Ailem ayrımcılık yapıyor

aynı şeyi ben de yaşadım ve yaşıyorum.

ben bana ne kadar yaptılarsa o kadar yapacağım onlara da bu iş böyle.

Ben ve kız kardeşimde benzer şeyler yaşayanlardanım ilkokuldan sonra yaz tatillerinde hep çalışarak aileme destek olduk.Ev işi - Kardeş bakımı - yemek.. ne varsa küçükten yapmaya başladım . Bir kız çocuğunun yapamamayacağı bir çok işte çalıştık hiç kendimizi düşünmeden hep evimiz dedik harcadık. Ama erkek kardeşim biraz büyüyünce anladık ki evi aileyi düşünmek yetmiyormuş. Annenin sevebileceği evlat olmak için yeterli değilmiş. Yaptıklarımız ama önemli değildi sonuçta oda kardeşimizdi. Neyse büyüdüm memur oldum bekar 3,5 yıl çalıştım , kaymakamdan bile çok para aldım . Hepsini son kuruşuna kadar aileme gönderdim. Annem eşya yeniledi tamirat tadilat v.s.. 3,5 yıl sildik süpürdük tabi bu arada annem benimle tartışıyor evlenmiyorsun diyor sağda solda dedikodumu yapıyor başıma kalacak diye ...

Neyse biriyle tanıştım evlenme niyetimiz oldu 5 ay nişanlı kaldık tabi anneme hala para gönderiyorum annem hala son kuruşuna kadar harcıyor. Düğün günü geldi çattı elde var sıfır anne para? diyorum yok diyor. Borçla krediyle düğün yaptık. takılan takılarıda annem aldı tabi çeyiz zaten yok bekarlık eşyalarım olmasa açıktayım resmen çay kaşığım bile yok . Ben hala susuyorm hala eşime karşı annemi savunuyorum. Kız kardeşim evlendi boşandı bu arada annemle yaşıyor. O zaten annemin gözünde yok gibi bişey . Evlendikten 7-8 yıl sonrasına kadar hala anneme para lazım oluyor gönderiyorum...
Bir gün evlilikten çeyizden çıktı konu annem dediki senin düğünün aceleye geldi !!! 26 yaşında 3,5 yıl kendi paramı kazanmışım... Onuda es geçtim.

Tabi bu arada annem emekli maaşını kuruş kuruş biriktiriyor. Yine Para lazım olmuş annem arıyor konu ile ilgili fikir soruyor yani para lazım demeye getiriyor. Anne ben bilmem istediğini seç al para senin pul senin dedim . Yok para kardeşinin düğününe lazım demez mi naparsın yine gönderdim. Dah anlatmadıklarım var... Neyse en son benim bi kutlama yemeğim oldu kız kardeşime dedim ki sizde bişeyler hazırlayıp getirseniz olur dedim. Anneme neyseki yanımda sordu biz ne götürelim deyince et çok pahalı ne götürcez dedi :)))) eeArtık İpler koptu o zaman tahammül sınırım 37 yaşına kadarmış...
Anladım ki ne kadar fedakar vefakar olsanda evlat olamıyormuşsun . Şimdi herkese tavsiyem hep bazı şeyleri anlamakta geç kalmayın yada sabrınızın birşeyleri değiştirmeyeceğini anlayın...Evlat olunmaz evlat doğulurmuş...Her yakubun bir yusufu varmış....Erkek kardeşime de düğün yaptık cüzdanlar ve kalpler sonuna kadar açıldı annemin tabi bakalım gerisini zaman gösterecek. Ezilen bekarlaar akıllı olun kendinizi kendiniz düşünün yaşlandıkça bazı şeyler ağır geliyor insana ....