Evleneyim de kurtarayım diye bir zamanım oldu onu da anlatmak isterim o zaman bir anlık o kafada idim :/ 16 yaşımda beni isteyen biri oldu günün sonunda kabul ettim annem yanımda ağladı acındırdı kendini çevremdeki kişilerin benim hakkımda konuştukları konuları söyledi...
Hem o etkenler hem de 7 kişiye hizmet edeceğime gider birine hizmet ederim diye düşündüm
İsteme 18 yaşında olacaktı sadece ad konulacaktı.
Sonra düşündüm çok pişman oldum
O gün halla benim aklımda
Anneme benim hayatım mahvoldu dedim
Bana bizim de hayatımız kötü
Seninkinin bizimkinden üstünlüğü ne
Seninki de hayat benimkide hayat kötü olsa ne olur dedi.
kızlar orda şok oldum o an anladım
Amaçları sadece evden çıkartmaları idi.
Kendimi resmen bitirdim bağırdım çağırdım
İntihar etmeyi bile düşündüm.
Kızlar odun gibi karşı tarafa yaklaştım annem durmadan sen odun gibisin falan diyordu çokça tartıştık
Çok şükür yazın karşı taraf bittirdi olmayacak dediler
8 ay benim için cehennemdi resmen
Baba söylesem bilemiyorum belki bitirdi çoktan
Ama babama da yük olmak istemiyordum
Annem durmadan çirkinligimi yüzüme kusurlarımı yüzüme vuruyordu
Kendimi yük gibi hissediyordum
O gün akılandım evlilik bir çözüm değil tam tersine hayat karartır
Bir daha da asla ailem yanıma gelirse isterse yalvarsin ayaklarımın altına kabul etmeyeceğim bitti
Keşke burdaki cümlelerinizi en başta görseydim