- 7 Kasım 2013
- 14.758
- 35.998
- 598
- Konu Sahibi meredithgrey
-
- #1
40 uzeri niye bitsin hayat yahu,tam tersi bence yeni basliyor,bir kadinin en guzel en verimli yaslari,para kazanilan,aileye hesap vermeden her istedigini yapan kadindir yani.
Ay su cok sevdigin depresyonundan bi cikar misin lutfen?Yok ben anladım ruh hastasıyım ben kesin. Neden yolun sonunda hissediyorum ?
Bunlar hep korona kafasıMerhaba, herkese sevgiler. Aslında altı sene önce de benzer konu açmışım ve altı senede pek bir şey değişmemiş. Şimdi keşke 35 yaşımda olsam diyorum gerçi çok genç geliyor gözüme.
Yaşlanmaktan korkuyorum arkadaşlar. Aslında yaşlanmaktan derken kırışmak vs. değil onun çaresi var zaten yaşımı da göstermiyorum. Ben geç kalmaktan korkuyorum. Eşim 35 ben 41 yaşımdayım bakınca bu da bir avantaj ama bana ne avantaj dayanıyor ne bir şey! Mıymıylık konusunda bir numarayım adeta! Oysa reel hayatta tuttuğumu kopartan, tezcanlı biriyimdir kolay hasta olmam mesela güçlüyümdür ama iç dünyam adeta patates.
Çok niyetlendik ama döviz de her defasında bizim hevesimizle aynı oranda yükseldi yurtdışına çıkamadık. Bundan sonra da kim bilir şu durumda yani....Belki beş sene sonra çıkıcam ya da iki bilmiyorum ama geç bana göre işte. Nolur bana 40+’lardan umut aşılayın,buna çok ihtiyacım var.
Mesela en büyük hayalim Ege’ye gitmek ama hayat bitti bence, geçti kervan. Yaşlanınca ne anlayacağım kafasındayım. İnanın neden böyleyim bilmiyorum? Aslında bir fikrim var; annem babam kariyer sebebiyle 35’lerinde evlenmişler, 80 li bir çocuk için oldukça büyük ebeveynler. Biz ailecek hiç tatile çıkmadık, sinemaya , denize gitmedik, babamın mottosu hep “işinize gelirse bu kadar “ idi. (Paramız vardı sorun o değil, babam yaşamayı sevmiyordu) acaba diyorum yaşlanırsam ben de babam gibi hayattan vazgeçerim diye mi korkuyorum? Ama korkarken de vazgeçiyorum zaten büyük tezat. Babam konusu da ayrı bir konu ama hiç me
Üstümdeki ölü toprağını atsam, biraz kilo versem hantallıktan kurtulsam. Gerçekten iyi gelir belki.
Bana biraz moral verin ne olur...
Merhaba, herkese sevgiler. Aslında altı sene önce de benzer konu açmışım ve altı senede pek bir şey değişmemiş. Şimdi keşke 35 yaşımda olsam diyorum gerçi çok genç geliyor gözüme.
Yaşlanmaktan korkuyorum arkadaşlar. Aslında yaşlanmaktan derken kırışmak vs. değil onun çaresi var zaten yaşımı da göstermiyorum. Ben geç kalmaktan korkuyorum. Eşim 35 ben 41 yaşımdayım bakınca bu da bir avantaj ama bana ne avantaj dayanıyor ne bir şey! Mıymıylık konusunda bir numarayım adeta! Oysa reel hayatta tuttuğumu kopartan, tezcanlı biriyimdir kolay hasta olmam mesela güçlüyümdür ama iç dünyam adeta patates.
Çok niyetlendik ama döviz de her defasında bizim hevesimizle aynı oranda yükseldi yurtdışına çıkamadık. Bundan sonra da kim bilir şu durumda yani....Belki beş sene sonra çıkıcam ya da iki bilmiyorum ama geç bana göre işte. Nolur bana 40+’lardan umut aşılayın,buna çok ihtiyacım var.
Mesela en büyük hayalim Ege’ye gitmek ama hayat bitti bence, geçti kervan. Yaşlanınca ne anlayacağım kafasındayım. İnanın neden böyleyim bilmiyorum? Aslında bir fikrim var; annem babam kariyer sebebiyle 35’lerinde evlenmişler, 80 li bir çocuk için oldukça büyük ebeveynler. Biz ailecek hiç tatile çıkmadık, sinemaya , denize gitmedik, babamın mottosu hep “işinize gelirse bu kadar “ idi. (Paramız vardı sorun o değil, babam yaşamayı sevmiyordu) acaba diyorum yaşlanırsam ben de babam gibi hayattan vazgeçerim diye mi korkuyorum? Ama korkarken de vazgeçiyorum zaten büyük tezat. Babam konusu da ayrı bir konu ama hiç me
Üstümdeki ölü toprağını atsam, biraz kilo versem hantallıktan kurtulsam. Gerçekten iyi gelir belki.
Bana biraz moral verin ne olur...
Yok ben anladım ruh hastasıyım ben kesin. Neden yolun sonunda hissediyorum ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?