- 12 Temmuz 2022
- 25.018
- En iyi cevaplar
- 3
- 80.702
- 528
- Konu Sahibi Orangegreysky
-
- #1
Kızlar selam. Uzun yazacağım çok doluyum, kusura bakmayın şimdiden.
Ben doğduğumdan beri annem babam amcam dedem ben olarak 5 kişi yaşadık. Amcam babam gibiydi, çoğu zaman daha fazla değer verirdim babamdan hatta. Annemle babam evlendiğinde zaten amcam 10 yaşında yokmuş annem bakmış neredeyse. Önce babam sonra dedem vefat etti. Amcam bu zamanlar 50'li yaşlarına yakındı. Evlenmedi hiç.
Neyse dediğim gibi babam gibi olduğu için hep değer verdim. Babam dövmedi beni amcam dövdü. Annemi bile dövdüğünü hatırlıyorum. Ama annem alışmış hiç evi terk edemedi ben de zaten küçüktüm. Çok ağır şeyler söylerdi bana hala etkisini taşırım üstümde. Yine de affederdim sonra.
Bir gün sevgili amcam telefonları kapattı açmadı. Hafif serseri bi tipti annem öldü bi yerde kaldı diye telaş yaptı. Ertesi gün aradı ben evlenicem gelmicem diye. İyi dedik, bize ne zaten.
Sonra evden bizi kovmaya çalıştı. Ev dedemindi dedem de vefat edince hepimize pay düştü biz salağız biraz, amcama güveniyoruz diye amcama vermiştik hakkımızı. Annem inat etti gitmedi evden.
Bi gün geldi eve ben bıraktım o kadını sizi özledim sizle kalıcam diye. İyi dedik. Yine kadınla mesajlaşıyolardı kadını çağırmış kapıya. Mesajlarına baktım sen gel, yengemi kovarım ben bilmem ne demiş. Annem 70 yaşlarına yakın ve kanser hastası. Yine çıkmadık. Hatta o gün sinir krizi gibi bi şey geçirdim elimde bıçakla seni keserim diye dolanıyordum evde
Ben evlendim. Annem gelmedi benle bize taşın en kötü buradan ev tutalım sana dedim istemedi hastane işleri olduğu için. Amcam düğünüme falan gelmedi bu arada.
Ben evden gidince amcam fırsat bildi annemi kovdu evden. Annem artık uğraşamadı muhtemelen evdeki perdeleri bile alıp çıktı evden aynı gün içinde. Amcam beni aradı çıksın annen diye öncesinde. O kadar seviyorum dedim ama hayatımda etmediğim küfürleri ettim. Belki daha fazlasını da ettim sinir krizi gibi bi şeydi yine yarısını hatırlamıyorum.
Şu an başka bir yere taşındı annem yine gelmedi benim buralara. Taşındığı yer tüm sevdiği komşularına yakın ve gözüm arkada değil o yüzden zorlamıyorum artık.
Amcam uzun süredir yazmıyor ama bir süre önce gel eşinle buraya evi sana vereceğim dedi. Al evi... diyebildim anca :) Kanser oldum ben falan diyor inanmıyorum. Duygu sömürüsü sırf. Sanki annem turp gibi kadın.
Neyse buraya kadar okuyan varsa teşekkür edeyim öncelikle. Hepimizin az çok hatası var. 50 yaşındaki adama hala bakıyor olmak, dayak yediği evden gidememek belki annemin hatasıydı ama başka bi yolu öğrenmediği için çok da hata bulamıyorum yine de.
Benim hatam ise şu. Benim için baba gibi biri olan o şahsın düğünüme gelmemesi, beni yalnız bırakması, annemi evden kovmasına rağmen hala üzülüyorum düşününce. Hasta mı acaba diyorum. Annemi bırakmak da başka bi hatamdı ama çok ısrar ettim yalvardım neler neler yaptım gelmedi. Bazen iyi anılar geliyor yine üzülüyorum. Annem bize gelip geri döndüğünde istasyonun ortasında ağlıyorum annemi bu duruma düşürdüğü için o an nefret ediyorum.
Affetmemekte bi sorun var mı sizce? İçim rahat olmalı mı affetmediğim için? Ölümcül hasta olsam son çare o olsa yine bi alo demem demeyeceğim. Kararımda haksız mıyım?
Ben doğduğumdan beri annem babam amcam dedem ben olarak 5 kişi yaşadık. Amcam babam gibiydi, çoğu zaman daha fazla değer verirdim babamdan hatta. Annemle babam evlendiğinde zaten amcam 10 yaşında yokmuş annem bakmış neredeyse. Önce babam sonra dedem vefat etti. Amcam bu zamanlar 50'li yaşlarına yakındı. Evlenmedi hiç.
Neyse dediğim gibi babam gibi olduğu için hep değer verdim. Babam dövmedi beni amcam dövdü. Annemi bile dövdüğünü hatırlıyorum. Ama annem alışmış hiç evi terk edemedi ben de zaten küçüktüm. Çok ağır şeyler söylerdi bana hala etkisini taşırım üstümde. Yine de affederdim sonra.
Bir gün sevgili amcam telefonları kapattı açmadı. Hafif serseri bi tipti annem öldü bi yerde kaldı diye telaş yaptı. Ertesi gün aradı ben evlenicem gelmicem diye. İyi dedik, bize ne zaten.
Sonra evden bizi kovmaya çalıştı. Ev dedemindi dedem de vefat edince hepimize pay düştü biz salağız biraz, amcama güveniyoruz diye amcama vermiştik hakkımızı. Annem inat etti gitmedi evden.
Bi gün geldi eve ben bıraktım o kadını sizi özledim sizle kalıcam diye. İyi dedik. Yine kadınla mesajlaşıyolardı kadını çağırmış kapıya. Mesajlarına baktım sen gel, yengemi kovarım ben bilmem ne demiş. Annem 70 yaşlarına yakın ve kanser hastası. Yine çıkmadık. Hatta o gün sinir krizi gibi bi şey geçirdim elimde bıçakla seni keserim diye dolanıyordum evde
Ben evlendim. Annem gelmedi benle bize taşın en kötü buradan ev tutalım sana dedim istemedi hastane işleri olduğu için. Amcam düğünüme falan gelmedi bu arada.
Ben evden gidince amcam fırsat bildi annemi kovdu evden. Annem artık uğraşamadı muhtemelen evdeki perdeleri bile alıp çıktı evden aynı gün içinde. Amcam beni aradı çıksın annen diye öncesinde. O kadar seviyorum dedim ama hayatımda etmediğim küfürleri ettim. Belki daha fazlasını da ettim sinir krizi gibi bi şeydi yine yarısını hatırlamıyorum.
Şu an başka bir yere taşındı annem yine gelmedi benim buralara. Taşındığı yer tüm sevdiği komşularına yakın ve gözüm arkada değil o yüzden zorlamıyorum artık.
Amcam uzun süredir yazmıyor ama bir süre önce gel eşinle buraya evi sana vereceğim dedi. Al evi... diyebildim anca :) Kanser oldum ben falan diyor inanmıyorum. Duygu sömürüsü sırf. Sanki annem turp gibi kadın.
Neyse buraya kadar okuyan varsa teşekkür edeyim öncelikle. Hepimizin az çok hatası var. 50 yaşındaki adama hala bakıyor olmak, dayak yediği evden gidememek belki annemin hatasıydı ama başka bi yolu öğrenmediği için çok da hata bulamıyorum yine de.
Benim hatam ise şu. Benim için baba gibi biri olan o şahsın düğünüme gelmemesi, beni yalnız bırakması, annemi evden kovmasına rağmen hala üzülüyorum düşününce. Hasta mı acaba diyorum. Annemi bırakmak da başka bi hatamdı ama çok ısrar ettim yalvardım neler neler yaptım gelmedi. Bazen iyi anılar geliyor yine üzülüyorum. Annem bize gelip geri döndüğünde istasyonun ortasında ağlıyorum annemi bu duruma düşürdüğü için o an nefret ediyorum.
Affetmemekte bi sorun var mı sizce? İçim rahat olmalı mı affetmediğim için? Ölümcül hasta olsam son çare o olsa yine bi alo demem demeyeceğim. Kararımda haksız mıyım?