Acımı saklasam mı söylesem mi?

Bademli_Magnum

Bademli_Magnum

Güzel haberler geliyor🥳
Kayıtlı Üye
24 Ağustos 2010
3.594
3.268
333
İki buçuk ay önce canım annemi kaybettim. Hastalık sürecimizi en yakın arkadaşlarım biliyordu. Ama onlara bile öyle çok detay anlatmıyordum, içimden gelmiyordu gücüm yoktu insanlara laf anlatmaya.
Fakat arada görüştüğüm, fazla irtibat halinde olmadığım arkadaşımlarım da var. Annemin hastanede yattığı süreçte öyle hal hatır sorma amaçlı mesaj atanlar oldu, onlara hiçbir şey anlatmadım, annemin hastalığını bile bilmiyorlar yani. Şimdi bu arkadaşlarımdan biri bu hafta görüşelim dedi, annemin vefat ettiğini söyleyince şok olacak haliyle ve nasıl oldu hasta mıydı neden öldü vah vah gibi şeyler söylecek. Ben anlattıkça yeniden acım tazelenecek kendimi tutamayıp ağlama krizine giricem biliyorum. Bu acıyı yaşamayan bilemez. Annemin öldüğünü kendim bile kabullenemedim ki. İnsanlara evet annem öldü cümlesini asla kuramayacağım, dilim varmıyor çünkü. Ne yapıcam ben? Sizce söylesem mi söylemesem mi?
 
Başınız sağ olsun öncelikle çok zordur eminim sabırlar diliyorum. Mekanı cennet olsun anneciğinizin.

Söylemeyin yakınınız olsalardı bilirlerdi zaten. Belki konusu bile açılmaz hangimiz arkadaşımızla buluşunca annemizden bahsediyoruz ki. Hiç gerek yok bence.
 
Arkadşın samimi olduğun, yanında kendini rahat hissettiğin biriyse söyle. Ağlamak iyi bile gelir insana çoğu zaman. Yok o yakınlığı hissettiğin biri değilse bie bahane bul ve gitme. Allah rahmet eylesin, başın sağolsun 😔
 
Basiniz sagolsun. Bence kendinizi yaninda rahat hissettiginiz arkadaslariniza anlatin. Isin gercegi bu aci öyle veya böyle taze kalacak. Ama bari sevdikleriniz yaninizda olma firsati bulurlar. Benim yanimda o zamanlar arkadas dediklerimden kimse yoktu. Ama olmasini isterdim
 
Herkes acısını farklı yaşıyor. Ben de babam öldüğünde kimselere söylemedim...çok yakın, hastalık sürecini bilen bir iki kişi hariç.

Nasıl istiyorsanız öyle yapın, böyle bir acınız varken kimsenin "neden bizden sakladı" diye sorgulayacağını sanmıyorum. Öğrenip de detay soran olursa, konuşmak bana iyi gelmiyor diyebilirsiniz.

Rabbim kalbinize ferahlık versin. Cennet mekanlarda kavuşun inşallah.
 
Seni çok iyi anlıyorum.. bende ölüm acısını içimde yaşamayı tercih edenlerdenim.. kimsenin ah vah etmesine katlanamıyordum.. insanların gülüp kahkaha atmalarına da ... başın sağolsun.. annenin vefat ettiğini, konuşmanın sana iyi gelmediğini, İçinde yaşamak istediğini, (çünkü dışarı çıkmıyor o acı, dağ olsa yıkılır, ) bunun için zamana ihtiyacın olduğunu ve uzatmamasını rica edebilirsin.. acın taze daha.. bir süre sonra böyle olmayacak, kabullenecek hatta kendin anlatmaya başlayacaksın.. Ben öldü demek yerine vefat etti demeyi tercih ediyorum.. bir nebze daha ciğerime batmıyor öyle demek bir tık dahacık...
 
will_done .!.:
Şimdi bu arkadaşlarımdan biri bu hafta görüşelim dedi, annemin vefat ettiğini söyleyince şok olacak haliyle ve nasıl oldu hasta mıydı neden öldü vah vah gibi şeyler söylecek.
Genişletmek için tıkla...

şimdi bu kişi, annenin rahatsız olduğunu bilmiyorsa belki sormaz

yani genel geçer nasılsınız sorusuna aman bu virüs ortamında nasıl olalım yuvarlanıyoruz der kapatırsın olur biter

ama belki de ortam seni ferahlatır anlatırsın

şimdiden germe kendini

bazen insan duymayabiliyor da sonra görse de o kişiye bir şey diyemiyor

yani ben şahsen zamanında duymadı isem iki üç ay sonra arkadaşımın annesinin vefat ettiğini duysam o lafını açmadan sormam
 
will_done .!.:
İki buçuk ay önce canım annemi kaybettim. Hastalık sürecimizi en yakın arkadaşlarım biliyordu. Ama onlara bile öyle çok detay anlatmıyordum, içimden gelmiyordu gücüm yoktu insanlara laf anlatmaya.
Fakat arada görüştüğüm, fazla irtibat halinde olmadığım arkadaşımlarım da var. Annemin hastanede yattığı süreçte öyle hal hatır sorma amaçlı mesaj atanlar oldu, onlara hiçbir şey anlatmadım, annemin hastalığını bile bilmiyorlar yani. Şimdi bu arkadaşlarımdan biri bu hafta görüşelim dedi, annemin vefat ettiğini söyleyince şok olacak haliyle ve nasıl oldu hasta mıydı neden öldü vah vah gibi şeyler söylecek. Ben anlattıkça yeniden acım tazelenecek kendimi tutamayıp ağlama krizine giricem biliyorum. Bu acıyı yaşamayan bilemez. Annemin öldüğünü kendim bile kabullenemedim ki. İnsanlara evet annem öldü cümlesini asla kuramayacağım, dilim varmıyor çünkü. Ne yapıcam ben? Sizce söylesem mi söylemesem mi?
Genişletmek için tıkla...
Rabbim sabir versin ama olan olmus artik bunu yazmak bana kolay gelir ama siz kim bilir ne kadar uzgunsunuz. Kibar bi dille bisey anlatmak istemediğini syle ve acini hatırlatıp kendini kötü hissetmene sebep olan ne varsa ondan uzak dur düşünme hatiralatacak olanlarada aci cektigini konusmak istemediğini konuşunca kötü oldugunu net bi dille belirt bence. Bi arkadaşım vardi böyle teyzeleri annesini hatırlattığı icin onlarla bile görüşmeyi kesmişti
 
Allah rahmet eylesin. Başınız sağ olsun. Nasıl içinizden gelirse karşıdaki bir şey der vs diye düşünmeyin. Hatta o esnada içinizden gelmezse konuşmaya devam etmek, açıkça söyleyin. İstemiyorum vs gibi. İsterseniz hıçkıra hıçkıra ağlayın. Tutmayın, hiç bir şey için.
 
Bonbonummm .!.:
Rabbim sabir versin ama olan olmus artik bunu yazmak bana kolay gelir ama siz kim bilir ne kadar uzgunsunuz. Kibar bi dille bisey anlatmak istemediğini syle ve acini hatırlatıp kendini kötü hissetmene sebep olan ne varsa ondan uzak dur düşünme hatiralatacak olanlarada aci cektigini konusmak istemediğini konuşunca kötü oldugunu net bi dille belirt bence. Bi arkadaşım vardi böyle teyzeleri annesini hatırlattığı icin onlarla bile görüşmeyi kesmişti
Genişletmek için tıkla...
Üzgün olmak ne ki. Annem bir kere öldü, ben her gün ölüyorum. Dayanılır gibi değil. Söylemeyeceğim sanırım kendimi hiç hazır hissetmiyorum:(
 
Ben de bir şehre tatile gidecektim,gitmisken eskiden yakın olduğum ama taşınan bir arkadasimla da buluşmak istedim ,onun annesi de kanserdi.
Benle gayet güzel konuştu,gelemeyeceğini söyledi falan... Hatta annesini sordum telefonda,iyidir dedi. Aylar sonra söyledi ki o tarihlerde annesi vefat etmiş zaten . Ama hem konuşmaya hazır olmadığı için, hem de benim tatilde canımı sıkmamak için geçiştirmiş.
Ben de çok nromal karşılamıştım. Kimseye hazır olmadan bir şeyler açıklamak zorunda değilsiniz . Hickimse de size bu durumu sakladiniz diye gönül koyamaz, zaten derdiniz başınızdan aşkin. Buluşun,soruyu da gecistirin bence. Eğer gerçekten paylaşmak istemiyorsaniz
 
will_done .!.:
İki buçuk ay önce canım annemi kaybettim. Hastalık sürecimizi en yakın arkadaşlarım biliyordu. Ama onlara bile öyle çok detay anlatmıyordum, içimden gelmiyordu gücüm yoktu insanlara laf anlatmaya.
Fakat arada görüştüğüm, fazla irtibat halinde olmadığım arkadaşımlarım da var. Annemin hastanede yattığı süreçte öyle hal hatır sorma amaçlı mesaj atanlar oldu, onlara hiçbir şey anlatmadım, annemin hastalığını bile bilmiyorlar yani. Şimdi bu arkadaşlarımdan biri bu hafta görüşelim dedi, annemin vefat ettiğini söyleyince şok olacak haliyle ve nasıl oldu hasta mıydı neden öldü vah vah gibi şeyler söylecek. Ben anlattıkça yeniden acım tazelenecek kendimi tutamayıp ağlama krizine giricem biliyorum. Bu acıyı yaşamayan bilemez. Annemin öldüğünü kendim bile kabullenemedim ki. İnsanlara evet annem öldü cümlesini asla kuramayacağım, dilim varmıyor çünkü. Ne yapıcam ben? Sizce söylesem mi söylemesem mi?
Genişletmek için tıkla...

Bu acıyı yaşamış biri olarak naçizane tavsiyem arkadaşlarınızla görüşün, söylemesi anlatması çok zor ama içinizde biriken acıyı dışarı atın her fırsatta, sonrası daha kötü oluyor, içinden çıkılmaz bir depresyona dönüşüyor.
Yıllar evvel annem tedavi gördüğü sırada aynı koğuşta, 15-16 yaşlarında bir kızın annesi vefat etti, yüzüme baktı koridora çıktı avazı çıktığı kadar benim annem öldü diye defalarca bağırdı yavrucak, o an 31 yaşında bir yetişkindim ama anlayamamışım onu. İki yıl sonra aynı hastalıktan benim annem de öldü, ilk zamanlar aynı sizin gibiydim, sustum sustum, avuçlarımın içi morarırdı sıkmaktan, sonra bir gün eşimle buluştuk evli değildik o zamanlar, hatta doğru dürüst arkadaş bile arkadaş değildik, onun da yeni babası vefat etmişti, arabayla giderken bu konularında etrafında dolaşıp doğru dürüst konuşmayı beceremezken pencereyi açtı ve bağırdı babam öldü ulan benim diye, ardından bende bağırdım insanlara aldırmadan... eve döndüğümde sanki bir yükü boşaltmıştım omuzlarımdan. Acıyı ne kadar paylaşırsan o kadar sağlıklı kalırsın inan yoksa insan aklını yiyecek gibi oluyor
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Kalimero28
dengesiz mi ana kuzusu mu?
5 6 7
Yorumlar
122
Görüntüleme
5K
Kalimero28
Kalimero28
P
Hamilelik lohusalık ve evlilik
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
9K
senemsls
S
D
Annemle çok uzağım
Yorumlar
14
Görüntüleme
2K
succulentaski
succulentaski
D
Sağlıklı ve mantıklı bir akla ihtiyacım var..
Yorumlar
4
Görüntüleme
1K
harika95
H
J
sürekli eleştiren beklenti içine giren eş ailesi
2 3
Yorumlar
59
Görüntüleme
7K
huzurluyum66
H
Back
X