Sizin ilişkinizi bizim nişanlılık dönemine çok benzetiyorum

Hayatımın eşimle ilgili olan kısmında en berbat dönem diyorum sadece o zamana. Aynen buna benzer öyle saçma şeylerden tartışma çıkıyordu ki. Kıskançlık, sen beni aramadın sormadın, ben aradım sen konuşmadın. Bizde de uzaklık vardı eşimin olduğu yer küçük bir yerdi arkadaş ortamı falan yoktu. Sıkıldıkça bana sarıyordu. Ayrı olmamaıza çalışmamı bahane gösterip çalışma bile dedi. Sonra ne oldu biliyormusun. Sırf rahat konuşalım diye (oda arkadaşım var diye çok konuşamıyormuşuz akşamları ) alel acele eve çıkartı beni. ama ne ev acele çıkınca dikkat etmedim. Temizlik sıfır. Sürekli ağzım yara, kilo kaybediyorum. O dönem deprem oluyor sürekli. Uyuyamıyorum sallanmaktan. Ev arada bir yerde camlar nasılsa dışarının sesi içerde. Gece sarhoşların bağırtılarıyla yataktan fırlıyorum. Bir gece nasıl uyandı isem korku oluştu. Gece olacak diye ödüm kopuyor o denli. Bizimkide yeni atamalr falan arkadaş ortamı oldu. Yalvarıyorum ne olur telde konuşalım ben uyuya kalayım sen kapat korkuyorum çünkü. Beyefendi sırf pes oynayacak diye kabul etmezdi. Arkadaşlarıyla oturuken uyku sorun olmazdı benle konuşacakken yarın iş var olurdu. Ve bu adam bir iki ay öncesinde konuşamıyoruz diye kavga ediyordu benle. sonra eş durumunda yanına gittim. Küçücük bir ilçe. Okulun ortamına ısınamadım çok. Ben tüm hayatımın merkezine onu koymuşum herşeyimi ona planlı yapıyorum. O kendi aleminde. Çok kırıldım, üzüldüm. Değer verip kaşılığını göremeyince kendimden bile soğudum. Baktım ki yok ben alttan aldıkça kaybetmemek için çabalayınca o iiyice salıyor. İyice değerim düşüyor. Geçen yıldan beri hiç taviz vermiyorum. Suçlu bile olsam haklı sebebim hep var

Şimdi her hatasının farkında. İzne geldi benden ayrılmadı hiç. Biraz kötü olmak lazım. Ama ayarını iyi yapmak lazım sanırım. Abartınca da ne halin varsa gör diyorlar çünkü

Gelince ne olacak diyorsun yaa onun için anlttım canım uzun oldu biraz kusura bakma:26: