyabilmek. Artık evliyiz biz ve kendimize ait bir hayatımız var. Bizde bunun farkında olmalıyız, eşlerimizde , ailelerimizde