Ailem...

Laressa

Üye
Kayıtlı Üye
18 Ocak 2014
3
0
6
35
İstanbul
17 yaşındayım kısıtlanmaktan bıktım.Ailem her konuda kısıtlıyor beni yeme içme konusunda bile.17 yaşıma kadar arkadaşlarımla sadece 2 3 kez dışarı çıkabilmişimdir o da 2 3 saat olmak şartıyla.Kuzenim var benden 2 yaş büyük onun yanına gitmek istiyorum göndermiyolar.Tamam tek başıma göndermemeleri için saçmada olsa sebepleri var ama dayım gelip alırım ben seni diyor ona da izin yok.Arkadaşlarıma hep yalan söylemek zorunda kalıyorum ''yakın arkadaşımın bana ihtiyacı var o yüzden gelemem kusura bakmayın'' hep bu bahaneyi kullanıyorum.
Evde hizmetçi gibiyim evi süpür bulaşıkları yıka yemek yap ama sakın dışarı çıkıp arkadaşınla dolaşma nefes alma.mutlaka haftada bi kez evde bi tartışma kavga olur kimse kızgın olduğu kişiye bağırıp çağırmaz bana bağırır bana kızar. Bazen kızıyorum kendime milletin ne derdi var senin dert ettiğin şeylere bak.Ama olmuyor ağlamaktan yoruldum hele gizli gizli ağlamaktan daha çok yoruldum dersin ortasında birden ağlamaya başlıyorum durup dururken gözlerim doluyor hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum ama yaptığım tek şey boğazımdaki düğümlerin çözülmesini beklemek ve elimle ağzımı kapatmak
Annemin gözünün içine bakıyorum mutsuzum anne görmüyomusun diye bağırmak istiyorum ama yine tek yaptığım şey susup içime atmak.
Hem çaresiz hemde yorgunum.
 
Son düzenleme:
Ne desem boş empati kuruyorum ben olsam alırdım karşıma konuşurdum içine atmaman gerek içine atıp kendini üzeceğine onlar da üzülsün belki senin neler yaşadığını iç dünyanda neler olduğunu anlayamıyolar bunu bi denemelisin bide kendine bi bak bi düşün bakalım senin onlara yaklaşımın nasıl tepkilerin nasıl sen zıt gidiyorsan onlarda sana zıt gidiyolardır
 
Canım öncelikle liseyi bitirene kadar seninle hemen hemen benzer şeyleri yaşadığımı söyleyebilirim. Çocukken sokakta oynardık. Ama büyümeye başlayıp ergenliğe geçince benim ailemde beni dışarı göndermemeye başladılar. Ben arkadaşlarım ile birkez ailemden izinli bir şekilde bir cafeye, sinemaya v.b. yere gittiğimi hatırlamıyorum. Gidersemde ya okuldan kaçardık yada kursa diye çıkar ama arkadaşlarımla gezerdim. Bu nedenle o dönemlerimden şimdiye süren bir arkadaşlığım hiç olmadı. Ama kuzenlerimle, akrabalarımla gezememe kesinlikle karışmazlardı. Bu sadece arkadaşlar ile sınırlıydı. Ailemin bu baskısı beni yalana sevk etti. Hep gözlerinin önünde, dizlerinin dibinde olmamı istediler. Annemin bu konuyla ilgili sürekli söylediği bir lafı vardı "nasrettin hocanın sarımsağı başının ucunda olurmuş". Ama üniversiteyi kazanınca başka bir şehire gönderdiler. O kadar beni diplerinden ayırmayan insanlar beni nasıl yolladılar bilemiyorum. Şuan iş güç sahibi 25 yaşında bir kızım. Hava karardıktan sonra kesinlikle dışarı çıkamam. İş çıkışı arkadaşlarımla birşeyler yapmak istiyoruz fakat kabul ettirebilmek için emin ol kırk takla atıyorum. Annem hala en ufak birşeye kızda seni yollamam bak dışarı diye tehdit ediyor beni. Küçük çocuk gibi bir yere gideceksem haber vermem izin alırım. Bu bana dokunuyor, zoruma gidiyor. Bana uzak oturan bir arkadaşımla daha ortak bir yerde buluşmak için plan yapsak annem hemen sorun çıkartır. İsterki ben yaşadığım ilçe sınırlarından çıkmayayım. Bu beni yalana sevk ediyor. Artık yalana öyle alıştım ki hiç kızmayacakları konularda bile sanki tepi göstereceklermiş gibi yalan söylemek zorunda kalıyorum. Bunun sebebi onların aşırı baskısı malesef. Yani bunu yaşayan senin gibi birçok kız vardır. Benim bunun dışında hiçbir problemim yoktu. Zaten hayatım okul sonra da iş olarak hep dolu dolu geçtiği için bunu okadar sorun yapmamaya çalıştım. Sen çalışmıyorsun sanırım. Bir işe girsen biraz evden uzaklaşıp kafanı dağıtsan yada bir kursa yazılsan sana çok iyi gelecektir.
 
ablacım bu dönemlerde olur böyle seyler,ama bana sanki ailenin güvenini kaybetmissin gibime geldi.
aile gibisi yok ilerde anlarsın bunu.onlar senin iyiliğin için böyle davranıyolar iyi düşün iyi olsun :34::34:
 
Çalışmama asla izin vermezler.Herhangi bi faaliyete katılmamada izin vermiyolar voleybol yüzme basketbol vs hiç bi şekilde izin alamıyorum ve arkadaşlarım yaptıkları faaliyetleri anlatınca öyle imreniyorum ki onlara özenmek değil gerçekten sadece nefes almak istiyorum :(
 
Kesinlikle zıtlarına gitmiyorum aksine eğer izin vermezlerse biraz ısrar ediyorum vermezlersede kabulleniyorum yapıcak bişi yok çünkü ben kendimide öldürsem yine izin vermiceklerini kesin bir dille belirtiyolar
 
Ailenle aranda bir olay mi gectide böyle davraniyorlar? Banada güvrn yokmus gibi geldi. Bana da ailem bi ara böyle davraniyordu fakat sevgilim oldugu icin (ozamanlar senin yaslarindaydim) ama sonradan düzeldiler.

Aklima bide bi arkadasim geldi babasi hicbir yere gitmesini istemiyordu basina bir bela gelicek diye..belki seninkilerde bu yüzden birakmiyordur.
 
Back
X