Şöyle diyeyim sizin gibi düşündüğüm günlerden sonra daha iyisi çıktı karşıma onu daha da sevdim ve daha da sevildiğimi hissettim ama yapılan bazı hatalar bazı "çocukluklar" yüzünden diyim o ilişki de yıprandı ve bitti. Tüm umudumu kaybetmişken "artık bundan da iyisi yoktur bu zamanda bütün erkeklerin gözü dışarda, artık mutlu olamam heralde" diye düşünürken hayallerimin erkeğiyle tanıştım hiç hissetmediğim gibi hissettim sevildiğimi. Zaman zaman prensesler gibi hissettiğim oldu kendimi. Özetle demek istediğim şu; nefes alıyor olmak umut etmek için yeterli. "Olmaz, sevmez,sevemem" gibi kalıplar gerçekçi değil. İster istemez kendimizi bu düşüncelere kaptırıyoruz ama arada gerçeğe dönüp umut etmek lazım yoksa yaşanır mı :)