Marttan haziran sonuna kadar insan yüzü görmemiştim, tek yaşıyordum. Haziran sonunda bir kere arkadaşımla görüştüm, tenha bir cafede oturduk. Sonra temmuzda sevgilim gelip bende kaldı bir hafta, uzak mesafedeydik, 7 ay görüşememiştik. Ben eylülde kpss'ye girdim, şehir dışına ailemin evine taşınmak durumunda kaldım. Eylüle kadar da keyfi olarak dışarıda hiç bulunmamıştım. Şirket etkinliği dolayısıyla da otelde kampa gittik ailecek, 3 gün tatil yapmış olduk, havuza ve denize girdim. Ekim sonu erkek arkadaşımın yanına gittim uçakla, 1 ay kalıp döndüm sonra arkadaşımla iki kez dışarı çıktık. Kahve alıp açık havada, tenha yerlerde içtik, deniz havası aldık.
İki haftayı geçti fırın market dışında dışarı çıktığım. Benim astımım var, annem Alzheimer hastası 53 yaşında, babamın da kronik rahatızlıkları var 61 yaşında. Dürüst olmam gerekirse biz maske ve evde kalmak dışında hiçbir şeye dikkat etmedik. Babamın bu pandemide dahi el yıkama, dezenfekte alışkanlığı olmadı. Dilimde tüy bitti, kapıda elimde kolonyayla beklediğim de oldu, ama nafile. Hiçbir zaman marketten aldıklarımızı yıkamadık (sebze meyve hariç tabi), dışarıdan bolca yemek yedik. Annemin olduğu yerde hijyenden söz etmek zaten pek mümkün değil, hastalığı ileri. Onunla dışarı çıktığımızda maske bile takamıyoruz yüzüne, o yüzden zorunda olmadıkça dışarı çıkarmıyoruz, arabada tutmaya özen gösteriyoruz çıkarırken de.
Biz bu tedbirsizliklerle hasta olmadık. Belirti göstermeden hafif atlatacağımızı hiç sanmıyorum yakalanırsak. Üçümüzden birinde olursa da diğerlerine bulaştırmama gibi bir olasılık yok çünkü annemin bakımıyla ilgileniyoruz babamla birlikte. Temaslı da olmadık hiç, çevremizde yakınımızda duymadık. Sadece erkek arkadaşım, ben onun yanına gitmeden 1 ay önce temaslıydı, testleri negatif çıktı. Ben oradayken de okullar açıktı, öğrencilerinden ailesinde covid çıkanlar oldu. Sıkı bir şekilde dikkat etmediğimiz halde bir şey olmadığına her gün şükrediyorum, üçümüzde de kronik rahatsızlıklar var çünkü.
