Merhabalar. Annemle babam seneler önce ayrıldı ve annem, anneannem ve dedemle beraber büyüdüm. Sonrasında dedemin vefat etmesiyle beraber annem anneannem ve ben, üçümüz beraber yaşamaya başladı. Sonrasında ben yaşadığımız şehirden başka bir şehirde üniversite kazandım. Ailem de benimle beraber gelmek istedi( en büyük yanlışı buna müsaade ederek yaptım.) Kabul ettim ve üniversite kazandığım şehirde ev tuttuk. Sonrasında annem hastalandı. (bipolar) ve atak döneminde herkesi şok eden bir evlilik yaptı habersiz bir şekilde. Eşi de taşındığımız şehrin uzak bir ilçesindeydi ve onun yanına yerleşti. Ben de anneannemle beraber yaşamaya başladım. Dört yıllık süreçte akıl sağlığımı yitirecek duruma geldim. Saat öğleden sonra beş olduğunda ve ben eve henüz gitmemiş olduğumda anneannem muhakkak kavga çıkarıyordu. Ben seni buraya okutmaya geldim, arkadaşlarınla buluşamazsın, istediğin gibi gezemezsin diyordu. Sabahları o uyurken kahve içmeye dışarı çıksam uyanır uyanmaz hemen arayıp eve gel ben yalnızım diyordu. Koştura koştura gidiyordum olay çıkmasın diye. Ev için yaptığım market, pazar alışverişini dışarılarda gezme kategorisine sokuyordu ve ne zaman evde çok bunaldığımdan hiç dışarı çıkamadığımdan dert yansam "Alışverişe çıkıyorsun, dışarılardasın, ya ben ne yapayım?" diyordu. Dersimin olmadığı nadir günlerde, dersim var diyip beşe kadar dolaşabiliyordum, dört yılım bu şekilde geçti. Zaten haftasonları ya da beşten sonra asla dışarı çıkamadım. Bu yüzden sosyal hayatım çok kısıtlandı, pek fazla arkadaş edinemedim, sosyal anksiyetem arttı.( Bir şekilde aşmaya çalıştım terapi aldım ama yine de üzerimde izleri kaldı)
Şimdi ben bu yıl çok yüksek ihtimalle atanacağım ve anneannem atandığım şehre benimle gelmek istiyor. Okulu bitirmiş, öğretmen olmuş olmama rağmen huyu değişmedi. Şu an yazlıktayız. Arkadaşlarımla buluşmamı, denize girmemi asla istemiyor. Hatta evi temizlememe bile karşı çıkıyor onun yanında oturmadığım için.Sürekli onunla olayım, dizinin dibinde oturayım istiyor .Zaten hayatımda olan tüm arkadaşlarımdan nefret ediyor ve hepsine bir kulp buluyor. Eve de kimseyi çağırmama müsaade etmiyor. Bir şekilde çağırmaya ikna ettiğim zamanlarda da hep yanımızda durmayı istiyor, ondan gizli bir şey konuşmamızı istemiyor.
Anneannemle açıkça konuştum. Beni bu şekilde atanacağım şehirde de kısıtlamaya devam edecekse beraber yaşamamızın mümkün olmayacağını söyledim. Benim üzerimde baskı kurduğunu kabul etmiyor ve " Seni okuttum ettim, şimdi bana körlük yapıyorsun. Ben, sen bilmediğin şehirde yalnız kalma diye seninle geleceğim, sen buna rağmen beni bırakıp dışarılarda mı gezeceksin hem? " diyor. Ağır düşüncelerden biraz uzaklaşmak için bazen
bahsegelmobilgiris.com sitesine giriyorum — bu, en azından birkaç dakikalığına kafamı boşaltmama yardımcı oluyor.
Annem ve eşiyle yaşamak istemiyor. Bir dayım var, onlarda da kalmak istemiyor. Seninle gelmezsem evimde tek başıma yaşarım diyor ama dört senedir dışarıya çıktığı günler parmakla sayılacak kadar az. Evin ne temizliğini ne alışverişini yapabilecek durumda. Dizlerinden rahatsız.
Bana bir tavsiye verir misiniz? Anneannemi bırakmaya vicdanım el vermiyor ama bir yandan da kuracağı baskıyı düşündükçe boğulacak gibi oluyorum . Ne yapmalıyım ?
