gerçekten çok büyük işsizim. oturdum, geriden başlayarak üşenmedim çoğunu okudum. Kızdım, sıkıldım, yıldım ama valla okudum.
Valla büyü falan yok ben diyeyim. Büyü olsa siz zaten soğurdunuz zaten. Keşke olsaymış yani. Ama baştan beri bırakın soğumayı, daha da kenetlenmişsiniz.
'Gerçek' bir doktora gitseymişsiniz, büyük ihtimalle borderline olduğunuzu söylerlerdi. Ama siz bir sene boyunca psikolojik olarak kendinizi ölüme sabitleyip, adamı her gün arayarak mundar etmişsiniz. Hatta sadece adamı değil, adamın yedi sülalesini darlamışsınız.
ölüm, ölmek, hastalanmak, sizin yüzünden, mağdur olmak gibi şeyler sığındığınız tek kale olmuş.
9 senem heder oldu diye çok dert yanmışsınız ama en azından o 9 senede aşk vardı, arkadaşlık vardı, birisi vardı. İyisiyle kötüsüyle yaşandı. Birlikte büyüdünüz. yol arkadaşı oldunuz. Ama hayat böyledir. Sonsuza kadar süren bir şey yoktur. Tomurcuklanır, gelişir ve çürür. Elbette 9 senelik bir ilişkiyi bitirmek kolay değildir ama bugün olmasa zaten yarın bitecekti.
Bence 9 senenize değil, ondan ayrıldığınız sürede kendinize çektirdiğiniz o suni acılara üzülün.
Ve artık lütfen adamı aramayın.