çok haklısın, bu konuda ben de kendimde cok eksik görüyorum, ya içime atıp atıp sonra alakasız bir yerde patlıyorum ya da içimde dert oluyo boyle, keske yapsaydım, keske etseydim diye. Ben de elimden geldiğince artık kendimi takip ediyorum, eğer bir şey beni huzursuz ederse dur azıcık da karsımdakini huzursuz etsin madem tek basıma kalmayayım diyorum
yaa cok guzel bir sozz ne kadar da dogru :)
Şimdi hikayeni bilmeden kıyaslıyor gibi gözükmek istemem sadece benimde basımdan bir şeyler geçti belki sana da yardımcı olur diye kendi hikayemden biraz bahsedeyim ben de.
Biz eşimle 18 yasından beri birlikteyiz, üniversitenin ilk senesinde tanıltık. Önce ailesiyle de her sey iyiydi, 23 yasında mezun olduk, ikimizde işe girdik zamanla falan ben artık evleniriz diye beklerken bir noktada ogrendim ki ailesi beni istemiyor. İlk basta gayet aramız iyiyken işler ciddiye binmeye baslayınca neler neler denediler. Ben esimden baska sehirde yasamama ragmen sırf ayrılalım daha cok uzaklasalım birbirimizden diye esime seni yurtdısına master a yollayalım parasını biz verelim falan gibi tekliflerde bile bulundular ( bu arada eşim zaten okulu 2. falan bitirmişti istese bursla yurtdısına zaten cıkabilirdi o zamanda). Neyse önce esim benden sakladı, sonra bir noktada ben ogrendim beni istemediklerini, bir konusma yaptık aramızda, o ailesinin bazen boyle garip davranabileceğini ama eğer onların gonlunu kazanmaya calısırsam basarabileceğime inandıgını soyledi. Sonucta aslında seni tanımıyorlar Berrin yılda bir iki kez gorduler suana kadar bu bir iki gormeyle neyini tanıdılar bildiler ki dedi. Neyse cok uzattım, velhasıl kelam ben bu olaydan sonra bildiğin onlar beni terslese de çocuk gizi nazladım onları. Her ozel gunlerinde aradım, kötü günlerinde yanlarında oldum, hediyeler, cicekler alıp yolladım baska sehirde olmamamıza ragmen. Sonra bir cenazeleri oldu baska sehirde olmasına ragmen kalktım gittim yanlarına destek olmaya, o olaydan sonra kafalarında dank etmeye basladı biraz. Sonra kayınpederim cok buyuk bir ameliyat oldu, ben kalktım gittim evlerini temizledim, refaket ettim.Bayramdı gelen misafirleri agırladım. Bir de benimki bir evin bir oglu ve tek cocuk. Bu olay olurken biz evli degildik henuz, nişanlı bile degildik hatta :) Baktılar ki ben oyle onların kafalarında kurdugu gibi bir insan degilim, oğullarını gercekten seviyorum, ve oraya gelip onlara yardım etmem aslında bir lutuf yapmak zorunda da değilim ama yapıyorum. Tamamen içimden gelerek yaptım bunlarıda. İşte bu son olaydan 3 ay sonra biz evlendik. O tarihten beri de kayınvalimde kayınpederimde etrafımda dönerler, aman kızım iyi misin nasılsın, gibisinden, evlenirken de maddi manevi epey destek oldular.
Demem o ki, sen iyi ol. Onları sanki birer cocuk gibi gor, dediklerine alınma, cocuk nazlanması gibi dusun, sen iyi olursan hem esin daha huzurlu olur der ki benim hanımım elinden geleni zaten yapıyor, hem de sen huzurlu olursun. İyi olmak hiç bir şey sağlamasa iç huzur sağlar. Bırak onlar sana kötülük ettiklerini sansınlar. İyi oldugun surece hep sen kazanacaksın aslında. Çok uzun oldu umarım sıkmadım seni. Ben bu surec sonunda 30 yasımda evlendim hem de 18 yasından beri birlikte oldugum insanla :)
ben de bir iki gün erik yiyeyim sonraki gun kayısı yerim diyordum, teşekkürler kaptanım incir yok suan evde bugun alabilirsem yarın denerim.
Eşimle barıştık, bugün işlerim yetişsin diye her işi yaptı çocukları okula getirip götürdü affetim
- bu emoji çok güzel di mi sanki direk geçmiş yapmayı anlatıyor
o durumda herhalde karadeniz damarim tutar bir eser gurlerim, herkes hizaya gelir
saka bi tarafa Allah hepimizi guzel insanlarla karsilastirsin
