Ailemi affedemiyorum,eşimi affedemiyorum,kendimi affedemiyorum.Boğuluyorum,nefes alamıyorum bazen.Diyorum al çoçuğunu da kaç git buralardan,kaybettir izini.Arama sorma hiçbirini.Kafamda kuruyorum,ölçüyorum,biçiyorum,herşey tamam ama gitme zamanı yine onlara kıyamıyorum.Ama onlar benim kalbimi kırarken hep kıyıyorlar. Hepsine kırgınım,bazen gerçekten ciddiye alınmadığımı farkediyorum.Ben herkes için hayatımdan çok ödünler verdim.Ailem için Kendimden hayatımdan,hayallerimden geçtim ama sonuç;yapmasaydın oldu.Evet hiç bir iyilik karşılık beklenerek yapılmıyor,yapılmamalı ama karşılığı da yapmasaydın olmamalı. Eşime de çok kırılıyorum ne dese alınıyorum.8 senedir gözümün içine bakan,bana aşık ve benimde çok sevdiğim bir kocam var.Ama son zamanlarda küçücük olumsuz birşey yapsa benim içim acıyor.Haddinden fazla tepki veriyorum (düzenleme yaptım çoçuğu uyutmaya çalışırken duygularımı tam ifade edemedim ve sanal da olsa kocamın çok iyi bir eş olması konusunda hakkını yiyemem ) Bu arada ee biz ne yapalım diyebilirsiniz,sadece içimi dökmek istedim.Buradan başka kimseyle paylaşamam ki...
Son düzenleme: