Aidiyet duygusu

strawberry_cake

Popüler Üye
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
15 Nisan 2017
3.518
9.124
158
Iyi aksamlar hanimlar. Bir suredir icim buruk kafami bir turlu toparliyamiyorum. Icimi dokmeye ihtiyacim var cunku cevremde pek konusacak kimsem yok. 8 yil once Turkiyeye yerlestim. Kendi istegimle verdigim bir karardi ama bu kadar zorlanacagimi bilmiyordum acikcasi. Evliyim iki cocugum var. Benim sorunum bu 8 yil icerisinde bende bir turu bir aidiyet duygusu olusmadi. Hala yabancilik cekiyorum eski cevremi guven bagi kurdugum ortami ve insanlari cok ozluyorum. Yasadigim yerde deger gormek icin sadece 'insan' olmak yeterliydi. insanlar isini layikiyle yaptigi icin herhangi bir kurum veya bir hizmete ihtiyac duydugumda gonul rahatliyigla gidip isimi halletmenin ve buna benzer seylerin eksikligini cok hissediyorum. Kendimi cok yanliz ve guven duygusundan uzak hissediyorum burda. Guven duygusundan kastim kafamda hic bir endise olmadan kendimi 'rahat' hissedebilmek. Tam olarak ifade edebildimmi kendimi bilmiyorum ama bu anlatmaya calistigim seyler yuzunden modum cogu zaman dusuk oluyor. Hayat dolu ve kendiyle barisik insanlari gorunce cok gipta ediyorum buda buruklugumu dahada arttiriyor. Insanlarla iletisim kurdugumda cogu zaman bir kopukluk oldugunu hissediyorum buda beni uzaklastiriyor herkesten. Kendi memleketimde olmama ragmen komsularim haric pek kimseyle diyalogum yok. Turkiyeyi gömmek icin anlatmiyorum bunlari lutfen buraya cekmesin kimse konuyu. Oraya tekrar gitmek bir cozum degil cunku esim istemiyor. Bu kadar yil gecmesine ragmen alismis olmam gerekmezmiydi bulundugum ortama. Aceba hersey kafamdami bitiyor. Annem hala burdaki yasantiyi kabullunemedigimi soyluyor. Gercekten kabullenmeye calissam daha mi kolay olacak alismak. Ben bu yanlizlik ve guvende hissedememe duygusundan artik cok muzdaribim cunku bu hisler bende agir psikolojik sorunlara yol acti. Uzun suren bir depresyondan sonra kaygi bozuklugu ve saglik takintilarim olustu. Bu sorunlarim yuzunden kendimi harabe gibi hissediyorum.Psikologa gitmek cozum olurmu? Acikcasi gidersem 'dinlenmis' gibi gozukup bir sonuc elde edemeden gonderilmekten korkuyorum. Bu dusuncede bende olusan psikolojik sorunlarin bir etkisidir belki bilmiyorum. Hayat tecrubesi olan kisilerin fikirlerine cok ihtiyacim var
 
Nerden geldiniz?

Ben de 8 yıllık göçmen olarak (sizin ters istikamette) şunu söyleyeyim ki doğduğun büyüdüğü ülkeden başka bir yerde yaşamak çok çok zor. 10yıl, 20yıl, 30yıl geçse de beynindeki ev = doğduğun ülke

Anne haklı, alıştığınız standartı arıyorsunuz. Şöyle ki ben alıştığım standartı üstünde bir ülkedeyiz şimdi ama yine de özledim yani. Standartlar yükselse bile memleket özleniyor, o içteki his gitmiyor.
Benim şartları iyi, hayatım rahat dediğim gibi yine de Türkiyeyi özledim. Siz de memleketi özlemişsin durum bu. Alıştığınız standartı altına düşmek de tuz biber ekmiş.

Size tavsiyem olumlu yönleri de görmeye çalışın. İklim güzel, denize gitmek kolay, yemekler çok güzel, insanlar sıcakkanlı... memleket hasretini gidemez ama o kadar da kötü değil be demenize yardım eder.
 
Son düzenleme:
Evet her şey kafanızda bitiyor. Bir yere alışmak tamamen insanın kendi elinde. 8 sene boyunca ne yaptınız alışmak için, çevre edinmek için, yeni insanlar tanımak için? Yeterince çaba gösterdiğinize inanıyor musunuz mesela? Psikolojik yardımın faydası olur olmaz denemeden bilemezsiniz bi deneyin bence. İnsanın alıştığı düzenin dışına çıkması evet zor anlıyorum ama 8 sene ve iki çocuktan sonra hala sıkıntı yaşıyor olmanız da normal bir durum değil. Ben annenize hak verdim
 

Ben katılmıyorum panpacım bu yoruma. Olduğun ülkeye yerleşmiş olabilirsin, dilini konuşuyor olabilirsin, çevren olur işin gücün de olur ama ne olursa olsun kendi ülkenin yerini tutmuyor. O özleme hali farklı bir şey, çünkü vatanın beyindeki ve kalpteki yeri bambaşka bunlardan bağımsız bir yerde.
 
Beni anlamana sevindim. Yasadigim duyguyu cok guzel tarif etmissin aynende orayi evim gibi goruyorum. Yani ait oldugum yer orasi burda kendimi emanet gibi hissediyorum. Burda her yere egreti geliyorum sanki. Cocuklugum gencligim en yakin cevrem sevdiklerim herseyim orda kaldi. Hayata karsi iyimserligim pozitifligim umidim yitti gitti sanki. Turkiyeye geldigimden beri bir cok zorlu surecten gectim allah daha beterinden korusun sukursuzluk etmek istemiyorum ama psikolojik anlamda cok yiprandim. Hayat standartlarida dedigin gibi tuz biber oldu aradaki fark ucurum gibi. Aslinda beni en cok zorlayan seylerden biri burda insan olarak hic degerim yokmus gibi hissediyorum. Insanlarin cogu ye kurkum ye mentalitesini tasiyor. Buranin insani sicakkanli misafirperver vs ama sosyal hayatta herkes cok tahammulsuz asabi ve bir mesele oldumu iş cok cabuk saygisizliga varabiliyor. Buna benzer daha cok sey var aslinda. Sanirim dedigin gibi en mantiklisi olumlu seylere yonelmek ve onume bakmak artik oldugu kadar. Bu arada bati avrupadan geliyorum fazla detay veremiyorum kusura bakma.
 
Son düzenleme:
Soyle soyleyeyim farkli ortamlara girip ciktigim cok oldu birde esimin gorevi sebebiyle bir kac kez il degistirdik. Gittigim her yerde komsularimla saglam iliskilerim oldu ayni sekilde esimin is arkadaslari ve esleriylede guzel diyaloglarimiz oldu. Hala 6 sene gormedigim komsularimla diyalogum var. Ama genel olarak buyuk bir eksiklik hissediyorum bunun yerinide hic birsey doldurmuyor. Memlekete yerlesmeden once hersey daha guzeldi cok gezerdik esimle her firsatta il disina cikar farkli yerleri gezmeye giderdik. Bu beni cok tatmin ederdi eksikligini hissettigim duygulari bir nebze bastirirdi. Ama memlekete yerlestikten sonra hersey degisti mahalle baskisina maruz kaldim tamamen farkli hayat gorusunu benimseyen insanlarin arasina dustum kendimi dislanmis hissettim. Buda ozlem duygusunu baya depreştirdi.
 

Kendimi doğru ifade edemedim sanırım Elbette kendi ülkenin yeri başka, Erasmus yaptım ülkemi o kadar özledim ki. Oysa çok güzel bir ülkedeydim, her şey harikaydı ama yok ısınamadım. O zaman anladım ki başka ülkede yaşayamazmışım. Böyle diyorum ama eşim iş teklifi aldı yurt dışından ciddi ciddi düşündük temelli gitsek mi diye. Eğer olsaydı ve gitseydik özlem olurdu belki alışmakta sıkıntı olurdu ama neticede ailem Yanımda olurdu 8 senede illa ki alışır, kendimi mutlu etmenin bir yolunu bulurdum. Bir yere alışmak bence tamamen insanın kendi elinde. Burda bir üye vardı Bursa’ya gelin gitmiş İstanbul’dan her hafta alışamadım diye konu açıyordu. Komşularım soğuk, iş yerindekilere ısınamadım, tek gezmeyi sevmem, evde oturup eşimi bekliyorum eşim çok çalışıyor yazıyordu. E bu durumda tabi alışamaz çünkü çaba göstermiyordu ve beynini hep alışamadıma yoruyordu.
 
Bende bulunduğum sehre kendimi ait hissetmiyorum. Fakar esimi gectim 2 cocugum var onları surekli dibe cekmek bana cok kotu bir fikir gibi gözüküyor. Korona dolayısı ile nerdeyse kimseyle görüşmüyorum. Ondan öncesi is arkadaşlarım vardi. Bir 2 tane.
Tavsiyem acil olarak bir uzmandan destek almanız
 
Haklisiniz boyle yaparak hem esimi hem cocuklarimi dibe cekiyorum farkinda olmadan. Turkiyeye yerlesmeden once sikayet eden bir insan olmadim hic iyimser tarafim hep agir basardi uyumlu bir insandim ve herseyden onemlisi kendi kendime yetiyordum ic dunyamda gercekten mutluydum. Simdi ise hep sikayet ederken buluyorum kendimi buda beni hem uzuyor hem sucluluk hissettiriyor bana
 
Sorunun kendiniz farkındasınız zaten. fakat bazen kendimiz cozemiyoruz soruları .bu durumda da uzman destegi onemli
 

Konu sahibesi bolca iyi yemek yesin bence bir de yürüyüş yapsın. Türkiyenin ennnn pozitif yanı çeşit çeşit ve çok lezzetli yeöekler Bir de güneşin parlaması
 
Siz zaten memleketinizden taşınmayacak mıydınız? 80 km mesafede başka bir yere gideceksiniz tayin istemiştiniz. Açıkçası insanların huyu suyu kültürü şehirden şehire fark ediyor. Belki gittiğiniz yerde hayata bakışı size yakın insanlarla karşılaşırsınız...
 
Evet tasinacagiz. Su an tek umidim gidecegim yerde mutlu olmak. Tayin istememizde en agir basan seylerden biri zaten orda yasayan insanlarin kafa yapisi olarak bize daha yakin olmasi. Daha ozgur daha saygili ve daha dogal bir ortam. Insallah oraya daha kolay adapte olurum.
 
Biraz duygusal ve detaycı olabilir misiniz? Evet bence de kafanızda bitiyor çünkü geldiği yeri özlese bile insan sekiz sene bundan dolayı psikolojisi etkilenip depresyona girecek kadar hassaslaşmaz diye düşünüyorum. Hele iki çocuk varken. Mutlu olmanın bir yoluna bakmalısınız ya da mutlu olacağınız yere gitmelisiniz sekiz sene bunun mutsuzluğunu taşımak için çok uzun bir süre. İnsan ömrü kaç sene ki zaten?
 
Depresyon ilk yillarda oldu beraberinde getirdigi psikolojik sorunlarda kaldi uzerimde malesef. Soylediklerinizde haklisiniz ama.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

B
kocamin ailesi
2
Yorumlar
26
Görüntüleme
801
thepinkmaintheme
T
Belki bi ic rahatlama
Yorumlar
9
Görüntüleme
452
Bissunicole
B
Gerçeklikten koptum ve geri dönemiyorum.
2 3 4
Yorumlar
69
Görüntüleme
3K
Damdakiperi
D
B
Kendime verdigim deger
2
Yorumlar
24
Görüntüleme
846
MissCherryBlossom
S
Bosaniyorum, fakat
3 4 5
Yorumlar
99
Görüntüleme
5K
Marjolein
M
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…