Ben de aile apartmanındayım. Üstelik 2 yıl başka bir ilçede yaşayıp kendi isteğimle geldim buraya. Sorunlar oluyor mu, evet oluyor. Ancak iki yıl oturduğum apartmanda da ruh hastası komşular vardı. Ben haftada bir gün, bir iki saat uğruyorum kayınvalideme. Onun dışında gün içinde telefonla konuşmak dışında görüşmüyoruz. Telefonla tacizi abartıyor bazen, onun da çözümü telefonu bazen açmamak. Açarsam kısa konuşmak.
Ben bilmediğim bir ilçede oğlum yabani büyümesin diye buraya gelmeyi tercih ettim. Oğlum adına da memnunum. Kalabalık ailede, çok sevilerek büyüyor. Tektim orada çünkü. Hasta olsam oğlum ortada kalıyordu. Şimdi hasta olsam biliyorum ki, oğluma severek bakacak bir kap yemek verecek insanlar var. Çaresiz ve yalnız hissetmiyorum.
Zorlukları yok mu, elbette var. Ben de zaman zaman söyleniyorum ve asabım bozuluyor. Ancak ben kendimce bir düzen oluşturdum. İstemediğim bir şey olduğunda net bir şekilde ifade ediyorum. Kimse benim sınırlarımı ihlal etmiyor. Haber vermeden gelmiyor. Oğlumu görmek, görüşmek için de benden izin alınıyor. Ama bu kendiliğinden olan bir durum değil. Mücadele ettim epey. Onlara kalsa her gün görüşülür, sınır falan olmazdı.
Biraz gözü kara olmak lazım sınır belirlemek için. Ben eşime en başından "hiçbir şey benden, oğlumun psikolojisinden kıymetli değil. Baktım ben de oğlum da tükeniyoruz ve sen aileni destekliyorsun. Boşanırız. Ben ailene durduk yere saygısızlık yapmam. Ancak saygısızlık görürsem karşılık veririm. Hır gür kavga olursa oğlanı alıp giderim." dedim. O da sağolsun, haklı olduğumu düşündüğü her konuda bana destek oldu.
Özet olmayan haliyle, elbette aile apartmanı özgürlük adına tercih edilebilecek bir şey değil. Ancak herkes için cehennem de değil.