Abartıyorum sanırım

Ben de güveniyor muyum bilmiyorum ki. İçimi bir yere birilerine dökmem lazım artık. Etrafımdaki kimse beni anlamıyor, herkes davranışlarımı çok saçma buluyor ama bir ilişki bir insanı bu kadar kısa sürede nasıl yorabilir bilmiyorum. Aynı şehirde birbiriyle haftada bir anca görüşebilen bir çiftin yaşadığı özlemi çeken taraf niçin en çok ben oluyorum. İçimde niye sürekli bir korku var, her mesajı "olmadı yapamıyorum ayrılalım" diyecekmiş gibi niçin o korkuyla açıyorum, görmediğim günlerde, acaba kiminle, acaba benden soğuyor mu acaba beni artık sevmiyor mu acaba benden çoktan soğudu mu acaba beni sıradan birisi gibi mi görüyor acaba ben onun için hiç bir şey ifade etmiyor muyum acaba acaba acaba. Hani derler ya uzak ilişkinin en zor tarafı özlüyor mu soğuyor mu bilemezsin diye biz aynı şehirde olmamıza rağmen bu uzaklığı yaşıyoruz ve ben bu korku yüzünden her gün, yalnız kaldığım her an ağlamaktan bıktım. İlişkim yokken çok daha mutluydum oysa onunlayken daha mutlu olmam gerekirken şimdi sürekli ağlama halindeyim. Psikolojim mi bozuldu anlamıyorum fazla abartıyorum görgüsüzlük yapıyorum bencillik yapıyorum belki ama kendimi üzmekten bıktım elimden de başka hiçbir şey gelmiyor, bunları ona da söyleyemiyorum içimde kaldıkça daha da kötü oluyorum çaresiz durumdayım ama saçma bir çaresizlik bunu da biliyorum boşu boşuna kendimi yıpratıyorum belki de ama ben de artık gerçek bir ilişki istiyorum o kişiyle ömrümün sonuna kadar birlikte olmayı istiyorum ve sanırım onun beni sevdiğinden tam emin değilim. Ona da kızamıyorum her şey çok yeni yavaş yavaş sevebilir, benim kadar sevmek zorunda değil ama bu ilişki de pek mutlu değilim sanırım ama onu çok seviyorum ne yapacağımı bu duygusallığımın önüne nasıl geçeceğimi bilmiyorum, artık çok yoruldum.