2 yıl önce biriyle konuşuyodum. Herşey çok güzeldi sanki dünyada tek ikimiz vardık. yanyana gelince sadece birbirimize bakardık. tek sorun vardı o bekardı ben 2 çocuğuyla terkedilmiş kadın. eşim çok dövüodu beni elimden geleni yaptım ayrılmamak için 8 sene evli kaldım. kumar oynadı aldatmışda en son eve borçlu gelcek dedi gitti gelmedi bende annemlere sığındım. sonra hayatıma bahsettiğim kişi girdi ama ailesi dul kadınla nasıl konuşup ah alırsın dedi onlarda öyle bişey yokmuş annesi dizlerini döve döve ağlamış küfür gibi geldi bana. oda terketti ama bu 2 senelik ayrılık süreci ara ara konuştuk unutamıyorum. ukte kaldı içimizde. geçen günde çocuk gördüğü kardeşim asla dediği kendinden 10 yaş küçük biriyle nişanlandı hoş kız çocukluğundan beri onu sevio yanına yaklaşan kız olsa ayırmak için türlü türlü şeyler yapıo ve başarıoda. hep tartışırdık dibinden ayrılmıo die. neden o dediğimde zaten biri olcaktı isim kişi ne farkeder Allah'ın dan bul dedin bana al işte daha ne istiosun dedi. en son ölüme bile gelme demiştim sürekli onu dedi. Daha dün yazıştık senle yaşadıklarımı kimseyle yaşayamam illa yerin var bende dedi. Günah değil mi böyle sevenleri ayırmak. oysaki dinimizde sahip çıkmak, merhametli olmak, anlayışlı olmak yok mu? şimdi soruyorum bu kadar sevenin ahı kalır mı günah değil mi çok zorlu yollardan geçtim bende istemedim böyle olayım. tüm duygularım köreldi sadece aşk değil. Allah'a havale ettim ama insan istiyor dünya gözüyle görmeyi Rabbimin adaletinin tecellisini. hala canım yanıo. çok derinde tuhaf bi kırgınlık bünyemi, hayatımı ele geçirdi resmen