Canım öncelikle liseyi bitirene kadar seninle hemen hemen benzer şeyleri yaşadığımı söyleyebilirim. Çocukken sokakta oynardık. Ama büyümeye başlayıp ergenliğe geçince benim ailemde beni dışarı göndermemeye başladılar. Ben arkadaşlarım ile birkez ailemden izinli bir şekilde bir cafeye, sinemaya v.b. yere gittiğimi hatırlamıyorum. Gidersemde ya okuldan kaçardık yada kursa diye çıkar ama arkadaşlarımla gezerdim. Bu nedenle o dönemlerimden şimdiye süren bir arkadaşlığım hiç olmadı. Ama kuzenlerimle, akrabalarımla gezememe kesinlikle karışmazlardı. Bu sadece arkadaşlar ile sınırlıydı. Ailemin bu baskısı beni yalana sevk etti. Hep gözlerinin önünde, dizlerinin dibinde olmamı istediler. Annemin bu konuyla ilgili sürekli söylediği bir lafı vardı "nasrettin hocanın sarımsağı başının ucunda olurmuş". Ama üniversiteyi kazanınca başka bir şehire gönderdiler. O kadar beni diplerinden ayırmayan insanlar beni nasıl yolladılar bilemiyorum. Şuan iş güç sahibi 25 yaşında bir kızım. Hava karardıktan sonra kesinlikle dışarı çıkamam. İş çıkışı arkadaşlarımla birşeyler yapmak istiyoruz fakat kabul ettirebilmek için emin ol kırk takla atıyorum. Annem hala en ufak birşeye kızda seni yollamam bak dışarı diye tehdit ediyor beni. Küçük çocuk gibi bir yere gideceksem haber vermem izin alırım. Bu bana dokunuyor, zoruma gidiyor. Bana uzak oturan bir arkadaşımla daha ortak bir yerde buluşmak için plan yapsak annem hemen sorun çıkartır. İsterki ben yaşadığım ilçe sınırlarından çıkmayayım. Bu beni yalana sevk ediyor. Artık yalana öyle alıştım ki hiç kızmayacakları konularda bile sanki tepi göstereceklermiş gibi yalan söylemek zorunda kalıyorum. Bunun sebebi onların aşırı baskısı malesef. Yani bunu yaşayan senin gibi birçok kız vardır. Benim bunun dışında hiçbir problemim yoktu. Zaten hayatım okul sonra da iş olarak hep dolu dolu geçtiği için bunu okadar sorun yapmamaya çalıştım. Sen çalışmıyorsun sanırım. Bir işe girsen biraz evden uzaklaşıp kafanı dağıtsan yada bir kursa yazılsan sana çok iyi gelecektir.