Artık beni hiç sevmediğine,sevmemiş olduğuna inandırdım kendimi.
6 yıl boyunca her kavgamızda,her tartışmamızda ona giden,yalvaran,ağlayan ben oldum.
O beni hep bırakıp kaçtı,ben peşinden kovaladım.
O kaçtı ben yakaladım,o kaçtı ben yakaladım.
Onu aradım,mailler gönderdim,mesajlar gönderdim herşeyi yaptım.
Onu deli gibi sevdim,hayattaki herşeyimi onun uğruna heba edicek kadar sevdim.
Şu anda antideprasanla ayakta duruyorum,ama o bile acımı dindirmiyor,eritmiyor içimdeki sevgiyi.
Lanet olsun içimdeki bu sevgiye diyorum,gebersin diyorum.Bu sevginin yüzünden ne hallare düştüm.
İnsanlar iş yerinde sanki yüzüme acıyarak bakıyorlar.Terkedildin işte der gibi.Suratıma tokat gibi çarpıyor hergün o yüz ifadeleri.
Nasıl geçicek,nasıl dinecek bilmiyorum.Hergün yalvarıyorum Allahıma.
Dayanacak hiç gücüm kalmadı,kurtar beni diyorum,ve size bunları yazarken ağlıyorum.
Bildiğiniz gibi değil çok canım yanıyor,hergün onu görmek,hergün onun sesini işitmek,dayanılır gibi değil.
Bu bana verilmiş en büyük ceza.
Size bişey anlatayım;
Dün kız arkadaşımla beraber iş yerinden biraz geç çıktık,asansörlerin orda bekliyoruz,oda en samimi arkadaşıyla beraber daha çıkmamıştı biz asansörlerde beklerken onun samimi arkadaşı kapıya doğru yönelmişti ki beni görünce asansörlerin orda geri çekildi ve ona haber verdi o orda çıkmayalım der gibi.
Çocuk tam çıkacağı sırada geri döndü,biz uzun bir süre asansörde bekledik ve onlarda biz gidene kadar çıkmadılar.
Anladığım kadarıyla benimle karşılaşmak istemiyor,bunu arkadaşlarıylada paylaşmış.Ben bu kadarmı düşman oldum bir anda.Sanki bir yabancı gibiyim onun için hiç tanışmamışız,sarılmamışız,sevmemişiz,paylaşmamışız.
Ölüdrmüş ve gömmüş beni içinde.
klava:
