Kızlar Merhaba... Size danışmak mı denir dert dökmek mi bir şeyler anlatmak istiyorum... 11. Sınıfta başlayıp iki yıl süren bir ilişkim oldu... Bir takım mecburiyetler oluştu gayet ciddi bir şekilde devam ederken ayrılmak istediğini söyledi (aslında problemlerimiz var idi ancak halledilemeyecek şeyler değildi kanımca) böyle ciğerimi ortaya koyarak bitirdim... Sonra antidepresan tedavisi gördüm bir süre, duaya dine yöneldim çok dua ettim gerçekten kendim için hayırlısını dileyip durdum... Ve çocukken aynı binada oturup bir takım şeyler beslediğim (bunlar o dönemin en saf en temiz duyguları ) çocuk çıktı karşıma. Bu duygu durumu anlatacak kelime var mı bilemiyorum ancak en saf sevgiyi ona karşı beslediğimi anladığım an var ya geçmişimde yaşadığım uğruna canımı vereceğim her şey bir anda hiç bir şekilde önem arz etmemeye başladı... (Ne dersiniz çok mu ayran gönüllüyüm?) Sadece yaşadığım psikolojik çöküntüler kaldı, içimde yer edinen aslında... Her neyse insanın geçimini bir anda silip atması asla mümkün olmayan bir durum... Yaşadığım bir takım travmalar kaldı hafızamda bahsetmek istemediğim şeyler kaldı bir kaç cümle öncesinde bahsettigim gibi... Şu an düşününce bile zor şeyler... Icimde bir yerlerde acaba aynı şeyleri tekrar yaşar mıyım sorusu kaldı... Böyle boş odada yankılanıp dururcasına kendime sorduğum bu soru kaldı... Gururumdan ödün vermeyip kendi kendimi günlerce cezalandırışım kaldı... Bütün bu yaşanılanlardan sonra bütün bu içimde yer eden korkulardan sonra şans saydığım insanı kaybeder miyim korkusu kaldı. Kızlar korkmak yersiz mi? Neden böyle bir durumdayım? Yeşillendirinsenize...