Merhabalar.Zorlu gecen nisan atma sureci,ailedeki aci kayıplar ve bunlardan sonra yasadigim depresyondan sonra hayatima yeniden baslangic yaptım. Radikal kararlar aldim.Bambaska bir insan oldum.Veda etmeyi,yeniden baslamayi öğrendim.
Yillardan sonra ilk defa birine karsi bir duygu besledim.Her seyden once bu duygular bana o kadar uzakti ki,sadece günü yasamaya çalışıyordum. Bir gun ayni okulda olduğum fakat farkli binasında ögretmenlik yapan arkadaşımı fark ettim.Haftasonu kursunda karşılaştık. Her şey tesadüftü.Hani bir bakıştan etkilendim derler yaa.Farkinda olmadan etkilenmisim.Bunu zaman gectikce fark ettim.Bu karsilasmadaki tanismamis ise şöyle oldu.Ben gunesli havada ısınmak icin dışarı cikmistim.O da geldi.Havanin cok soguk oldugunu soyledi.Ben de gelin hocam buraya güneş cok guzel vuruyor dedim.Sonrasinda beni ilk defa gördüğünü ,oteki binada mi oldugumu falan sordu.Sonra farkli yerde olduğu icin bazi ogretmenleri tanimadigini soyledi.Bransimi,sinifimi,şubemi filan sordu.Kendisi il disi tayinle yeni geldi.Okulu ve ortami pek sevmedigini filan anlatti iste..
Neyse ben aliskin olmadigim bu duygunun peşinden gitmeye karar verdim.Ona kendimi fark ettirmek icin okul yemeginde ona yakin bir yere oturdum.Eski mutlu olsaydi kendini velli etmemek icin kacacak delik arardi.Ama ben sacma da olsa espriler filan yaptim,muhabbet kurmaya calistim.
Hafta sonu kurs gunu ilk ders kapi caldi.Baktim o.Mudur yardimcisinu soruyor. Kitap lazimmis.(Ozelden arayabilir)Ben de ayni sebepten ötürü aradigimi soyledim.Sonra kendisi ozelden ona ulasip haber verecegini soyledi.Tekrar geldi ve ulasamadigini soyledi.Sonra da teneffusu gaber vermeye geldi.
Ertesi hafta yine ayni.Teneffusu haber vermek icin geldi.
Muhabbet ederken sıklıkla gozlerimin icine utanarak baktığını hissettim.Ve beni de muhabbete dahil etmeye çalıştığını.
Ama bu anlattiklarim sadece ihtimalke venim benim besledigim duygular ben engel olamasam da arttikca artti.Ama hastalikli bir sekildr degil.Olmazsa da olmaz diyebiliyorum.Ama emek vermek hosuma gitti.
Neyse bunu en yakin arkadasima anlattim.O da onun dogudaki ev arkadaşıyla kendisinin hemsehri oldugunu ,istersem sordurabileceginu söyledi. Kabuk ettim.Ev arkadasinin ona bundan bahsetme ihtimali olabilir.Ama ayip degil,gunah degil.En azindan dusunur dedim.Neyse aradik cocugu.Bahsetti biraz arkadastan. O da aramis onu.Okuldan hoslandigin bir kiz yok mu,evlen artik gibisinden.O da var,konusacagim demis.Kim diye sordugunda kesinlesmeden soylemem demis.
Iki gun sonra arkadas yine sordurdu konustun mu diye.Yine ayni seyleri soylemis.
Ben ise karisik ve ümitli bir vaziyetteyim.Olmazsa uzulurum ama bunalima girmem.nasip degilmis derim ve kapatirim.
Yillardan sonra ilk defa birine karsi bir duygu besledim.Her seyden once bu duygular bana o kadar uzakti ki,sadece günü yasamaya çalışıyordum. Bir gun ayni okulda olduğum fakat farkli binasında ögretmenlik yapan arkadaşımı fark ettim.Haftasonu kursunda karşılaştık. Her şey tesadüftü.Hani bir bakıştan etkilendim derler yaa.Farkinda olmadan etkilenmisim.Bunu zaman gectikce fark ettim.Bu karsilasmadaki tanismamis ise şöyle oldu.Ben gunesli havada ısınmak icin dışarı cikmistim.O da geldi.Havanin cok soguk oldugunu soyledi.Ben de gelin hocam buraya güneş cok guzel vuruyor dedim.Sonrasinda beni ilk defa gördüğünü ,oteki binada mi oldugumu falan sordu.Sonra farkli yerde olduğu icin bazi ogretmenleri tanimadigini soyledi.Bransimi,sinifimi,şubemi filan sordu.Kendisi il disi tayinle yeni geldi.Okulu ve ortami pek sevmedigini filan anlatti iste..
Neyse ben aliskin olmadigim bu duygunun peşinden gitmeye karar verdim.Ona kendimi fark ettirmek icin okul yemeginde ona yakin bir yere oturdum.Eski mutlu olsaydi kendini velli etmemek icin kacacak delik arardi.Ama ben sacma da olsa espriler filan yaptim,muhabbet kurmaya calistim.
Hafta sonu kurs gunu ilk ders kapi caldi.Baktim o.Mudur yardimcisinu soruyor. Kitap lazimmis.(Ozelden arayabilir)Ben de ayni sebepten ötürü aradigimi soyledim.Sonra kendisi ozelden ona ulasip haber verecegini soyledi.Tekrar geldi ve ulasamadigini soyledi.Sonra da teneffusu gaber vermeye geldi.
Ertesi hafta yine ayni.Teneffusu haber vermek icin geldi.
Muhabbet ederken sıklıkla gozlerimin icine utanarak baktığını hissettim.Ve beni de muhabbete dahil etmeye çalıştığını.
Ama bu anlattiklarim sadece ihtimalke venim benim besledigim duygular ben engel olamasam da arttikca artti.Ama hastalikli bir sekildr degil.Olmazsa da olmaz diyebiliyorum.Ama emek vermek hosuma gitti.
Neyse bunu en yakin arkadasima anlattim.O da onun dogudaki ev arkadaşıyla kendisinin hemsehri oldugunu ,istersem sordurabileceginu söyledi. Kabuk ettim.Ev arkadasinin ona bundan bahsetme ihtimali olabilir.Ama ayip degil,gunah degil.En azindan dusunur dedim.Neyse aradik cocugu.Bahsetti biraz arkadastan. O da aramis onu.Okuldan hoslandigin bir kiz yok mu,evlen artik gibisinden.O da var,konusacagim demis.Kim diye sordugunda kesinlesmeden soylemem demis.
Iki gun sonra arkadas yine sordurdu konustun mu diye.Yine ayni seyleri soylemis.
Ben ise karisik ve ümitli bir vaziyetteyim.Olmazsa uzulurum ama bunalima girmem.nasip degilmis derim ve kapatirim.
Son düzenleme: