Nereden başlasam bilmiyorum. O kadar mutsuz ve hayalkırıklığına uğramış haldeyim ki..
Hep hayal ederken; eşim hem dostum hem aşkım hem yoldaşım olsun, azıcık aşım ağrısız başım olsun, huzurumuz olsun yeterli der mutlu olurdum. O kadar zor bir hayatım oldu ki.. Başkalarının günlük sevinçleri, benim için çok duygulu olaylardı. Ne bileyim mesela babam bana bir kere sarılıp " canım kızım" dese ömrümden 3-4 sene verebilirdim. Ya da ne bileyim, kendime eş diye seçtiğim adam derdimi anlattığımda bana sarılıp "korkma geçecek" dese, herşey iyi olacak gibiydi...
Olmadı..
Kendime seçtiğim eş bana dost olmadı.. Derdimi anlattım, kavga etti, bağırdı, abarttı, özellikle kendi ailesine karşı beni ortaya attı.
En ufak bir kavgamızda onları arayıp, onlara küfür etti bağırdı. Onlar da bana saldırdı senin yüzünden bu halde diye. "kaç senelik oğlum demezdi" diye. Kimse bana sormadı "sen ne hissediyorsun." diye. İyi niyetle yaklaştım olmadı, mesafe koydum olmadı.
Kendime eş diye seçtiğim beni harcamaktan hiç korkmadı. İki gün güldüm üçüncü gün altında aklıma gelmeyen düşünceler barınan cümlelerle ithamda bulundular.
"sen bana dost olmadın" dedim. "senin dostların başka" derken iki günlük okul arkadaşlarımı kastetti.
Bazen diyorum ki, hayat hiç gülmedi belli ki gülmeyecek. Kendi elimle sonlandırsam huzur bulacak mıyım? Yaşayamadığım hayallerime ağlarken, henüz ölmek istemiyorum dedim. Ama böylesi hayat nereye kadar?