- 14 Ekim 2012
- 5.702
- 12.333
- 498
O kadar sinirliyim ki
Her hafta sonu olduğu gibi kalktık güzelce kahvaltımızı yaptık.
Ben geç hazırlanıyorum diye 2-3 hafta önce sen hazırlanırken çocuğu ben giydireyim uzun sürüyor yoksa dedi tamam dedim
Bugün yine ben hazırlanırken (o öyle dedi diye) kızımın kıyafetlerini verdim bugün bunları giyecek diye.
Hazırlandık çıktık, kahve içelim dedik. Sonra tam kahve sırasındayken cüzdanını evde unuttuğunu fark etti.
Tamam ben öderim vs dedim ben konuşurken birden gözlerinden ateş çıkmaya başladı sinirli sinirli bastı gitti eve cüzdanı almaya.
Giderken ben anladım günümün burnumdan geleceğini biz de gidelim eve boşver dedim yine sinirli sinirli baktı hayır dedi gitti.
Biz kızımla oturduk bekledik, geldi surat 5 karış.
Noluyor sana, ne bu tavrın dedim. Yok işte çocuğun her şeyiyle kendi ilgilenmiş, giydirmiş çıkarken eli ayağına dolaşmış benim yüzümden unutmuş.
"Ee sen kendin böyle istedin, geç çıkıyoruz ben giydireyim dedin." dedim duymamazlıktan geliyor.
Dedim zaten her gün ben giydirip ben çıkartıyorum üstünü, dışarı giderken giydirmek mi zor gelecek bana? Kendi suçunu bana atmaya çalışıyorsun, hafta sonunu da berbat ettin sağ ol dedim hangisi güzel geçiyor ki zaten dedi ben çok kırıldım.
Tamam biz eve gidelim sen tek başına güzel geçir dedim. Kızımın montunun arabada olduğunu fark ettik dedim ben tek gidiyorum baba kız takılırsın güzel güzel benimle gününü kötü geçirmezsin dedim eve geldim tek başıma.
O kadar yoruldum ki bu huyundan, elini çarpsa ben hatalıyım, bardak elinden düşse ben hatalıyım.
Bir şeyi unutsa ben hatalı oluyorum. Baştan beri böyleydi (sevgiliyken değil tabi) ve değişmiyor maalesef, ailesi de böyle
Diyeceksiniz nasıl katlanıyorsun iyiyken gerçekten çok iyi ama böyle herkesin aman deyip geçtiği küçük şeylerin biz de suçmuş gibi gösterilmesi beni çok yoruyor. Artık böyle anlarda sevgimi bile sorguluyorum iyi olduğu zamanları da götürüyor. Gerçekten yoruluyorum ruhen.
Her hafta sonu olduğu gibi kalktık güzelce kahvaltımızı yaptık.
Ben geç hazırlanıyorum diye 2-3 hafta önce sen hazırlanırken çocuğu ben giydireyim uzun sürüyor yoksa dedi tamam dedim
Bugün yine ben hazırlanırken (o öyle dedi diye) kızımın kıyafetlerini verdim bugün bunları giyecek diye.
Hazırlandık çıktık, kahve içelim dedik. Sonra tam kahve sırasındayken cüzdanını evde unuttuğunu fark etti.
Tamam ben öderim vs dedim ben konuşurken birden gözlerinden ateş çıkmaya başladı sinirli sinirli bastı gitti eve cüzdanı almaya.
Giderken ben anladım günümün burnumdan geleceğini biz de gidelim eve boşver dedim yine sinirli sinirli baktı hayır dedi gitti.
Biz kızımla oturduk bekledik, geldi surat 5 karış.
Noluyor sana, ne bu tavrın dedim. Yok işte çocuğun her şeyiyle kendi ilgilenmiş, giydirmiş çıkarken eli ayağına dolaşmış benim yüzümden unutmuş.
"Ee sen kendin böyle istedin, geç çıkıyoruz ben giydireyim dedin." dedim duymamazlıktan geliyor.
Dedim zaten her gün ben giydirip ben çıkartıyorum üstünü, dışarı giderken giydirmek mi zor gelecek bana? Kendi suçunu bana atmaya çalışıyorsun, hafta sonunu da berbat ettin sağ ol dedim hangisi güzel geçiyor ki zaten dedi ben çok kırıldım.
Tamam biz eve gidelim sen tek başına güzel geçir dedim. Kızımın montunun arabada olduğunu fark ettik dedim ben tek gidiyorum baba kız takılırsın güzel güzel benimle gününü kötü geçirmezsin dedim eve geldim tek başıma.
O kadar yoruldum ki bu huyundan, elini çarpsa ben hatalıyım, bardak elinden düşse ben hatalıyım.
Bir şeyi unutsa ben hatalı oluyorum. Baştan beri böyleydi (sevgiliyken değil tabi) ve değişmiyor maalesef, ailesi de böyle
Diyeceksiniz nasıl katlanıyorsun iyiyken gerçekten çok iyi ama böyle herkesin aman deyip geçtiği küçük şeylerin biz de suçmuş gibi gösterilmesi beni çok yoruyor. Artık böyle anlarda sevgimi bile sorguluyorum iyi olduğu zamanları da götürüyor. Gerçekten yoruluyorum ruhen.