Valla üzüleyim mi sevineyim mi bilemedimBen çok hainlikler gördüğüm için doğal bağışıklık oluşuyor
En azından tanıyıp ona göre kendinizi konumlandırmanıza sevindim. Hainlere diyecek lafım yok :)
Evet evet kendine baksını amcaya söyledim genç daha ne demek kuzumAnnem 67 yaşında. Amcam 50'lerinde.
Çok teşekkür ederim
Geri almayı araştırdım hatta yapalım da dedim anneme ama uğraşmak istemiyor artık. Çok da üstüne düşmedim ne kadar düşüp lafını açarsam o kadar canını sıkıyordu durum.
Annenize bir imza attıracaksınız ve gerisini mahkeme halledecek. Hangi şehirdesiniz bilmiyorum ama ev kolay alınmıyor. En ucuz ev 1milyon tl olmuş durumda. İhtiyacınız olmasa bile sırf öyle birine pabuç bırakmamak için alırdım evdeki hissemi.
İşte annem de benim o kadar emeğim var diye inat etti neredeyse 1 sene çıkmadı. İstanbul'da annem ev fiyatları uçtu farkındayım ama istemedi maalesef.
Çok zor şeyler atlatmışsınız. Annenize de Allah şifa versin inşallah sağlığına kavuşur. Benzer durumları yaşıyoruz aslında. Çevremde ya dört dörtlük birbirine sahip çıkan aileler görüyorum ya da öldüresiye işkence çektirenleri. Normal geçinmeyi, saygıyı öğrenemiyorlar. Sizin en başta hiç amcanızın boş kırıcı yanlarına şahit olmadan o evden gitmeniz gerekiyormuş. Affetmeye gelince aslında affedilecek biri değil maalesef birde hastalıktan ölsede karakter değişmiyor pişmanlık değil aslında onun yaşadığı yalnızlık... Ne nefret duyup kendine zarar vereceksin ne de affedip aynı hatayı yapmasına izin vereceksin. Sanki hiç yokmuş gibi devam edin hayatınıza annenizde konuşmasın bence. Daha da sinirlerini yıpratır. Benim ki de dayımı affetti zamanında üstelik haklı olduğumuz halde köye ayağına biz gittik. Ama huylu huyundan vazgeçer mi hiç? :) Bu yüzden büyük hatalarda, sana ve psikolojine zarar veren anne baba dahi olsa mesafe koyulmalı çünkü 2. 3. şans dediğiniz şeylerin sonu hep hüsranla bitiyor.Kızlar selam. Uzun yazacağım çok doluyum, kusura bakmayın şimdiden.
Ben doğduğumdan beri annem babam amcam dedem ben olarak 5 kişi yaşadık. Amcam babam gibiydi, çoğu zaman daha fazla değer verirdim babamdan hatta. Annemle babam evlendiğinde zaten amcam 10 yaşında yokmuş annem bakmış neredeyse. Önce babam sonra dedem vefat etti. Amcam bu zamanlar 50'li yaşlarına yakındı. Evlenmedi hiç.
Neyse dediğim gibi babam gibi olduğu için hep değer verdim. Babam dövmedi beni amcam dövdü. Annemi bile dövdüğünü hatırlıyorum. Ama annem alışmış hiç evi terk edemedi ben de zaten küçüktüm. Çok ağır şeyler söylerdi bana hala etkisini taşırım üstümde. Yine de affederdim sonra.
Bir gün sevgili amcam telefonları kapattı açmadı. Hafif serseri bi tipti annem öldü bi yerde kaldı diye telaş yaptı. Ertesi gün aradı ben evlenicem gelmicem diye. İyi dedik, bize ne zaten.
Sonra evden bizi kovmaya çalıştı. Ev dedemindi dedem de vefat edince hepimize pay düştü biz salağız biraz, amcama güveniyoruz diye amcama vermiştik hakkımızı. Annem inat etti gitmedi evden.
Bi gün geldi eve ben bıraktım o kadını sizi özledim sizle kalıcam diye. İyi dedik. Yine kadınla mesajlaşıyolardı kadını çağırmış kapıya. Mesajlarına baktım sen gel, yengemi kovarım ben bilmem ne demiş. Annem 70 yaşlarına yakın ve kanser hastası. Yine çıkmadık. Hatta o gün sinir krizi gibi bi şey geçirdim elimde bıçakla seni keserim diye dolanıyordum evdeTedavi gördüm sonrasında, küçük bi detay :)
Ben evlendim. Annem gelmedi benle bize taşın en kötü buradan ev tutalım sana dedim istemedi hastane işleri olduğu için. Amcam düğünüme falan gelmedi bu arada.
Ben evden gidince amcam fırsat bildi annemi kovdu evden. Annem artık uğraşamadı muhtemelen evdeki perdeleri bile alıp çıktı evden aynı gün içinde. Amcam beni aradı çıksın annen diye öncesinde. O kadar seviyorum dedim ama hayatımda etmediğim küfürleri ettim. Belki daha fazlasını da ettim sinir krizi gibi bi şeydi yine yarısını hatırlamıyorum.
Şu an başka bir yere taşındı annem yine gelmedi benim buralara. Taşındığı yer tüm sevdiği komşularına yakın ve gözüm arkada değil o yüzden zorlamıyorum artık.
Amcam uzun süredir yazmıyor ama bir süre önce gel eşinle buraya evi sana vereceğim dedi. Al evi... diyebildim anca :) Kanser oldum ben falan diyor inanmıyorum. Duygu sömürüsü sırf. Sanki annem turp gibi kadın.
Neyse buraya kadar okuyan varsa teşekkür edeyim öncelikle. Hepimizin az çok hatası var. 50 yaşındaki adama hala bakıyor olmak, dayak yediği evden gidememek belki annemin hatasıydı ama başka bi yolu öğrenmediği için çok da hata bulamıyorum yine de.
Benim hatam ise şu. Benim için baba gibi biri olan o şahsın düğünüme gelmemesi, beni yalnız bırakması, annemi evden kovmasına rağmen hala üzülüyorum düşününce. Hasta mı acaba diyorum. Annemi bırakmak da başka bi hatamdı ama çok ısrar ettim yalvardım neler neler yaptım gelmedi. Bazen iyi anılar geliyor yine üzülüyorum. Annem bize gelip geri döndüğünde istasyonun ortasında ağlıyorum annemi bu duruma düşürdüğü için o an nefret ediyorum.
Affetmemekte bi sorun var mı sizce? İçim rahat olmalı mı affetmediğim için? Ölümcül hasta olsam son çare o olsa yine bi alo demem demeyeceğim. Kararımda haksız mıyım?
Çok teşekkür ederim amin inşallah.
Amcamla ilişkim çok iyidir. Değeri kıymeti anlarım da annemi ve beni döven insanı da sevmem. İnsanlar şiddet gördüğü için anasını babasını sevmezken siz nasıl buna rağmen amcanızı hala seviyorsunuz?
Şu an sevmiyorum. Aklıma hasta olabileceği geliyor o bize merhamet göstermemiş benim yine aklıma geliyor işte ne bileyim. Önceden neden sevdin derseniz bilemem çocuktum belki aklım ermiyordu belki erse de "sinirlenince yapıyor yoksa çok iyidir o" diyen kadınlar gibi gerçeği reddediyordum bilmiyorum.
Babaniz dedenizden önce vefat ettiyse annemizin miras hakkı olmuyor zaten diye biliyorum. Miras amcanizla sizin hakkınız.
Önce vefat etti evet. İmza verdik diye hatırlıyorum ama ben 18'den küçüktüm o zaman belki benim velim olarak imza vermiştir hiç hatırlamıyorum oraları. Halalarım da var onlar da imza verdiler amcamın üstüne geçirmek için.
Evet babaannem babamlar çok küçükken ölmüş, babam bile hatırlamıyordu pek amcam hiç hatırlamıyor zaten. Halalarım falan da var ama bakmamışlar annem evlenince onlarla yaşamaya başlamış o sebeple.
Olayın çok sağlıksız olduğunun farkındayım, bağ gibi değil yani bana kanserim dediğinde ilk tepkim üzülmek değil inanmamak oldu, 2+2 4 dese yine inanmam şu an, güvenmem, kapımda yatsa affetmem. Ama dediğiniz gibi sanırım o bağ var, affetmeyecek olsam da hasta olabileceğini düşünmek üzüyor da bi yandan. Bi yandan annem de kanser ama evden kovdu, hak ettiğini yaşıyor diyorum. Bilmiyorum tekrar almalıyım terapi belki de haklısınız.
Katılıyorum, çok teşekkürler.
O zaman dedenin mirası sadece çocuklarına kalır. Babanızın hakkı da siz ve varsa kardeşleriniz arasında paylaştırılır. Annenizin yasal hakkı olmaz bu durumda.
