17 yaşında babamı kaybettim.. Unu menzunu 2 yilliktim. Ayrıca felç hastası bi annem var.. Başımızda bizi tutan bisey yokken 400 tl maaşa çalıştım. Acikogretimle okula devam etmek istedim ama harçları param yetmiyordu. Arkadaşlarım aralarında toplamışlar düşün.. Kalan 2 yılı da öyle bitirdim. Çalıştıkça tecrube kazandıkça maaşım arttı.. Bi sürü dert atlattım.. Ablam annem ben di dünyamız.. Akrabalar sadece manevi destek.. Hayat böyle büyüttü bizi.. Benim bi halam var.. Gerçi bi sürü akraba var da neyse.. Bi gün bana dediki "Siz orospu olursunuz diye bekliyordum ama beni utandirdiniz" Abimde "yengen herkese sizi anlatiyor ayaklarinizin ustunde nasil durdugunuzu"
Kimse destek olmadı biliyor musun?
Sonra biraz daha cesaret kazandım. Müşavirlik sınavlarına girdim. Kazandım.Meslegim de daha gucluyum artık.
Ha bu arada aşk hayatımda çok sevdiğim bi adam oldu.. EVlilik için oyaladi beni.. O kadar aşık oldum ki ona her gel dediğinde gidiyordum. Evlenmek için bi gün sesimi "Hasta bi anne, Sorumsuz abla sen bu haldeyken olmaz ailem de karşı cikar" resmen duygularımı kullandı hiç acimadi.. Hayat devam etmez dedim. EDIYORMUS. iyiki ayrılmış benden.. Şu an karşıma çıkan adam eşim iyiki onunla evlenmisim.. Iyilik karşıma çıkmış.. Allah bu sınava tabi tutmuş beni demekki Kıymetini bileyim dı.. eşimin anneme bi sarilisi var. Görsen mutluluktan delirirsin..
Bunları niye anlattım biliyor musun?
Hayat öyle büyük bi sınav ki!! Sen sınıfta kalmamak için cabalaman gerek.. Herşeye ve herkese rağmen.. Sana deli gözüyle bakan babamı bile utandirmak senin elinde..
Ha bu arada benim de psikolojim bozuldu tabi.. Psikologlara da gittim. Hatta bi doktor bana sen herşeyi kabullenmissin inancın da tam... Senin benimle yapabilecegim bisey yok.. Bana boşuna para verme Ne biçim doktor diyordum o zaman.. Çok büyük kaygı bozukluğu yaşadım. Ya anneme bisey olursa, falan filan ınter milan..
Sen dik dur.. Yılma ... Yıkılma.. Kader olgusunu kabul edecek kadar inancliysan mücadele edecek kadar cesaretin olur zaten.. Önce iyi bi psikolog ile basla..