- 24 Nisan 2016
- 18
- 3
- 1
- 25
- Konu Sahibi portakalkokusu77
- #1
Merhabaa.
Sizleri fazla sıkmamaya gayret ederek direk konuya gireceğim. 16 yaşında bir genç kızım ve sorunum abim.
Geçen sene dışarıdayken abimin aramalarını duymamam ve abime yarım saat kadar geç dönmem sebebiyle kıyamet koptu. Eve geldiğimde abimden tam anlamıyla dayak yedim. Ama öyle böyle değil. Saçımdan tutarak yerde sürükledi resmen. 2 ay sonrada kendi gelip özür diledi ve zorla barıştık.
Barıştık barışmasına ama ben bu olayın üzerine kin beslemeye başladım. Artık en ufak hareketi bile batıyor. 'Tırnaklarını uzatma, tayt giyme, makyaj yaparsan seni öldürürüm, odayı topla sen kızsın, yemek hazırla bu evin kızı sensin' Artık o kadar çok bunalıyorum ki.
Bu davranışları önceden de vardı tabii. Ama abim ya işte, kin tutamıyordum. Kısa süreli küsüp barışırdım kendi kendime.
Fakat şu sıralar yapamıyorum. Tiksiniyorum diyebilirim. Öpmeye çalışıyor uzaklaşıyorum, odaya geliyor ben başka odaya geçiyorum, konuşmaya başladığında olabildiğince kısa kesip bitirmeye çalışıyorum.. Sürekli huyuna gitmeye çalışıyorum ama içten içe bir nefret var. Aşamıyorum bunu. Bir an önce üniversiteye başlayıp kurtulmak istiyorum.
Üstelik onu sevmem konusunda hiç yardımcı olmuyor. Mesela yemek ısıtmamı istedi ve ben o gün yorgunum. Üzerime geliyor, eğer yine ısıtmazsam kavga çıkarıyor. Ya da sürekli benimle uğraşıyor. Ben uğraşmasını istemediğimi yumuşak bir dille belirtmeme rağmen uğraşmaya devam ediyor ve ses düzeyim biraz yükselse yapışıyor saçlarıma. Haksız bile olsa haklı duruma çıkmaya çalışıyor. Sonra annem bana bulaşmaması için kızınca yine beni dövüyor. Ben karıştırıyormuşum ortalığı.
Size sorum şu; acaba ben çok mu abartıyorum? Yani elimde değil ama çok abartıyorsam destek almaya çalışacağım.. teşekkür ederim şimdiden.
Sizleri fazla sıkmamaya gayret ederek direk konuya gireceğim. 16 yaşında bir genç kızım ve sorunum abim.
Geçen sene dışarıdayken abimin aramalarını duymamam ve abime yarım saat kadar geç dönmem sebebiyle kıyamet koptu. Eve geldiğimde abimden tam anlamıyla dayak yedim. Ama öyle böyle değil. Saçımdan tutarak yerde sürükledi resmen. 2 ay sonrada kendi gelip özür diledi ve zorla barıştık.
Barıştık barışmasına ama ben bu olayın üzerine kin beslemeye başladım. Artık en ufak hareketi bile batıyor. 'Tırnaklarını uzatma, tayt giyme, makyaj yaparsan seni öldürürüm, odayı topla sen kızsın, yemek hazırla bu evin kızı sensin' Artık o kadar çok bunalıyorum ki.
Bu davranışları önceden de vardı tabii. Ama abim ya işte, kin tutamıyordum. Kısa süreli küsüp barışırdım kendi kendime.
Fakat şu sıralar yapamıyorum. Tiksiniyorum diyebilirim. Öpmeye çalışıyor uzaklaşıyorum, odaya geliyor ben başka odaya geçiyorum, konuşmaya başladığında olabildiğince kısa kesip bitirmeye çalışıyorum.. Sürekli huyuna gitmeye çalışıyorum ama içten içe bir nefret var. Aşamıyorum bunu. Bir an önce üniversiteye başlayıp kurtulmak istiyorum.
Üstelik onu sevmem konusunda hiç yardımcı olmuyor. Mesela yemek ısıtmamı istedi ve ben o gün yorgunum. Üzerime geliyor, eğer yine ısıtmazsam kavga çıkarıyor. Ya da sürekli benimle uğraşıyor. Ben uğraşmasını istemediğimi yumuşak bir dille belirtmeme rağmen uğraşmaya devam ediyor ve ses düzeyim biraz yükselse yapışıyor saçlarıma. Haksız bile olsa haklı duruma çıkmaya çalışıyor. Sonra annem bana bulaşmaması için kızınca yine beni dövüyor. Ben karıştırıyormuşum ortalığı.
Size sorum şu; acaba ben çok mu abartıyorum? Yani elimde değil ama çok abartıyorsam destek almaya çalışacağım.. teşekkür ederim şimdiden.
