Merhaba arkadaşlar umarım iyisinizdir. Bi konuda fikrinizi almaya ihtiyacım var, biraz da dert dökmeye :). Güncel olarak 20 li yaşlarımda aile evinde yaşayan bir kadınım. Çocukluğumdan bu yana büyüdüğüm evde bağırış, çağırış, maddi sıkıntılar, psikolojik şiddet, fiziksel şiddet vs bu şekilde geçti. Babamın yaşadığı maddi sıkıntılar hayatımızı ters düz etti diyebilirim. Annem hep daha naif taraftı ama babam maalesef hem mizacen, hemde karakter olarak sert bir insandı hala da öyledir. Ben karakter olarak dili sivri, deli dolu ve haksızlığa susmayan bir kadınım, çocukken de böyleydim. Babamla kavgalarımızda karşılık verir konuşurdum, dizimi kırıp oturmazdım susmazdım çünkü haklıydım. Karşılık verdiğim için de hep bir şiddet olurdu sinirlenip ağladığım zaman da bu şiddet hem psikolojik hem fiziksel artardı. Annem araya girmeye çalışsa da bir noktada o da babama hak verirdi. Bunların aileme göre sebebi de benim bir başarımın olmaması çocukluğumu ailemin sözünü dinlemeden kafama buyruk geçirmem. Çocukluktan bu yana iyi bir öğrenci olamamam, yüksek puanlar yapamamam, bir baltaya sap olamamam, işsiz güçsüz mesleksiz olmam. 20li yaşlarıma daha yeni gireceğim zaman kendimce birikimimle e ticarete atılmıştım, bunu heyecanla aileme söylediğimde babamın bana söylediği bir lafı asla unutmuyorum, “hayal ürünleriyle yaşamaya devam et senden bir bok olmaz, anca böyle boş şeylerle vakit kaybedersin okusaydın da bi bok olsaydın”. Bu örneği verdim çünkü bu lafı çocukluğumdan beri duyuyorum. Hatırlarım babamla sohbet etmeye çalışırdım o TV nin karşısında kitlenir ben kendi kendime onunla konuşur bişeyler anlatırdım, en son Sinirlenir boş boş konuşma der başından savardı bende çekilir odama içerler ağlardım. Sonra kendime kızardım deli dolu genç kızdım aileme çok çektirdim hep gezip eğlenmek isterdim ki yapardım belkide bu yüzden öfkelilerdir :) Annem de sıkıntı stresten kanser oldu zamanla ama atlattı çok şükür şimdi mutlular. Yani anlayacağınız ben mutlu bi çocuk değildim hep üzülüp ağladığımı hatırlarım hala da öyle maalesef o sızı geçmiyor. Arkadaşlık ve sevgili ilişkilerimi dile getirmek istemiyorum bile. Şimdi güncelde ise artık ailem tarafından maalesef istenmiyorum, babam şehir dışına taşındı iş için, annem de burada kendi işi ile ilgileniyor. Tam babam gitti biraz nefes alırım o da kafasını dinler düzelir dedim bu sefer annemle büyük sıkıntılar yaşamaya başladım. Hayatımda hep negatif şeyler duydum ailem tarafından, ama anne unsurunun bu kadar değişip babaya benzemesi beni şimdi daha çok yoruyor ve boğuyor. Beni sevdiklerini biliyorum ama davranış biçimleri beni artık farklı düşüncelere itiyor. Stresten çok genç olmama rağmen çok fazla sağlık sorunu yaşıyorum vücudum artık tepki gösteriyor, ruhen de kaldıramıyorum. Kendime olan güvenim asla yok, bir işe başlasam duygularıma ve “yapamayacağım beceremeyeceğim” fikrine kapılıp pes ediyorum. Annemle artık aynı evi paylaşamıyorum sürekli hakaret ve havada uçuşan küfürler, ister istemez benim karşılık vermem ve bunun büyümesi vs beni istemiyor çalışıp kazanıp gitmemi istiyor. Artık dayanamıyorum ve üzüntüden, içerlemekten psikolojim beni intihar düşüncesine kadar sürüklüyor ki bunu daha önce denedim. Dışarıdan çok güçlü, cesaretli, güzel ve sosyal gözükürüm ama iç kısım maalesef böyle.Ama bu hayatta yalnızmış gibi hissediyorum, kimsem yokmuş gibi. Şimdi size bir soru sizce ne yapmalıyım ve nasıl bir yol çizmem gerekiyor?