Aynen canım anne ve ablanın kıskançlığı.
Ne zaman yanıma gelse hemen bir telefon,''teyzenin dişi ağrıyor gel doktora götür,dayın geldi,dedene yemek götürmen lazım'' hatta bunları bırak bir abla arayıp ''acıktım gel yemek yap'' dermi ya,işten geliyormuş hanımefendi,sanki bu çalışmıyor. Zerre itiraz etmeden yapıyor hepsini. Hep ben ortada kalıyorum,rezil oluyorum.
Kıramam diyor,bir defada beni kırmasan. Beni hep başkaları yüzünden kırdı,onları tercih etti. Sen beni anlarsın diye düşündüm dedi üstünede.
Bir dafeda kıramam diye düşündüğün ben olayım,başkaları anlayış göstersin.
Hep ikinci planda olmak ne kötü ya,hemde baa zaafın varken böyleysen ilerde ne olur Allah bilir.
Evde hiç değeri yok inan,sadece onu yap bunu yap denen biri,hep ezerler. Şimdi benim bulduğum ve onların istemediği işte çalışıyor,arabada verdiler ya tam bitti. Artık sürekli hizmet etmek zorunda,şimdi çok daha fazla işlerine yarıyor.
Sanki ben erkeğim ve kız arkadaşım evden izin alıp çıkamıyor,babasıda evlenmemize izin vermiyor:) o derece komik...
Saygısız değil ama bağımsızlığını ilan edebilmiş olmalı bir insan,ister erkek ister kız,hiç farketmez.
Ben yaşım ka olursa olsun ailemden kararlarıma saygı bekliyorum,ama karşımdaki benimle aldığı bir kararı evden onay alamayınca unutuyor.
Beraber yaptığımız hiç bir planın hiç bir hayalin geçerliliği yok,herşey annesinin ablasının bir hayır demesine kadar yaşıyor...
Durup dururken nerden çıktı bu duygular,hayatımın orta yerinde herşey mahvoldu.4yılım boşa gitti