Kızlar bu hisleri zaman zaman hepimiz yaşıyoruz

mesela ben şu sıralar kendime acayip kızdığım bir dönemdeyim. Evlendigimden beri yavaş yavaş kilo aldigimin farkındaydım ama dur demedim kendime. Ara ara spor salonuna gittim, istikrar saglayamadim. Eve koşu bandı aldım, bi odada öylece beni bekledi. 21 gün şekersiz yaptım, bundan sonra da böyle devam edicem dedim, yapamadım. Aslında yapamadım edemedim diyorum ama bilerek yapmadım. Yemek hoş geldi yalan söyleyecek değilim


Sonra da işte aldığım kilolar bu kadar fazlalaşinca kendime kizmaua başladım. Tek suçlu kendimim çünkü. Her ne kadar bahanelerle avunsak da işin aslı bizde bitiyo. Ben 2013-14te kilo verirken öğrenciydim yahu. Şehir dışında okuyodum yurtta kalıyodum yurtta ne piserse onu yemek zorundaydım ayriyeten yemek yapmaya izin yoktu, para konusu zaten kısıtlıydı. Buna rağmen verdin şimdi bu kadar imkanın varken neden bir sürü bahaneye sığınıyosun diye kızıyorum kendime. Kızıyorum ama içime kapanmıyorum, yanlış anlamayın. Kendi kendimle kavga ediyorum hırs yapıyorum, görürsün sen yine vercem diyorum


bu da benim kafayı yeme şeklim olsun


Taa o zamanlar buraya başarı hikayesi yazmış biri olarak yine buralardayım işte velhasili kelam. Bence ara ara böyle uzun uzun konuşalım. Okumaya da usenmeyelim yazılanları. Eminim motivasyon arttırıcı bir unsur olacak:))